คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.คุ้มครองวรรณกรรมและศิลปกรรม พ.ศ.2474 ม. 5

สัญญาอนุญาตให้พิมพ์หนังสือซึ่งไม่มีข้อความว่าผู้พิมพ์จำต้องพิมพ์ขึ้นนั้น ถ้าผู้พิมพ์ไม่จัดการพิมพ์ ผู้อนุญาตไม่มีสิทธิ์เรียกค่าเสียหาย แต่เรียกต้นฉะบับคืนได้และถ้าผู้พิมพ์ให้เงินแก่ผู้อนุญาตเป็นค่าอนุญาตพิมพ์แล้วจะเรียกเงินคืนไม่ได้.

โจทก์เป็นเจ้าของลิขสิทธิหนังสือเล่มหนึ่งได้ว่าจ้างจำเลยพิมพ์หนังสือเล่มนั้นเป็นจำนวน 1000 เล่มโจทก์รับหนังสือไว้เพียง 300 เล่มเหลือนอกนั้นคืนจำเลยเพราะหน้าหนังสือสับกัน จำเลยเอาหนังสือที่โจทก์ส่งคืนออกขาย ดังนี้ไม่มีผิดตาม ม. 25 แห่ง
พ.ร.บ. คุ้มครองวรรณกรรมเพราะหนังสือนั้นไม่เป็นสำเนาจำลองตามความหมายในมาตรานั้น ประมวลวิธีพิจารณา อาญา ม. 219 คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ ๆ ฎีกาได้แต่ข้อกฎหมาย