คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 993/2487

ผู้เช่าช่วงโดยเจ้าของไม่ยินยอมให้เช่าช่วงนั้น ได้ชื่อว่าเป็นบริวารของผู้เช่าตามความในวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 142 เมื่อศาลพิพากษาขับไล่ผู้เช่าแล้วก็สั่งบังคับขับไล่ผู้เช่าช่วงเช่นนี้ได้ด้วย

คดีนี้ศาลพิพากษาให้ขับไล่จำเลยออกจากตึกที่เช่าและออกหมายบังคับ ครบกำหนดแล้วผู้ร้องทั้งสองยังไม่ออกจากตึก ศาลได้เรียกผู้ร้องมาสอบถาม ผู้ร้องขอผัดไป ๑ เดือน ครั้นครบกำหนดผู้ร้องกลับยื่นคำร้องต่อศาลว่า ผู้ร้องไม่ใช่บริวารของจำเลย การอยู่ในตึกของโจทก์โดยอาศัยอำนาจการเช่า ไม่ยอมออก เมื่อศาลสอบถามโจทก์และผู้ร้องต่างแถลงรับกันว่า จำเลยได้เอาตึกแบ่งให้ผู้ร้องเช่าช่วงแต่โจทก์ไม่ทราบการกระทำของจำเลย

ศาลล่างทั้งสองเห็นว่าผู้ร้องไม่ใช่บริวารของจำเลยให้งดการบังคับ หากโจทก์มีความชอบธรรมจะขับไล่ ก็ให้ว่ากล่าวมาอีกคดีหนึ่ง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ผู้ร้องอ้างว่าเป็นผู้เช่าช่วงจากจำเลยโดยโจทก์ผู้เป็นเจ้าของไม่ทราบ จึงเป็นที่เห็นได้ว่า ผู้ร้องไม่มีอำนาจพิเศษแสดงแต่อย่างใด เพราะประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๕๔๔ บัญญัติห้ามผู้เช่ามิให้เช่าช่วง ฉะนั้นการที่ผู้ร้องเข้าอยู่ในตึกของโจทก์เช่นนี้ จึงได้ชื่อว่าเป็นบริวารของจำเลยตามวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๔๒ ศาลพึงขับไล่ได้ จึงให้ขับไล่ผู้ร้องออกจากตึกภายใน ๗ วัน