คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.พ. ม. 224

คดีมโนสาเร่ ศาลชั้นต้นสั่งในฟ้องอุทธรณ์ว่า "รับอุทธรณ์สำเนาให้อีกฝ่ายหนึ่งแก้" ไม่ถือว่าเป็นคำสั่งรับรองให้อุทธรณ์ข้อเท็จจริง.

คู่กรณีตกลงซื้อขายต้นไม้ที่ปลูกอยู่ฉะเพาะแต่ต้นไม้รวมถึงตอด้วยได้
กรณีที่ถือว่าเป็นเป็นหาข้อเท็จจริง

คดีชั้นร้องขัดทรัพย์มีทุนทรัพย์ไม่ถึง 200 บาทแม้คดีเดิมมีทุนทรัพย์เกิน 200 บาทก็คงถือว่าคดีร้องขัดทรัพย์นั้นเป็นคดีมโนสาเร่
ถ้าคู่ความมิได้ฎีกาในปัญหาว่า เป็นประเด็นที่ศาลตัดสินเสร็จเด็ดขาดแล้วหรือไม่ ศาลฎีกาก็ไม่วินิจฉัยถึง

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลย แต่ส่วนคำขอให้ใช้หรือคืนทรัพย์ราคา 150 บาทนั้นไม่รับบังคับให้ในชั้นนี้ โจทก์อุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคำขอให้คืนหรือใช้ทรัพย์ดังกล่าวแล้วมิได้ เพราะคำขอให้ใช้หรือคืนทรัพย์ในคดีนี้จัดว่าเป็นคดีแพ่งมโนสาเร่คำขอให้คืนหรือใช้ทรัพย์นั้น ม.40 แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญาบังคับให้นำประมวลวิธีพิจารณาความแพ่งมาใช้บังคับ

โจทก์ฟ้องคดีมีทุนทรัพย์ 855 บาท แม้ศาลชั้นต้นจะตัดสินให้จำเลยต้องรับผิดชดใช้เพียง 177 บาท ก็ดีก็ไม่ทำให้เป็นคดีมโนสาเร่ขึ้น จำเลยย่อมอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงได้

คดีที่โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินค่าเลี้ยงดูตามสัญญายอมนั้น จัดเข้าเป็นคดีที่ขอให้ศาลบังคับจำเลยอย่างอื่นนอกจากเรียกทุนทรัพย์ตาม พ.ร.บ.วิธีพิจารณาความแพ่ง ร.ศ.127 ม.144
คดีมีปัญหาข้อกฎหมายย่อมอุทธรณ์ได้เสมอ ไม่จำกัดว่าเป็นคดีมโนสาเร่หรืออย่างอื่น