คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 219.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยฆ่าคนตายโดยเจตนา ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยฆ่าคนตายโดยประมาท โจทก์จะฎีกาในข้อที่ว่าจำเลยฆ่าคนตายโดยเจตนาอีกไม่ได้ ต้องห้ามตามมาตรา 219 ป.วิ.อาญา
โจทก์กล่าวในฟ้องและมุ่งประสงค์ให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนโดยเจตนา แต่ข้อเท็จจริงกลับได้ความว่า จำเลยฆ่าคนโดยประมาท ซึ่งลักษณะความผิดและโทษต่างกันห่างไกลมาก เรียกได้ว่า ข้อเท็จจริงที่ปรากฏในการพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่โจทก์กล่าวในฟ้อง และไม่ใช่เรื่องที่โจทก์ประสงค์จะให้ลงโทษ ต้องตามนัยของมาตรา 192 วรรค 2 และ 3 แห่ง ป.วิ.อาญา ลงโทษจำเลยไม่ได้

ฎีกาว่าศาลฟังข้อเท็จจริงไม่ตรงตามสำนวนนั้นเป็นข้อกฎหมาย
พลตำรวจไม่จับกุมผู้ลักเล่นการพะนันนั้นไม่เป็นความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 146 เพราะการไม่จับกุมไม่ถือว่า เป็นการป้องกันและขัดขวางมิให้การเป็นไปตามกฎหมาย
การใช้ดุลยพินิจยกโทษจำคุกตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 40 แก่จำเลยในคดีการพะนันย่อมใช้ได้ ไม่เป็นการขัดต่อ พ.ร.บ.การพะนัน

คดีศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องแม้ฟังข้อเท็จจริงไม่ตรงกันก็ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้.

เมื่อข้อเท็จจริงเป็นอันยุติแล้วว่าจำเลยไม่มีเจตนาทุจริต ปัญหาข้อกฏหมายทีว่าการกระทำของจำเลยครบองค์ความผิดฐานลักทรัพย์หรือไม่ ก็ไม่จำเป็นต้องวินิจฉัย.

ตำรวจมีหมายค้นเข้าค้นบ้านโดยมิได้รับอนุญาตจากคนในบ้าน เพราะเป็นขณะที่เจ้าของไม่อยู่ เป็นการกระทำที่มีมูลในความผิดฐานบุกรุก

ปัญหาว่ากรรมที่จำเลยกระทำเป็นความผิดฐานใด อันย่อมแล้วแต่ข้อเท็จจริงนั้น เป็นปัญหาข้อเท็จจริง ไม่มีปัญหากฏหมาย