คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.กักกันผู้มีสันดานเป็นผู้ร้าย พ.ศ.2479 ม. 8

คำว่าต้องโทษกี่ครั้งตาม ม.8 นั้น หมายถึงครั้งตามคำพิพากษา ไม่ใช่หมายถึงครั้งแห่งการหลุดพ้นโทษมาแล้ว.
อ้างฎีกาที่ 1307/2480

โจทก์กล่าวในฟ้องว่าจำเลยวิวาทกัน จำเลยคนหนึ่งใช้ไม้ตีจำเลยอีกคนหนึ่งบาดเจ็บและขอให้ลงโทษตาม ม.254 ด้วยนั้นศาลลงโทษจำเลยฐาน ทำร้ายร่างกายตาม ม.254 เมื่อศาลมิได้ลงโทษจำคุกจำเลย จะพิ่มโทษกักกันไม่ได้.

โทษกักกันนั้นเมื่อวางกำหนดโทษแล้วศาลอาจลดโทษ+ได้ตามกฎหมายอาญา ม.59

จำเลยเคยต้องโทษมาหลายครั้ง จนต้องถูกส่งตัวไปอยู่ต่างจังหวัดตาม พ.ร.บ.ดัดสันดานคนจรจัด แล้วมากระทำผิดฐานวิ่งราวทรัพย์เข้าอีกดังนี้ ต้องเพิ่มโทษกักกันแก่จำเลยตาม พ.ร.บ.กักกันฯ ม.6 ศาลจะใช้ดุลยพินิจไม่ลงโทษกักกันเช่นตาม ม.8 มิได้

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตาม ม.299 แห่งกฎหมายอาญา กับให้ลงโทษกักกัน 3 ปี จำเลยอุทธรณ์ขอให้ยกโทษกักกันศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องในความผิดฐานชิงทรัพย์ด้วยได้ เพราะเป็นกรณีเกี่ยวพันกัน

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 9 เดือน แล้วส่งตัวไปกักกัน 4 ปี ศาลอุทธรณ์แก้เป็นว่าไม่ต้องส่งตัวไปกักกัน นอกนั้นยืนตาม ดังนี้ โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงในเรื่องโทษกักกันได้ เพราะศาลล่างทั้ง 2 ตัดสินกลับกันมา

โจทย์ฟ้องว่าจำเลยมีสันดานเป็นผู้ร้ายขอให้ส่งตัวไปกักัน เมื่อทางพิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยมีสันดานเป็นผู้ร้ายขอให้ส่งตัวไปกักกัน เมื่อทางพิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยมีสันดานเป็นผู้ร้ายก็ไม่ควรลงโทษกักกันแก่จำเลยจำเลยมีสันดานเป็นผู้ร้ายหรือไม่เป็นดุลยพินิจของศาล ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.118 ศาลเดิมลงโทษจำเลยตาม ม.254 และส่งไปกักกัน 3 ปี ศาลอุทธรณ์แก้ว่าไม่ควรส่งไปกักกันดังนี้ ฏีกาในข้อเท็จจริงในเรื่องกักกันได้ (หมายเหตุ ครั้งก่อนจำเลยต้องโทษฐานชิงทรัพย์ตามกฏหมายอาญา ม.298 ครั้งที่ 2 ฐานลักทรัพย์ตาม ม.288)

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ตัดสินลงโทษจำคุก 4 เดือนและเพิ่มโทษกักกันอีก 7 ปีจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงฉะเพาะโทษกักกันฯ ได้

โทษกักกันเป็นโทษ+ปกรณ์ซึ่งอยู่ในดุลยพินิจฟ้องศาลที่จะเพิ่มจะลดตาม+เหตุผลอันสมควร

โทษกักกันเป็นโทษพิเศษโดยเอกเทศเพิ่มขึ้นอีกโสดหนึ่งต่างหากจากโทษที่บัญญัติไว้สำหรับความผิดนั้น ๆ ไม่อยู่ในบทบังคับมาตรา 70 แห่งกฎหมายอาญา