คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.รักษาป่าไม้ พ.ศ.2456 ม. 16

การกระทำของจำเลยเป็นกรรมเดียวแต่ผิดกฎหมายหลายบท หากศาลล่างลงโทษจำเลยมาทุกบท ศาลฎีกาก็พิพากษาแกล้งบทที่มีโทษหนักที่สุดให้ถูกต้องได้
หากบทกฎหมายที่จำเลยกระทำผิดกรรมเดียวมีอัตราโทษหนักที่สุดเท่ากันอยู่ 2 บท ศาลก็ลงโทษจำเลยตามบทหนึ่งบทใดในสองบทนั้นได้.

กรณีที่โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานตัดฟันชักลากไม้ผิด พ.ร.บ.รักษาป่าและกฎข้อบังคับวางระเบียบวิธีจัดการรักษาป่า พ.ศ.2456 ข้อ 16 นั้น ถ้าโจทก์มิได้กล่าวในฟ้องว่าได้มีการออกประกาศโฆษณาว่าได้ใช้กฎข้อบังคับที่โจทก์อ้างนี้ในเขตต์ที่เกิดเหตุให้ราษฎรในท้องที่นั้นทราบล่วงหน้าเสียก่อน 3 เดือนตามกฎข้อ 2 และในท้องสำนวนก็ไม่ได้ความดั่งนี้ด้วยแล้ว ก็ลงโทษจำเลยมิได้เพราะผลใช้บังคับตามกฎนั้นยังไม่มี

ซื้อไม้ไว้จากพ่อค้าผู้เคยขายไว้โดยสุจริตและเปิดเผยถึงแม้ผู้ขายจะได้ไม้นั้นมาจาการกระทำผิดกฎหมายและศาลพิพากษาให้ริบแล้วก็ตาม ถ้าผู้ซื้อได้เรียกร้องขอรับไม้นั้นคืนภายในกำหนดตาม ม. 1327 ดังนี้ต้องคืนไม้นั้นให้ผู้ซื้อไป
ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 218 252 253 254
อุทธรณ์ฎีกาในคดีที่ร้องขอคืนทรัพย์ที่ศาลสั่งให้ริบตาม กฎหมายเมื่อศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันมาคู่ความฎีกาได้ฉะเพาะแต่ ปํญหาข้อกฎหมาย ค่าธรรมเนียม ในคดีร้องขอคืนทรัพย์ที่ศาลสี่งให้ริบนั้น ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมอย่างใด