คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 992/2495

เจ้าของที่ดินฟ้องขับไล่ผู้เช่าที่ดินปลูกห้องแถวให้คนเช่า จนศาลพิพากษาขับไล่ผู้เช่าที่ดินให้รื้อถอนห้องแถวออกไปจากที่ดินของเจ้าของที่ดินแล้ว ดังนี้ ผู้ซึ่งเช่าห้องแถวอยู่จากผู้เช่าที่ดิน ก็ย่อมเป็นบริวารของผู้เช่าที่ดิน คำพิพากษาและคำบังคับของศาลจึงใช้บังคับแก่ผู้เช่าห้องแถวได้ตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 142(1) เจ้าของที่ดินหาจำเป็นจะต้องไปฟ้องผู้เช่าห้องแถวเป็นคดีขึ้นอีกไม่ เมื่อผู้เช่าห้องแถวมีอำนาจพิเศษอย่างไร ก็ชอบที่จะแสดงให้ศาลเห็นได้ เมื่อผู้เช่าห้องแถวมิได้แสดงอำนาจพิเศษอย่างใดแล้ว จะอ้าง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ มาใช้บังคับเจ้าของที่ดินไม่ได้ เพราะผู้เช่าห้องแถวมิใช่ผู้เช่าหรือผู้เช่าช่วงที่ดินจากเจ้าของที่ดิน

คดีนี้ เนื่องจากโจทก์ฟ้องหาว่า นางลินเองทำสัญญาเช่าที่ดินโจทก์ปลูกเรือนและห้องแถวให้คนเช่า ต่อมานางลินเองไม่ชำระค่าเช่า โจทก์จึงฟ้องเรียกค่าเช่าและให้นางลินเองรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างออกจากที่เช่า และปรากฎว่านางลินเองได้ขายฝากห้องแถวไว้แก่นายนุ ๗ ห้อง โจทก์จึงฟ้องขอให้เรียกนายนุเข้ามาเป็นจำเลยร่วมด้วย

นางลินเองและนายนุทำยอมกับโจทก์ยอมชำระค่าเช่าที่ค้างและยอมรื้อถอนห้องแถวออกไปจากที่ดินของโจทก์ ฯลฯ

ต่อมาโจทก์ยื่นคำร้องอ้างว่า ผู้เช่าห้องแถวรวม ๗ รายไม่ยอมออกจากห้อง ๗ ห้องนั้น ขอให้เรียกตัวมาสอบถาม ผู้เช่าห้องแถว ๗ คน ก็ยื่นคำร้องเข้ามาว่าเช่าห้องแถวจากนายนุ โจทก์จะมายื่นคำร้องต่อศาลโดยวิธีเช่นนี้ไม่ด้

ศาลแพ่งเห็นว่า นายนุจำเลย ซึ่งเป็นเจ้าของห้องแถว ๗ ห้อง ได้ยอมรื้อห้องแถวแล้ว ผู้อยู่ในห้องไม่มีสิทธิจะอยู่ในห้องนั้นต่อไป เพราะเป็นบริวารของนายนุ จึงบังคับให้ผู้ร้องทั้ง ๗ คนออกไปจากที่ดินของโจทก์ภายใน ๑ เดือน

ผู้ร้องทั้ง ๗ อุทธรณ์, ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องทั้ง ๗ ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า ผู้ร้องทั้ง ๗ คนยอมรับอยู่แล้วว่าเป็นผู้เช่าห้องแถวของนายนุจำเลย หรือนัยหนึ่งเข้ามาใช้ที่ดินของโจทก์โดยอาศัยสิทธิจากนายนุจำเลย เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมถือได้ว่าผู้ร้องทั้ง ๗ เป็นบริวารของนายนุจำเลย เมื่อศาลมีคำสั่งบังคับให้ขับไล่นายนุจำเลยแล้ว ย่อมใช้บังคับนั้นแก่ผู้ร้องทั้ง ๗ ไปตามมาตรา ๑๔๒(๑) แห่ง ป.ม.วิ.แพ่ง โจทก์หาจำเป็นต้องไปฟ้องร้องผู้ร้องเป็นคดีอีกไม่ ผู้ร้องมีอำนาจพิเศษอย่างไร ก็ชอบที่จะแสดงให้ศาลเห็นได้ในเรื่อง ผู้ร้อง มิได้แสดงอำนาจพิเศษอย่างไร ผู้ร้องจะอ้าว พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันให้กับโจทก์ ซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินไม่ได้ เพราะผู้ร้องมิใช่ผู้เช่าช่วงที่ดินจากโจทก์

จึงพิพากษายืน