คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 298

โจทก์บรรยายฟ้องมีข้อเท็จจริงว่า จำเลยมีปืนชักปืนออกขู่เข็ญจะทำร้ายบังคับให้เขาส่งเงิน 500,000 บาท แก่จำเลย ถ้าข้อเท็จจริงไม่ปรากฎเป็นอย่างอื่น ย่อมถือได้ว่าจำเลยได้ลงมือกระทำการชิงทรัพย์แล้วตาม ก.ม. จึงเป็นองค์ความผิดฐานพยายามชิงทรัพย์แล้ว
การพยายามลักทรัพย์ หรือชิงทรัพย์นั้น แม่จะปรากฎภายหลังว่า ทรัพย์ไม่มีอยู่ ก็หาทำให้ผู้กระทำพ้นความผิดฐานพยายามได้ไม่

ศาลจำต้องพิเคราะห์คำพยานประกอบกันทั้งหมดแล้ววินิจฉัยตามเหตุผลที่ควรจะเป็นจริง จะถือเอาคำพยานของโจทก์เพียงบางปากที่เบิกความเป็นปรปักษ์ต่อคำฟ้องของโจทก์ขึ้นชี้ขาดนั้นหาควรไม่
เจ้าทรัพย์และบุตรเบิกความในชั้นศาลว่าเกิดเหตุวันแรม2 ค่ำแต่คำพยานปากอื่นๆ ของโจทก์ตลอดจนพนักงานสอบสวนผู้สอบสวนภายหลังเกิดเหตุเพียง 2 วัน ก็ว่าประจักษ์พยานของโจทก์ทุกปาก ยืนยันในชั้นสอบสวนว่า เหตุเกิดวันแรม 1 ค่ำตรงกับฟ้องทั้งนั้น ดังนี้ ย่อมฟังได้ว่า เกิดเหตุวันแรม 1 ค่ำ

ตำรวจจับราษฎรมาโดยหาว่ากระทำผิดทางอาญา ได้พูดขู่เข็ญให้เอาเงินมาให้คนละ 40 บาท ถ้ายอมเสียเงินให้ก็จะเสร็จเรื่องมิฉะนั้นจะเอาตัวไปเดี๋ยวนั้น ราษฎรซักถามจนเป็นที่พอใจแล้วก็ตกลงยอมเสียเงินให้ แล้วพากันกลับไปเอาเงินมาให้ตำรวจในอีก 2 ชั่วโมงต่อมาดังนี้ เป็นความผิดฐานกรรโชกตามกฎหมายอาญามาตรา 303

ข้อกฎหมายที่ว่าข้อเท็จจริงที่ได้ความต่างกับฟ้องหรือไม่ถ้าไม่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวชั้นอุทธรณ์ จะยกขึ้นฎีกาไม่ได้
ปัญหาที่ว่าควรอนุญาตให้แก้ฟ้องเรื่องสถานที่เกิดเหตุหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง
ฟ้องจำเลยสองคนว่าสมคบกันทำผิดโดยคนที่ 1 มีไม้อีกคนหนึ่งมีมีดแต่ทางพิจารณาได้ความว่าคนที่ 1มีมีด อีกคนหนึ่งมีไม้ ดังนี้ ลงโทษได้

พูดหลอกเขาว่าจะมาจับตัวฐานเป็นพรรคพวกผู้ร้ายแล้วจะเอาตัวไปยิง บังคับเอาเงินจากเขา เขาให้เงินไปบ้างและสัญญาว่าจะให้เงินอีกภายใน 3 วันเพราะความกลัวดังนี้ ถือว่าเป็นผิดฐานกรรโชกตามฟ้องได้

ผู้ร้าย 3 คนปลอมเป็นตำรวจมีไม้ตะพดเป็นศาตราวุธเข้าค้นบ้านเจ้าทรัพย์ แล้วนำตัวเจ้าทรัพย์และทรัพย์ที่ค้นได้ออกจากบ้านเจ้าทรัพย์ไปพอถึงกลางทางผู้ร้ายทำร้ายเจ้าทรัพย์แล้วพาทรัพย์หนีไปดั่งนี้ มีความผิดฐานปล้นทรัพย์

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดคืนวันที่ 20-21 และวงเล็บว่าตรงกับขึ้น 14 ค่ำจำเลยรับสารภาพแต่เป็นคดีอุกฉกรรจ์ โจทก์นำพยานมาสืบว่าจำเลยทำผิดคืนวันขึ้น 14 ค่ำ ซึ่งตรงกับคืนวันที่ 21-22 และจำเลยเข้าใจข้อหาดีดังนี้ไม่ถือว่าทางพิจารณาต่างกับฟ้อง ลงโทษได้ ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 16/2486

ผู้ร้ายกับพวกถือขวานตรงเข้ามาที่ผู้เสียหายในเวลาค่ำคืนผู้เสียหายกลัวจึงวิ่งหนีย่อมถือได้ว่าเป็นการขู่เข็ญแล้ว

ฟ้องว่าพยายามชิงทรัพย์ ได้ความว่าพยายามลักทรัพย์ ไม่เรียกว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง
ศาลชั้นต้นลงโทษฐานพยายามลักทรัพย์ตามมาตรา 293-60 กับฐานทำร้ายสาหัสตามมาตรา 256 รวมกระทงลงโทษจำคุก 2 ปี 6 เดือนโจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษฐานพยายามชิงทรัพย์ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ลงโทษตามมาตรา 294-60 จำคุก 1 ปี 6 เดือนได้

การขู่เข็ญให้เจ้าทรัพย์ส่งทรัพย์ให้ในขณะนั้น. ไม่ใช่เป็นผิดฐานกรรโชกหรือพยายามกรรโชก. เมื่อศาลชั้นต้นมิได้วินิจฉัยข้อกล่าวหาตามฟ้องโจทก์ในข้อใด. ต้องถือว่าศาลชั้นต้นได้ยกข้อหา. เมื่อฝ่ายโจทก์มิได้อุทธรณ์คัดค้านประการใด. ก็ย่อมเป็นอันเด็ดขาดไปเฉพาะข้อหานั้น.