คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ ร.ศ.120 ม. 18

การริบทรัพย์เป็นโทษทางอาญาอย่างหนึ่งถ้ากฎหมายที่ใช้ในขณะที่จำเลยกระทำผิดให้อยู่ในดุลพินิจของศาล จะริบหรือไม่ริบก็ได้ แต่กฎหมายที่ใช้ในขณะพิจารณาคดีบัญญัติว่าต้องริบ เช่นนี้ต้องใช้กฎหมายในขณะจำเลยกระทำผิด คือศาลจะไม่ริบก็ได้ ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 8

เจ้าของอวนที่ได้รับอนุญาตแล้วใช้อวนนั้นจับสัตว์น้ำพร้อมด้วยคนต่างด้าวซึ่งมิได้รับอนุญาตให้ทำการจับสัตว์น้ำ ดังนี้เจ้าของอวนและคนต่างด้าวไม่มีผิดฐานใช้เครื่องมือจับสัตว์น้ำโดยมิได้รับอนุญาต

ใช้เรือจับสัตว์น้ำโดยมิได้จดทะเบียนรับอนุญาตตามพระราชบัญญัติโดยมีลูกเรือเป็นคนต่างด้าวเกินกว่า +00 ละ 25 และใช้อวนที่มิได้รับอนุญาตจับสัตว์น้ำด้วยดังนี้ ต้องมีความผิดเป็น 3 กะทง ไม่ใช่เป็นการละเมิดกฎหมายหลายบทตามมาตรา 70

คนต่างด้าวนำเรือและอวนเข้ามาจับสัตว์น้ำในน่านน้ำสยามเป็นผิดตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยสิทธิจับสัตว์น้ำและ พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ ต้องลงโทษตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำซึ่งเป็นบทหนัก การริบทรัพย์ตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยสิทธิ์จับสัตว์น้ำสยามบัญญัติไว้ต่างหากจากกฎหมายอาญา มาตรา 27
ในเรื่องค่าสินบนนำจับถ้าโจทก์ไม่ปฏิบัติให้ถูกต้องในการขอให้ใช้ค่าสินบนศาลไม่ตัดสินให้
อ้างฎีกาที่ 76/2472,770/2480,1168/2480
เกาะซึ่งเป็นอาณาเขตต์สยาม อยู่ห่างฝั่ง 20 ไมล์ไม่มีคนอยู่และกรมการอำเภอไม่เคยไปที่เกาะนั้นเลยก็คงถือว่าเป็นอาณาเขตต์สยาม ใครจะยกการครอบครองขึ้นยันรัฐไม่ได้สนธิสัญญาสยามกับยี่ปุ่น ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.218,220 คดีคนในบังคับยี่ปุ่นเป็นจำเลย ฎีกาภายหลังวันยกเลิกสิทธิถอนคดี แต่ศาลล่างทั้ง 2 พิพากษาปรับจำเลยอย่างสูง 500 บาท จำเลยฎีกาไม่แต่ฉะเพาะในปัญหาข้อกฎหมาย

จำเลยได้รับอาชญาบัตร์ให้มีอวนจับสัตว์น้ำยาว 35 วา แต่มีอวนใช้จับสัตว์น้ำยาว 44 วาดังนี้ ศาลต้องริบอวนขอกลางทั้งผืน