คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 942/2482

คดีชั้นร้องขัดทรัพย์มีทุนทรัพย์ไม่ถึง 200 บาทแม้คดีเดิมมีทุนทรัพย์เกิน 200 บาทก็คงถือว่าคดีร้องขัดทรัพย์นั้นเป็นคดีมโนสาเร่

ถ้าคู่ความมิได้ฎีกาในปัญหาว่า เป็นประเด็นที่ศาลตัดสินเสร็จเด็ดขาดแล้วหรือไม่ ศาลฎีกาก็ไม่วินิจฉัยถึง

โจทก์ชนะความจำเลย แล้วขอให้ยึดเงินในคดีที่ยี่ห้อฮ้อยหว่าหลวงตัดกี่ชนะความผู้อื่น

ผู้ร้องร้องขัดทรัพย์ว่าเงิน ๒๐๐ บาทที่โจทก์ขอยึดนั้นเป็นเงินของผู้ร้องชนะคดีเป็นส่วนตัว และยี่ห้อฮ้อยหว่าหลงตัดกี่เป็นของผู้ร้องผู้เดียว และคัดค้านว่าศาลเคยสั่งยกคำร้องของโจทก์ที่ขอยึดเงินที่ผู้ร้องชนะคดีผู้อื่นโดยอ้างเหตุอย่างเดียวกับเรื่องนี้ครั้ง ๑ แล้ว

ศาลแพ่งเห็นว่าไม่มีกฎหมายห้ามดังคำตัดฟ้องของผู้ร้อง และฟังว่าข้อเท็จจริงเป็นดังข้ออ้างของโจทก์ จึงให้ยกคำร้องของผู้ร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์เห็นว่าในชั้นร้องขัดทรัพย์นี้เป็นคดีมโนสาเร่ อุทธรณ์ของผู้ร้องเป็นข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๒๔ จึงให้ยกอุทธรณ์

ผู้ร้องฎีกาว่า เรื่องเดิมเป็นคดีแพ่งสามัญ จึงควรถือว่าการร้องขัดทรัพย์เป็นคดีสามัญด้วยอ้างมาตรา ๒๘๘ วรรค ๒ ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้เป็นคดีมโนสาเร่ตามมาตรา ๑๘๙(๓) ส่วนมาตรา ๒๘๘ วรรค ๒ หามีความหมายว่าคดีชนิดนี้เป็นคดีแพ่งสามัญไม่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์