ได้ความว่ามีที่ดินแปลงหนึ่งซึ่งเปนมฤดกควรได้แก่นางจุ่นครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งควรได้แก่โจทก์และนางพวงคนละเท่า ๆ กัน ฝ่ายนางจุ่นนั้นได้ออกไปจากที่ประมาณ ๒๐ ปี แล้วก็กลับเข้ามาอยู่ปกครองอีกจนถึงวันฟ้องได้ ๗ - ๘ ปี ดังนี้ ปัญหามีนางจุ่นจะได้กรรมสิทธิในที่หรือไม่
ศาลเดิมเห็นว่า นางจุ่นไม่ควรได้เพราะละทิ้ง ๒๐ ปีแล้ว การที่เข้ามาอยู่ใหม่ก็เท่ากับอาศัย
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นางจุ่นได้ละทิ้งที่ไปภายหลังได้กลับเข้ามาโดยลำพังอำนาจตัวเองตั้ง ๗ - ๘ ปี โดยไม่ได้ขออาศัยใคร และไม่มีใครคัดค้าน นางจุ่นได้กลับถือสืบกรรมสิทธิในที่ดินของตน นางจุ่นควรได้แบ่งตามส่วนของเขา
ฎีกาตัดสินยืน