คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 97/2509

คืนเกิดเหตุ ม.พาผู้ตายมาบ้านจำเลยเพื่อเอาตัว ป.ภริยา ม. ซึ่งเป็นบุตรของจำเลยไป ได้พากันขึ้นไปบนเรือนจำเลยซึ่งจำเลยกับพวกนอนกันแล้ว ม.เรียก ป.ให้เปิดประตู ป.ไม่เปิด ม.ก็ดันประตูจะเข้าไป จำเลยลุกขึ้นขัดขวาง ม.และผู้ตายขัดขืนจะเข้าไปเอาตัว ป. ให้ได้ ดันประตูเรือนจนไม้กลอนขัดประตูหัก นับว่า ม. และผู้ตายกระทำการมิชอบ ด้วยความอุกอาจปราศจากความยำเกรงจำเลยซึ่งเป็นพ่อตาและเจ้าของบ้าน เป็นการข่มเหงจำเลยอย่างร้ายแรง ด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จำเลยบันดาลโทสะขึ้นในขณะนั้น จึงยิงไปยัง ม.และผู้ตาย ผู้ตายถึงแก่ความตาย จำเลยย่อมมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 ประกอบด้วยมาตรา 72.

คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้ปืนยิงนายมะลิหรือสอด หมอกมืด โดยเจตนา แต่กระสุนปืนพลาดไปถูกนายเมี้ยน หงษ์สัมฤทธิ์ ถึงแก่ความตาย

ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘,๖๐,๓๓

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘ จำคุกจำเลย ๑๕ ปี จำเลยให้การชั้นสอบสวนและนำสืบเป็นประโยชน์แก่คดี ลดโทษให้ ๑ ใน ๓ คงจำคุกจำเลย ๑๐ ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยใช้อาวุธปืนยิงโดยเป็นการป้องกันทรัพย์และตนเอง และครอบครัวพอสมควรแก่เหตุ พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า นายมะลิพานายเมี้ยนผู้ตายมาบ้านจำเลยในคืนเกิดเหตุ เพื่อจะเอาตัวนางประจำภริยานายมะลิไปให้ได้ นางประจำเป็นบุตรจำเลย ได้พากันขึ้นไปบนเรือนจำเลยในเวลาค่ำคืน ๒๑ นาฬิกาเศษ ซึ่งจำเลยกับพวกนอนหลับกันแล้ว นายมะลิเรียกนางประจำให้เปิดประตูเรือน นางประจำไม่เปิด นายมะลิก็ดันประตูจะเข้าไป จำเลยจึงลุกขึ้นขัดขวาง นายมะลินายเมี้ยนผู้ตายขัดขืนจะเข้าไปเอาตัวนางประจำให้ได้ ดันประตูเรือนจนไม้กลอนขัดประตูหัก นับว่านายมะลิและผู้ตายกระทำการมิชอบ ด้วยความอุกอาจปราศจากความยำเกรงจำเลยผู้เป็นพ่อตาและเจ้าของบ้าน เป็นการข่มเหงจำเลยอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม เหลือวิสัยที่จำเลยจะอดกลั้นโทสะไว้ได้ จำเลยบันดาลโทสะขึ้นในขณะนั้น จึงยิงไปทางนายมะลิและผู้ตาย ๑ นัด จำเลยย่อมมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘ ประกอบด้วยมาตรา ๗๒

พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘ ประกอบด้วยมาตรา ๗๒ ให้จำคุกจำเลยไว้มีกำหนด ๓ ปี.