คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย: พ.ร.บ.การพนัน พ.ศ.2478

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 242/2493

การบรรยายฟ้องคดีพนันขันต่อต้องชัดเจน ให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ หากไม่ชัดเจนถือเป็นฟ้องไม่ถูกต้อง

ฟ้องโจทก์ที่กล่าวว่าจำเลยสมคบกันเล่นการพนันขันต่อเป็นการบรรยายฟ้องที่ไม่พอให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้
การที่ศาลชั้นต้นสั่งให้ยกฟ้องที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายโดยเขียนข้อความและเหตุผลไว้ที่หน้าฟ้องนั้น ชอบด้วย ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 161 แล้ว

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1400/2492

การเล่นการพนันที่ได้รับอนุญาต แต่เล่นก่อนเวลาที่กำหนด ไม่ถือเป็นความผิด

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยเล่นการพนัน โดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ทางพิจารณาได้ความว่า การเล่นการพนันรายนี้ได้รับอนุญาตแล้ว หากแต่เล่นก่อนเวลาที่กำหนดไว้ในใบอนุญาต ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์มิได้ประสงค์ให้ลงโทษจะลงโทษจำเลยไม่ได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1247/2492

การฟ้องคดีพนันและค่าสินบนนำจับ: ฟ้องต้องระบุผู้รับสินบน

ในคดีการพนัน เมื่อได้มีผู้รับสินบนนำจับ โจทก์จะต้องกล่าวบรรยายในฟ้องด้วยว่า มีผู้รับสินบนนำจับ โจทก์ขอแต่ผลมาท้ายฟ้องของโจทก์ เรื่องเงินสินบนจึงไม่สมบูรณ์

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1217/2492

ความชัดเจนของฟ้องอาญา: การระบุตัวผู้กระทำผิดและรายละเอียดการกระทำความผิด

ฟ้องโจทก์กล่าวว่า จำเลยทั้งหมดบังอาจสมคบกันเล่นการพนันสะบ้าทอย พนันเอาทรัพย์สินกันโดยมิได้รับอนุญาต โดยจำเลยที่ 1,2,3 เป็นผู้จัดให้มีการเล่น จำเลยนอกนั้นเป็นผู้เข้าพนันในการเล่น ดังนี้ ฟ้องของโจทก์ย่อมสมบูรณ์ ไม่ทำให้จำเลยหลงเข้าใจผิดแต่อย่างใด

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 800/2492

ดุลพินิจลงโทษจำคุกตาม พ.ร.บ.การพนัน ศาลมีอำนาจลงโทษจำคุกสถานเดียวได้

พระราชบัญญัติการพนันไม่มีบทมาตราใดที่บัญญัติ ไม่ให้ศาลใช้ดุลพินิจที่จะวางโทษจำคุกสถานเดียวศาลก็ย่อมอาศัยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 23 ประกอบด้วยมาตรา 11 ใช้ในการดุลพินิจลงโทษจำคุกจำเลยแต่สถานเดียวได้ (อ้างฎีกา831/2479)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 800/2492 เวอร์ชัน 2 คำพิพากษาฎีกานี้ มีเนื้อหาจากเว็บทางการหลายรูปแบบ

อำนาจศาลในการลงโทษจำคุกสถานเดียวในคดีการพนัน แม้กฎหมายกำหนดทั้งจำและปรับ

พระราชบัญญัติการพะนันไม่มีบทมาตราใดที่บัญญัติ ไม่ให้ศาลใช้ดุลยพินิจที่จะวางโทษจำคุกสถานเดียว ศาลก็ย่อมอาศัยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 23 ประกอบด้วยมาตรา 11 ใช้ในการดุลยพินิจลงโทษจำคุกจำเลยแต่สถานเดียวได้.
(อ้างฎีกา 931/2497)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 681/2491

การลงโทษจำเลยในความผิดฐานสมรู้ร่วมคิดกับการพนัน แม้ฟ้องในฐานตัวการ

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยเป็นเจ้าสำนักจัดให้มีการเล่นการพนันโปปั่นทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยเป็นผู้สมรู้ในการจัดให้มีการเล่นการพนันดั่งนี้ ลงโทษจำเลยฐานสมรู้ได้ (อ้างฎีกา 205/2483)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 635/2491

ขอบเขตความผิดเจ้าพนักงานละเว้นการจับกุม และดุลพินิจยกโทษทางอาญาในคดีการพนัน

ฎีกาว่าศาลฟังข้อเท็จจริงไม่ตรงตามสำนวนนั้นเป็นข้อกฎหมาย
พลตำรวจไม่จับกุมผู้ลักเล่นการพนันนั้นไม่เป็นความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 146 เพราะการไม่จับกุมไม่ถือว่าเป็นการป้องกันและขัดขวางมิให้การเป็นไปตามกฎหมาย
การใช้ดุลพินิจยกโทษจำคุกตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 40แก่จำเลยในคดีการพนันย่อมใช้ได้ ไม่เป็นการขัดต่อพ.ร.บ.การพนัน

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 563/2491

ขอบเขตความผิดของผู้จัดให้มีการเล่นพนันที่ได้รับอนุญาต กรณีเล่นผิดเงื่อนไข

ผู้จัดให้มีการเล่นการพนันซึ่งได้รับอนุญาตแล้ว จะมีผิดแต่ในกรณีที่เล่นพลิกแพลง ส่วนการเล่นผิด พระราชบัญญัติก็ดี ผิดกฎกระทรวงหรือข้อความในใบอนุญาตก็ดี คงมีผิดแต่ผู้เข้าเล่นหรือเข้าพนันหากินถึงผู้ได้รับอนุญาตจัดให้มีการเล่นแต่มิได้เข้าเล่นด้วยไม่

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 184/2491

การเพิ่มโทษผู้ถูกรอการลงอาญาเฉพาะความผิดลักษณะอาญาภาค 2 เท่านั้น แม้รับโทษปรับแล้ว

โทษครั้งก่อนของจำเลยมีทั้งปรับและจำ แม้โทษปรับจำเลยจะได้รับไปแล้ว แต่โทษจำยังถูกรอการลงอาญาอยู่ต้องถือว่ายังไม่พ้นโทษเพิ่มโทษไม่ได้
การเพิ่มโทษไม่เข็ดหลาบแก่ผู้ถูกรอการลงอาญานั้น เพิ่มได้ความผิดครั้งหลังเป็นความผิดในกฎหมายลักษณะอาญาภาค 2 ตั้งแต่ส่วนที่ 1 ถึงส่วนที่ 9 ตามที่บัญญัติไว้ในวรรค 2แห่งมาตรา 42 เท่านั้น

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย พ.ร.บ.การพนัน พ.ศ.2478

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 800/2492 เวอร์ชัน 2 คำพิพากษาฎีกานี้ มีเนื้อหาจากเว็บทางการหลายรูปแบบ

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.การพนัน พ.ศ.2478