คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 931/2494

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงยืนตามศาลชั้นต้นว่า จำเลยกระทำการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ โจทก์ฎีกาคัดค้านว่าจำเลยกระทำเกินสมควรแก่เหตุ ย่อมเป็นการคัดค้านในข้อเท็จจริงหาใช่เป็นปัญหาในข้อกฎหมายไม่จึงต้องห้ามฎีกาตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 219

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๑

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยกระทำการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ ต้องด้วยข้อยกเว้นตามมาตรา ๕๐ จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า กรณีที่เกิดขึ้นเช่นคดีนี้ จะถือว่าเป็นการจำเป็นเพื่อป้องกันอันสมควรแก่เหตุหรือไม่ แล้วคัดค้านว่าเป็นการเกินสมควรแก่เหตุ

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงยืนตามศาลชั้นต้นว่า จำเลยกระทำการป้องกันพอสมควรแก่เหตุฝ่ายโจทก์ฎีกาคัดค้านว่า จำเลยกระทำเกินสมควรแก่เหตุ ย่อมเป็นการคัดค้านในข้อเท็จจริง หาใช่เป็นปัญหาในข้อกฎหมายไม่จึงต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๑๙ จึงให้ยกฎีกาโจทก์เสีย