ข้อเท็จจริงปรากฏว่า ข. จำเลยกับนาง ย. เปนสามีภรรยาอยู่ร่วมเรือนกันเกิดทะเลาะทุ่มเถียงกันขึ้น ข. จำเลยเอาไม้ตี ย. มีบาดเจ็บไม่สาหัส ๑ แห่ง แล้ว ซ. จำเลยเอาสายสร้อยคอและสร้อยข้อมือซึ่งเปนทรัพย์ระวางผัวเมียไปจาก ย.
ศาลเดิมพิพากษาว่า ซ. จำเลยมีผิดฐานชิงทรัพย์และทำร้าย ย. เจ้าทรัพย์มีบาดเจ็บตามมาตรา ๓๐๐ แต่ ย. เจ้าทรัพย์เปนภรรยา จำเลยจึงลดปราณี ตามมาตรา ๕๙ เสียกึ่งหนึ่ง ให้ จำคุก ๒ ปี ๖ เดือน
ศาลอุทธรณ์แก้ว่าจำเลยไม่มีผิดฐานชิงทรัพย์เพราะ จำเลยมีอิศระอยู่ในทรัพย์นั้น แต่การที่ จำเลยตี ย. ภรรยาศีร์ษะแตกเปนการเกินสมควรที่ กฎหมายอนุญาตจำเลยมีความผิดตามมาตรา ๒๕๔ ฐานทำร้ายร่างกาย ให้จำคุก ๓ เดือน
ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ว่าการที่ ข. จำเลยตี ย. ก็เนื่องจากสาเหตุทะเลาะกัน ซ.มิได้ทุบตี ย.เพื่อการชิงทรัพย์