คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 195 (2)

โจทก์ฟ้องจำเลยว่าทำร้ายเจ้าพนักงานและฆ่าคนตายโดยเจตนาฟ้องก่อน พระราชบัญญัติธรรมนูญศาลทหาร(ฉบับที่ 5) พ.ศ.2496 ออกใช้บังคับ
ศาลมณฑลทหารบกที่ 7 ยกฟ้องโดยเห็นว่าข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง(ฟ้องว่าเหตุเกิดเวลากลางวัน ทางพิจารณาได้ความว่าเวลากลางคืน) ศาลทหารกลางเห็นว่าข้อต่อสู้และการนำสืบของจำเลยแสดงได้ชัดว่าจำเลยมิได้หลงข้อต่อสู้ซึ่งตาม พระราชบัญญัติธรรมนูญศาลทหาร(ฉบับที่ 5) พ.ศ.2496 มาตรา 100 มิให้ถือว่าต่างกันในข้อสาระสำคัญอันจะเป็นเหตุให้ศาลยกฟ้อง พิพากษายกคำพิพากษาศาลทหารบกที่ 7 ให้พิจารณาพิพากษาใหม่
ดังนี้แม้จำเลยจะมิได้ฎีกาคัดค้านคำพิพากษาของศาลทหารกลางแต่อย่างใดในชั้นนั้นเมื่อศาลมณฑลทหารบกที่ 7 พิจารณาใหม่แล้วพิพากษาลงโทษจำเลยและศาลทหารกลางพิพากษายืนดังนี้ จำเลยจะคัดค้านขึ้นมาในชั้นฎีกาว่าข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาต่างกับฟ้องก็ได้เพราะปัญหาข้อนี้เป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยและเมื่อศาลทหารกลางพิพากษาให้ยกคำพิพากษาของศาลมณฑลทหารบกที่ 7 ให้พิจารณาพิพากษาใหม่นั้น คดีก็ยังไม่ถึงที่สุดคู่ความหรือศาลย่อมยกขึ้นกล่าวอ้างได้
พระราชบัญญัติธรรมนูญศาลทหาร(ฉบับที่ 5)พ.ศ.2496 มาตรา 100นี้ ใช้บังคับแก่ฟ้องที่ไม่ถูกต้องซึ่งเกิดขึ้นภายหลังวันใช้บังคับเท่านั้นจะนำเอากฎหมายที่ออกใช้ภายหลังมาลงโทษจำเลยไม่ได้และกฎหมายใหม่ในกรณีเช่นนี้หาอาจไปแก้ไขฟ้องที่ไม่ถูกต้องให้เป็นการถูกต้องขึ้นได้ไม่

ฟ้องโจทก์กล่าวว่าจำเลยมีกระบือซึ่งไม่มีตั๋วรูปพรรณไว้ในครอบครองโดยแสดงให้เห็นความบริสุทธิ์ไม่ได้ว่าตนเป็นเจ้าของหรือได้มาโดยสุจริต. โดยโจทก์มิได้บรรยายถึงขนาดหรือลักษณะของกระบืออันเป็นองค์สำคัญที่จะเป็นความผิดตามมาตรา 21. ย่อมเป็นฟ้องที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายอันจะพึงรับไว้พิจารณา.

ฟ้องโจทกล่าวว่าจำเลยมีกะบือซึ่งไม่มีตั๋วรูปพรรนไว้ไนครอบครองโดยสแดงไห้เห็นความบริสุทธิ์ไม่ได้ว่าตนเปนเจ้าของหรือได้มาโดยสุจริตโดยโจทมิได้บันยายถึงขนาดหรือลักสนะของกะบืออันเปนองค์สำคัญที่จะเปนความผิดตาม ม.21 ย่อมเปนฟ้องที่ไม่ชอบด้วยกดหมายอันจะพึงรับไว้พิจานา

เมื่อศาลล่างวินิจฉัยข้อเท็จจริงไม่ตรงกับพยานหลักฐานในท้องสำนวน. ศาลฎีกาย่อมทรงไว้ซึ่งอำนาจที่จะวินิจฉัยเป็นอย่างอื่นได้.