คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 218.

บาดแผลของผู้เสียหายรักษา 1 เดือนเศษหาย ระหว่างแผลยังไม่หาย เดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ แต่ทำงานหนักไม่ได แต่ 20 วันแล้วทำงานหนักได้ 20 วันไถนาได้แต่ไม่ปรกติแท้ ดังนี้ยังฟังไม่ถนัดนักว่า บาดเจ็บนั้นจะถึงไม่สามารจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเกิน 20 วัน จึงไม่เป็นบาดเจ็บสาหัสตามมาตรา 256
ศาลชั้นต้นลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 ศาลอุทธรณ์ลงโทษตามมาตรา 256 เป็นแก้มาก ฎีกาในข้อเท็จจริงได้

ปรากฏว่าของลับของเด็กหญิงอายุ 6 ขวบชอกช้ำนิดหน่อยโดยถูกของลับของจำเลย ดังนี้ ยังไม่พอถือว่า จำเลยได้พยายามล่วงล้ำ ไม่เป็นผิดฐานพยายามข่มขืน คงผิดเพียงฐานทำอนาจาร
ศาลชั้นต้นลงโทษฐานอนาจารตามมาตรา 245 จำคุก 6 เดือน ศาลอุทธรณ์ลงโทษฐานพยายามข่มขืนตาม ม. 244, และ 60 จำคุก 2 ปี ฎีกาในข้อเท็จจริงได้

พรึติการน์ที่พึงถือได้ว่าเปนบาดแผลที่ถูกบาดเจ็บถึงสาหัสตามมาตรา 256 ข้อ 8
สาลชั้นต้นจำคุก 1 ปี 6 เดือนตามมาตรา 254 สาลอุธรน์แก้ไห้จำคุก 3 ปีตามมาตรา 256 เปนแก้มาก.

แผลที่ไต้เข่ายาว 3 ซ.ม.กว้าง 2.2 ซ.ม. ลึก 6 ซ.ม. ตั้งแต่ถูกทำร้ายแล้วผู้ถูกทำร้ายประกอบการหาเลี้ยงชีพไม่ได้เปนปรกติ (เกิน 20 วัน) เพราะเจ็บเสียวชาตั้งแต่แผลแล่นขึ้นมาหมดซีกตัว ต้องไช้ไม้เท้ายันเดินกะเผลก เช่นนี้เปนบาดเจ็บถึงสาหัส. สาลชั้นต้นลงโทสตาม ม.256 จำคุก 2 ปี สาลอุธรณ์แก้ลงโทสตาม ม.254 จำคุก 1 ปี เปนแก้มาก. อ้างคำสั่งคำร้องที่ 124/2484 ปัญหาว่าบาดเจ็บถึงสาหัสโดยทุพพลภาพทนทุขเวทนากล้าเกิน 20 วัน หรือไม่สามาถประกอบอาชีพได้โดยปรกติเกิน 20 วันหรือไม่นั้น เปนปัญหาข้อเท็ดจิง

บาดแผลสาหัสหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง.

เอกชนไม่มีอำนาจฟ้องตามพ.ร.บ.การพิมพ์ เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับระเบียบควบคุมการพิมพ์โดยฉะเพาะ. ผู้พิมพ์ซึ่งไม่ใช่เจ้าของลิขสิทธิไม่มีอำนาจเป็นโจทก์ฟ้องผู้ละเมิดสิขสิทธิหนังสือนั้น. ศาลไม่อนุญาตให้คู่ความสืบพะยานเพิ่มเติมได้ ไม่ผิดต่อประมวลวิธีพิจารณา เพราะเป็นการใช้ดุลพินิจ จำเลยพิมพ์หนังสือของผู้เสียหายอันเป็นการละเมิดลิขสิทธิ และประทับตราปลอมดวงตราของผู้เสียหายในหนังสือนี้ ผิดฐานละเมิดลิขสิทธิกะทงหนึ่งด้วย และฐานปลอมหนังสืออีกกะทงหนึ่งด้วย

บาดแผลอยู่ในไรผม ไม่ถือว่าเป็นบาดแผลถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัวตามมาตรา 256.