คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ป้องกันการลักลอบชักลากไม้สักที่ยังไม่ได้เสียค่าตอและภาษี ม. 5

ฟ้องว่าตรวจพบไม้สักซึ่งเป็นไม้ไม่มีดวงตราอยู่ในความครอบครองของจำเลยๆ จึงเป็นผู้ชักลากออกจากป่า ถ้าปรากฏว่าเป็นไม้ซึ่งดัดแปลงแปรสภาพไป ย่อมไม่เข้าข้อสันนิษฐานตาม พ.ร.บ.ป้องกันการลักลอบชักลากไม้สักฯ ข้อ 5 จะลงโทษจำเลยไม่ได้

ฟ้องว่าจับไม้สักไม่มีดวงตราได้จากจำเลยจึงถือว่าจำเลยชักลากออกจากป่า แม้จำเลยรับสารภาพ ถ้าในฟ้องปรากฎว่าเป็นไม้ซึ่งเลื่อยเป็นเหลี่ยมไว้แล้ว ย่อมไม่เข้าข้อสันนิษฐานข้อ 5 จะลงโทษจำเลยไม่ได้

ไม้เหลี่ยมเป็นไม้ที่เปลี่ยนสภาพจากเดิมจนไม่อาจรู้ได้ว่าไม่มีดวงตรามาแต่เดิม ไม่เข้าข้อสันนิษฐานตามพระราชบัญญัติป้องกันการลักลอบชักลากไม้สัก ร.ศ.118 ข้อ 5

ไม้สักที่ถูกถากเป็นเสาแล้วถือว่าเปลี่ยนสภาพไม่เข้าอยู่ในข้อสันนิษฐานว่าผู้ที่ถูกจับไม้นั้นเป็นผู้ชักลาก

การชักลากกะดานไม้สักออกจากป่าโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่เป็นผิด โดยกฎหมายห้ามการชักลากไม้สักที่ยังเป็นต้นเท่านั้น

จำเลยทอนไม้สักของกลางซึ่งแห้งล้มอยู่ในไร่ของจำเลยซึ่งจำเลยครอบครองมาประมาณ 10 ปีแล้วเพื่อทำเป็นเสากะท่อมอาศัยอยู่ในไร่นั้นเอง จำเลยไม่ได้ตัดฟันชักลากไม้สักจากป่า จำเลยยังไม่มีความผิด

ไม้สักที่จับได้จากจำเลยไม่ใช่ไม้สักทั้งต้นจะอาศัย

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้ให้ผู้มีชื่อตัดไม้สักโดยไม่ได้รับอนุญาต แล้วจำเลยจัดการชักลากไม้นั้นออกจากป่าโดยไม่ได้รับอนุญาตและไม่ได้เสียค่าภาษีค่าตอและไม่ได้ตีตราฆ้อนเหล็กของเจ้าพนักงาน ทางพิจารณาไม่ปรากฎว่าใครเป็นผู้ตัดหรือเป็นผู้ชักลากปรากฎแต่ว่าไม้มาอยู่ที่จำเลยดังนี้ ต้องถือว่าจำเลยเป็นผู้ชักลากไม้นั้นตามข้อสันนิษฐานในข้อ 5 แห่ง พ.ร.บ.ป้องกันการลักลอบชักลากไม้สักฯ ลงโทษจำเลยตามความในข้อ 3 ได้

หน้าที่นำสืบจับไม้สักซึ่งเลื่อยเป็นไม้เหลี่ยมได้ที่จำเลยโดยไม่มีดวงตราประทับที่ไม้นั้นหน้าที่นำสืบหาตกอยู่แก่จำเลยที่จะต้องแสดงบริสุทธิว่าไม้ของกลางนั้นได้เสียภาษีค่าตอและมีดวงตราของเจ้าพนักงานแล้วไม่