คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 ม. 12

การขนสุราไปต่างตำบลในจังหวัดเดียวกัน ย่อมไม่มีความผิด (อ้างฎีกาที่ 667/2490)
คดีหาว่าจำเลยขนสุราไปต่างจังหวัด โดยไม่ได้รับอนุญาตเมื่อฟ้องของโจทก์ไม่อาจทราบได้ว่าจำเลยได้ขนน้ำสุราข้ามเขต จังหวัดเป็นจำนวนเท่าใด คดีก็ไม่มีทางลงโทษจำเลยได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขนน้ำสุรา 140 ลิตร 625เซ็นติลิตรจากตำบลรองเมือง อำเภอปทุมวัน จังหวัดพระนครมายังตำบลบางปลาสร้อย อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรีโดยไม่ได้รับอนุญาต ฟ้องของโจทก์แสดงว่าจำเลยขนไปต่างตำบล ซึ่งอยู่ต่างจังหวัดด้วยกัน เป็นการขนไปต่างตำบลตามพ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 มาตรา 11 ซึ่งเป็นความผิดตามมาตรานี้
ขนน้ำสุรามีปริมาณเกินกว่า 10 ลิตรโดยไม่ได้รับอนุญาต น้ำสุราทั้งหมดรวมกันเกิดเป็นความผิด จึงริบสุราได้ทั้งหมด (อ้างฎีกาที่ 877/2492)

จำเลยได้รับอนุญาตให้ขายสุราที่ผลิตขึ้นในจังหวัดฉะเชิงเทรา จำเลยได้ขนเหล้าที่ผลิตจากที่อื่นไม่ใช่ผลิตจากจังหวัดฉะเชิงเทรา ซึ่งอยู่ในลังวางอยู่บนบาทวิถีจะเอาเข้าร้านนั้น ไม่เป็นการขนสุราจากตำบลหนึ่งถึงอีกตำบลหนึ่งหรือจากจังหวัดหนึ่งถึงอีกจังหวัดหนึ่ง จำเลยจึงไม่มีผิดฐานขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาต
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานมีสุราโดยแสดงไม่ได้ว่าซื้อมาจากผู้ที่ควรขายตามมาตรา 4 แห่งพ.ร.บ.ภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติมพ.ศ.2476 กับฐานขนสุราข้ามตำบลตามมาตรา 11,12 แห่งพ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248ศาลชั้นต้นลงโทษฐานขนสุราข้ามเขตตามมาตรา 11,12 จำเลยฝ่ายเดียวอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง ดังนี้ โจทก์จะฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานซื้อสุราจากผู้ที่ไม่ควรขายตามมาตรา 4 พ.ร.บ.ภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม 2476 ไม่ได้เพราะโจทก์ไม่ได้อุทธรณ์ไว้

จำเลยขนน้ำสุรา 16 ขวดมีน้ำสุรา 10 ลิตรไปจากเขตท้องที่จังหวัดพระนคร มายังตำบลบางปลาสร้อย อำเภอเมืองจังหวัดชลบุรี ขณะกล่าวหามีกฎกระทรวงการคลังลงวันที่ 17 กรกฎาคม 2487 ห้ามขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขตท้องที่ที่ระบุไว้ท้ายกฎ แต่ไม่มีระบุถึงจังหวัดพระนคร จำเลยจึงยังไม่มีผิดตามกฎนี้ ต่อมาเมื่อวันที่14 กันยายน 2491 อันเป็นวันหลังจากที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิด ได้มีกฎกระทรวงการคลังยกเลิกกฎกระทรวงการคลังซึ่งออกมาแล้วทุกฉบับ และระบุห้ามขนสุราจากท้องที่ตามที่ระบุไว้ท้ายกฎอันมีจังหวัดพระนครอยู่ด้วย ต่อมาวันที่ 12 ตุลาคม 2491 จึงได้มีกฎกระทรวงการคลังให้ถือเขตจังหวัดแต่ละจังหวัดตาม พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ เป็นเขตซึ่งอยู่ในอำนาจและหน้าที่ของเจ้าพนักงานผู้ทำการเก็บภาษีสุรา ซึ่งกฎกระทรวงการคลังที่ออกภายหลังวันที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิดในคดีนี้ จะใช้บังคับแก่การกระทำของจำเลยในคดีนี้ไม่ได้ จำเลยจึงไม่มีผิด

จำเลยขนสุรามีปริมาณเกิน 10 ลิตร จากตำบลหัวลำโพงอำเภอปทุมวัน จังหวัดพระนคร ไปยังตำบลบางทราย อำเภอบางปลาสร้อย อำเภอเมืองชลบุรีจังหวัดชลบุรี โดยมิได้รับอนุญาต ย่อมมีความผิดตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 มาตรา 11,12 (อ้างฎีกา 877/2492)
ขนน้ำสุรามีปริมาณเกิน 10 ลิตรโดยไม่ได้รับอนุญาตน้ำสุราทั้งหมดรวมกันเกิดเป็นความผิด จึงริบน้ำสุราได้ทั้งหมด

ขนสุรามีปริมาณเกิน 10 ลิตรจากตำบลหนึ่งไปอีกตำบลหนึ่งในจังหวัดเดียวกันย่อมไม่มีความผิดตาม พระราชบัญญัติภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 มาตรา 11,12(อ้างฎีกา 667/2490)

ในเรื่องห้ามขนสุราข้ามเขตโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น ไม่ปรากฏว่า ให้ถือเขตตาม พระราชบัญญัติปกครองท้องที่ ถ้าโจทก์นำสืบถึงเขตตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นในไม่ได้ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

ในเรื่องห้ามขนสุราข้ามเขตต์โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น ไม่ปรากฎว่า ให้ถือเขตต์ตามพ.ร.บ.ปกครองท้องที่ ถ้าโจทก์นำสืบถึงเขตต์ ตามพ.ร.บ. ภาษีชั้นในไม่ได้ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

ในเรื่องห้ามขนสุราข้ามเขตโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น จะถือเขตตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่ไม่ได้ ถ้าหากโจทก์นำสืบถึงเขตตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นในไม่ได้ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

ในเรื่องห้ามขนสุราข้ามเขตต์โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น จะถือเขตต์ตาม พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ไม่ได้ถ้าหากโจทก์นำสืบถึงเขตต์ตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในไม่ได้ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้