คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ให้ใช้บทบัญญัติบรรพ 6 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พ.ศ.2477 ม. 4

โจทก์จำเลยเป็นคนนับถือศาสนาอิสลาม ได้ฟ้องขอแบ่งมรดกตาม พ.ม.อิสลาม เมื่อทางพิจารณาปรากฏว่าได้มีการแบ่งมรดกกัน และโจกท์ได้รับส่วนแบ่งไปเสร็จแล้ว คดีไม่จำต้องวินิจฉัยว่า การแบ่งมรดกนั้นชอบด้วยกฎหมายอิสลามหรือไม่

คดีมฤดกอันจะต้องบังคับตามกฎหมายอิสลามในเขตต์ 4 จังหวัดนั้น จะต้องมีดะโต๊ะยุตติธรรม 1 นาย นั่งพิจารณาพร้อมด้วยผู้พิพากษา โดยผู้พิพากษาวินิจฉัยข้อเท็จจริงได้ความอย่างไรแล้ว ให้ดะโต๊ะยุตติธรรมวินิจฉัยชี้ขาดข้อกฎหมายอิสลามและลงลายมือชื่อในคำพิพากษาด้วย

ผู้ตายและผู้รับมฤดกต่างนั้นถือศาสนาอิสสลามและอยู่ในบริเวณ 7 หัวเมืองนั้นต้องแย่งมฤดกตามกฎหมายอิสสลาม ไม่ว่าทรัพย์จะอยู่นอกจังหวัดนั้นหรือไม่ สารตราที่ออกโดยพระบรมราชกิจจานุเบกษาก็ต้องถือว่ามีผลใช้บังคับได้ดุจ กฎหมาย

+พิพาทในเรื่องมฤดกของ+ถือสาสนาอิศลามในจังหวัดสตูลนั้น ย่อมตกอยู่+อำนาจของศาลจังหวัดทูลที่จะพิจารณาพิพากษาการที่มฤดกบางอย่างเป็นอสังหาริมทรัพย์อยู่ในจังหวัดพระนครไม่ทำให้ศาลแพ่งมีอำนาจรับคดีไว้พิจารณาได้ +ารตราของกระทรวงยุตติธรรมที่ 30/4353 มีผลเท่ากับกฎหมายเพราะได้ออกโดยพระบรมราชโองการและยังคงมีผลอยู่จนบัดนี้ เมื่อโจทก์นำฟ้องมายื่นต่อศาลที่ไม่มีอำนาจก็ให้ศาลนั้นคืนฟ้องนั้นไปเพื่อให้ยื่นต่อศาลที่มีเขตต์อำนาจเหนือคดีนั้น