คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 192 (2)

คำกล่าวดูหมิ่นว่า "กูไม่เอามึงให้เสียน้ำ อีหน้าหัวควยพรรค์นี้"เป็นถ้อยคำที่มีความหมายดูหมิ่นผู้อื่นอยู่ในตัวแล้ว เพราะเป็นถ้อยคำที่สามัญชนเข้าใจได้ชัดอยู่ในตัวเองไม่ใช่ถ้อยคำพิเศษ ส่วนถ้อยคำพิเศษนั้นเป็นถ้อยคำที่สามัญชนฟังแล้วไม่เข้าใจ หรือฟังแล้วแปลเป็น 2 แง่ได้โจทก์ไม่ต้องนำสืบอธิบาย
ฟ้องว่า จำเลยดูหมิ่นผู้เสียหายซึ่งเป็นหญิงว่า "กูไม่เอามึงให้เสียน้ำ อีหน้าหัวควยพรรค์นี้ฯลฯ" แต่ชั้นพิจารณา ผู้เสียหายให้การว่าจำเลยดูหมิ่นผู้เสียหายว่า "กูไม่เอามึงให้เสียน้ำ ไอ้หน้าควยพรรค์นี้อีเฮงซวย" เป็นการแตกต่างกันแต่เพียงพลความไม่ใช่แตกต่างกันในข้อสารสำคัญ

คำกล่าวดูหมิ่นว่า "กูไม่เอามึงให้เสียน้ำ อีหน้าหัวควยพรรค์นี้" เป็นถ้อยคำที่มีความหมายดูหมิ่นผู้อื่นอยู่ในตัวแล้ว เพราะเป็นถ้อยคำที่สามัญชนเข้าใจได้ชัดอยู่ในตัวเอง ไม่ใช่ถ้อยคำพิเศษ ส่วนถ้อยคำพิเศษนั้น เป็นถ้อยคำที่สามัญชนฟังแล้วไม่เข้าใจ หรือฟังแล้วแปลเป็น 2 แง่ได้ โจทก์ไม่ต้องนำสืบอธิบาย
ฟ้องว่า จำเลยดูหมิ่นผู้เสียหายซึ่งเป็นหญิงว่า "กูไม่เอามึงให้เสียน้ำ อีหน้าหัวควยพรรค์นี้ฯลฯ" แต่ชั้นพิจารณา ผู้เสียหายให้การว่าจำเลยดูหมิ่นผู้เสียหายว่า "กูไม่เอากับมึงให้เสียน้ำ ไอ้หน้าควยพรรค์นี้ อีเฮงซวย" เป็นการแตกต่างกันแต่เพียงพอความ ไม่ใช่แตกต่างกันในข้อสารสำคัญ

ฟ้องเรื่องปล้นระบุชื่อเจ้าทรัพย์ แต่ทางพิจารณาได้ความว่า ผู้นั้นเป็นเพียงผู้รับจ้างหาบหามและอยู่ในความปกครองของผู้นั้นจำเลยก็ไม่หลงข้อต่อสู้ดังนี้ลงโทษ
ฟ้องได้ระบุตำบลที่เกิดเหตุตามคำพะยานโจทก์ว่าเหตุเกิดที่เขาฤาษี เขาฤาษีจะอยู่ในตำบลนั้นหรือไม่ไม่ได้ความ และจำเลยไม่ได้คัดค้านอย่างใดดังนี้ต้องถือว่าอยู่ในตำบลตามฟ้อง

ฟ้องเรื่องปล้นระบุชื่อเจ้าทรัพย์ แต่ทางพิจารณาได้ความว่าผู้นั้นเป็นเพียงผู้รับจ้างหาบหามและอยู่ในความปกครองของผู้นั้นจำเลยก็ไม่หลงข้อต่อสู้ ดังนี้ลงโทษได้
ฟ้องระบุตำบลที่เกิดเหตุตามคำพยานโจทก์ว่า เหตุเกิดที่เขาฤาษีเขาฤาษีจะอยู่ในตำบลนั้นหรือไม่ ไม่ได้ความ และจำเลยไม่ได้คัดค้านอย่างใด ดังนี้ ต้องถือว่าอยู่ในตำบลตามฟ้อง

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของบุคคลหนึ่ง พิจารณาได้ความว่าจำเลยลักของอีกคนหนึ่ง แม้จะเป็นผู้อยู่ร่วมเรือนกันก็ต้องถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของบุคคลหนึ่ง พิจารณาได้ความว่าจำเลยลักของอีกคนหนึ่ง แม้จะเป็นผู้อยู่ร่วมเรือนกันก็ต้องถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ฟ้องว่า 'จำเลยรับมอบหมายสร้อยของ ส. ไปในวันที่ 3 ต.ค.86 เวลากลางวันแล้วบังอาจมีเจตนาทุจริตเบียดบังเป็นประโยชน์ส่วนตัวเสีย'ดังนี้ เป็นฟ้องสมบูรณ์ตามกฎหมายในความผิดฐานยักยอกแล้ว
ความผิดฐานยักยอกนั้นเกิดขึ้นแต่วันที่รับมอบหมายจนถึงวันที่ไม่ยอมส่งคืน ดังนี้ เมื่อฟ้องว่าจำเลยยักยอกแต่วันที่ 3 ต.ค.86 ซึ่งเป็นวันได้รับมอบหมาย แต่ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยไม่ยอมคืนทรัพย์ให้ในเดือน พ.ย.2486 จึงไม่ถือว่าข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง

โจทก์ยื่นคำร้องขอแก้เวลาเกิดเหตุ เวลากลางวัน เป็นเวลากลางคืน ในวันที่จำเลยให้การนั้น โดยกล่าวว่าเวลาในฟ้องเดิมพิมพ์ผิดความจริงไปถือว่าเป็นเหตุอันควรให้แก้ได้ตาม มาตรา 163
โจทก์ขอแก้เวลาเกิดเหตุโดยที่จำเลยทราบเวลาเกิดเหตุดีอยู่แล้วแสดงว่าจำเลยมิได้หลงข้อต่อสู้อย่างใด
การขอแก้เวลาเกิดเหตุถือว่าเป็นการแก้รายละเอียดในฟ้อง

พฤติการณ์ที่ถือว่าข้อเท็จจริงในทางพิจารณาไม่ต่างกับฟ้อง ฟ้องว่าใช้มีดทำร้ายเขาบาดเจ็บทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยใช้ไม้ทำร้ายเขาบาดเจ็บ ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง ประชุมใหญ่ครั้งที่ 18/2486

พรึติการน์ที่ถือว่าข้อเท็ดจิงไนทางพิจารนาไม่ต่างกับฟ้อง
ฟ้องว่าไช้มีดทำร้ายเขาบาดเจ็บทางพิจารนาได้ความว่าจำเลยไช้ไม้ทำร้ายเขาบาดเจ็บไม่ถือว่าข้อเท็ดจิงต่างกับฟ้อง.