คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 288

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของผู้มีชื่อ ทางพิจารณาได้ความว่าผู้นั้นเป็นเพียงผู้ดูแลรักษาทรัพย์นั้นดังนี้ ถือว่าผู้นั้นเป็นผู้เสียหาย ไม่ใช่ข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง
ฟ้องกล่าวถึงทรัพย์ที่ถูกคนร้ายลักไปแล้วกล่าวว่าจำเลยลักหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย แม้ไม่ระบุว่าจับได้จากจำเลยหรือจำเลยได้กระทำอย่างอื่นใดแก่ทรัพย์นั้น ก็ไม่ถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม

ในคดีเรื่องลักทรัพย์ซึ่งอัตราโทษอยู่ในอำนาจศาลแขวงนั้นแม้โจทก์จะขอให้ใช้ราคาทรัพย์มากมายเพียงไรศาลแขวงก็มีอำนาจพิจารณาพิพากษาได้
ศาลแขวงลงโทษฐานลักทรัพย์แต่ไม่รับพิจารณาในเรื่องที่ขอให้ใช้ทรัพย์เมื่อศาลสูงเห็นว่าการไม่รับพิจารณานั้นไม่ถูกต้อง ก็ย้อนสำนวนให้ศาลแขวงพิจารณาพิพากษาในเรื่องใช้ทรัพย์ใหม่

ฟ้องบรรยายว่า จำเลยบังอาจถอดสร้อยคอโจทก์ ภายหลังไปขอคืนก็ไม่คืนให้ ขอให้ลงโทษตาม มาตรา 314 ในชั้นไต่สวนมูลฟ้อง แม้โจทก์จะเบิกความว่า โจทก์ไม่ยินยอมให้ถอดอันแสดงว่า โจทก์มิได้มอบหมายทรัพย์นั้นให้ก็ดีก็เป็นเรื่องที่จะต้องพิเคราะห์พยานต่อไปเพราะถ้าไต่สวนได้ความตามฟ้อง แต่โจทก์อ้างบทผิด ศาลก็ลงโทษตามบทที่ถูกต้องได้

ฟ้องบรรยายว่า จำเลยบังอาจถอดสร้อยคอโจทก์ ภายหลังไปขอคืนก็ไม่คืนให้ ขอให้ลงโทษตาม ม. 314 ในขั้นไต่สวนมูลฟ้อง แม้โจทก์จะเบิกความว่า โจทก์ไม่ยินยอมให้ถอดอันแสดงว่า โจทก์มิได้มอบหมายทรัพย์นั้นให้ก็ดี ++++เรื่องที่จะต้องพิเคราะห์พะยานต่อไป เพราะถ้าไต่สวนได้ความตามฟ้อง แต่โจทก์อ้างบทผิด ศาลก็ลงโทษตามบทที่ถูกต้องได้.

โจทก์ฟ้องว่า ลักทรัพย์ทางพิจารณาได้ความว่ายักยอกเก็บของตก ลงโทษไม่ได้ ต้องยกฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่า ลักทรัพย์ทางพิจารณาได้ความว่ายักยอกเก็บของตกลงโทษ ไม่ได้ ต้องยกฟ้อง

เท่าที่โจทก์ระบุในฟ้องว่าจำเลยเอาตราแสดงกรรมสิทธิ์ของตนตีลงบนท่อนไม้ของผู้อื่นเพื่อเอากรรมสิทธิ์นั้น เมื่อประกอบกับข้อเท็จจริง ซึ่งจะได้ความในชั้นพิจารณาแล้วอาจเป็นเหตุให้เห็นได้ว่า การกระทำดังนี้ เป็นการลักทรัพย์ได้สมควรรับฟ้องไว้พิจารณา ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการพิจารณาและพิพากษาใหม่ตามรูปความ

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยกระทำผิดฐานลักทรัพย์ บุกรุกและทำให้เสียทรัพย์เมื่อศาลไต่สวนมูลฟ้องแล้วประทับฟ้องเฉพาะฐานทำให้เสียทรัพย์และบุกรุกดังนี้ ศาลจะลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ไม่ได้ เพราะเป็นการลงโทษในข้อที่ศาลไม่รับไว้พิจารณา
ในเรื่องบุกรุกนั้นการที่ยังมีการโต้แย้งกรรมสิทธิ์กันอยู่นั้น มิใช่เป็นเหตุแสดงว่ากระทำโดยสุจริต
เข้าไปรื้อเรือนซึ่งมีการโต้เถียงกรรมสิทธิ์กันอยู่และเขาเป็นฝ่ายครอบครองเรือนอยู่นั้นถือว่าเป็นการกระทำโดยบังอาจ ย่อมมีผิดฐานบุกรุกตามมาตรา 328
ในเรื่องต้องหาว่าบุกรุกที่ดินนั้น การที่ยังมีการโต้แย้งกรรมสิทธิ์อยู่นั้นมิใช่เป็นเหตุแสดงความสุจริตของจำเลย

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของบุคคลหนึ่ง พิจารณาได้ความว่าจำเลยลักของอีกคนหนึ่ง แม้จะเป็นผู้อยู่ร่วมเรือนกันก็ต้องถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ฟ้องโจทก์บรรยายอย่างแจ้งชัดแล้วว่าจำเลยกับพวกกระทำความผิดฐานลักทรัพย์หรือรับของโจร แม้ในตอนท้ายของคำฟ้องโจทก์จะกล่าวว่าจำเลยกับพวกนำเรือไปบรรทุกเหล็กที่จำเลยลักมาโดยมิได้กล่าวถึงเรื่องรับของโจรก็ตามฟ้องโจทก์ก็มีความหมายว่าจำเลยลักทรัพย์หรือรับของโจรแล้ว เมื่อจำเลยมิได้หลงข้อต่อสู้แสดงว่าจำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี จึงไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม