คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 971/2492

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยยืมเสาไป จำเลยปฏิเสธว่ามิได้ยืมแม้จะอ้างว่าซื้อไป ก็เป็นการโต้เถียงกรรมสิทธิในทรัพย์ที่ตนเป็นผู้ครอบครองอยู่ จึงเป็นหน้าที่ของโจทก์ที่จะสืบก่อน.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยยืมเสาไม้เต็งรัง ๘ ต้นของโจทก์ไปโดยสัญญาจะซื้อเสาชะนิดเดียวกันมาใช้ให้โจทก์ บัดนี้ โจทก์ต้องการคืน แต่จำเลยไม่จัดการหาใช้ให้ จึงขอให้ศาลบังคับ จำเลยให้การปฏิเสธว่า ไม่เคยยืมเสาจากโจทก์ เสาที่โจทก์กล่าวนั้น จำเลยซื้อมาจากโจทก์ และชำระราคาเสร็จแล้ว โจทก์,จำเลยต่างโต้เถียงเรื่องหน้าที่นำสืบ แล้วไม่สืบพะยาน ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า เรื่องนี้จำเลยปฏิเสธว่ามิได้ยืมแม้จะอ้างว่าได้ซื้อไป ก็เป็นการโต้เถียงกรรมสิทธิในทรัพย์ที่ตนเป็นผู้ครอบครองอยู่ จึงเป็นหน้าที่โจทก์นำสืบก่อน

พิพากษายืน.