คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 152

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 291เป็นการเกินคำขอของโจทก์เป็นผลร้ายแก่จำเลยแม้จำเลยจะมิได้ฎีกาแต่เป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยศาลฎีกามีอำนาจแก้ไขให้ถูกต้องได้

ถ้าความผิดตามที่ฟ้องนั้นรวมการกระทำหลายอย่างแต่ละอย่างเป็นความผิดได้อยู่ในตัวเอง ศาลจะลงโทษจำเลยในการกระทำอย่างหนึ่งอย่างใด ตามที่พิจารณาได้ความก็ได้
โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยชิงทรัพย์และทำร้ายร่างกายผู้เสียหาย เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้เพียงว่าจำเลยทำร้ายร่างกาย ดังนี้แม้โจทก์ไม่ได้อ้างบทลงโทษฐานทำร้ายร่างกายมาก็ตาม เมื่อความผิดฐานทำร้ายร่างกายอาจแยกเป็นความผิดสำเร็จส่วนหนึ่งก็ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายได้(อ้างฎีกาที่ 339/2479

ตาม พ.ร.บ. ฝิ่น 2472 ม. 22,58 มุ่งเอาผิดฉเพาะแต่ผู้รับไบอนุญาตตั้งร้านฝิ่น หาได้หมายจึงผู้จัดการร้านฝิ่นด้วยไม่
ผู้ฝ่าฝืนตาม ม. 14พ.ร.บ.ฝิ่น 2472 นั้นย่อมหมายฉเพาะผู้สูบฝิ่นเท่านั้น
ฟ้องว่ามีฝิ่นและมูลฝิ่น จำเลยไห้การรับโดยระบุถึงฝิ่นหย่างเดียวดังนี้ จะถือว่าจำเลยรับถึงมูลฝิ่นด้วยไม่ได้.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจมีสุราเถื่อน แม้มิได้กล่าวว่าจำเลยรู้ว่าเป็นสุราเถื่อนก็แสดงอยู่ในตัวว่าจำเลยรู้ว่าเป็นสุราเถื่อน นับว่าเป็นฟ้องที่สมบูรณ์แล้ว
อ้างฎีกาที่ 665/2480

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาทางพิจารณาโจทก์ได้ความแต่เพียงว่า จำเลยกระทำผิดฐานทำร้ายร่างกายไม่บาดเจ็บแต่ไม่ใช่แผลซึ่งโจทก์ระบุในฟ้องดังนี้ ลงโทษจำเลยไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักกระบือหรือรับหระบือไว้โดยรู้ว่า-เป็นของร้ายขอให้ลงโทษดังนี้ เป็นฟ้องเคลือบคลุมต้องยกฟ้อง