คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 90

การคำนวณลดโทษตามพระราชกฤษฎีกาพระราชทานอภัยโทษเกี่ยวกับลักษณะโทษนั้น ต้องถือกำหนดโทษที่กำหนดไว้ในคำพิพากษาแต่เมื่อกำหนดโทษตามคำพิพากษาได้ลดลงตามพระราชกฤษฎีกาพระราชทานอภัยโทษ คงเหลือเท่าใดแล้ว กำหนดโทษที่เหลืออยู่นั้น ก็ต้องถือเป็นกำหนดโทษหรือเกณฑ์ของโทษที่จะต้องรับอาญาต่อไป ถ้ามีพระราชกฤษฎีกาพระราชทานอภัยโทษต่อมาให้ลดโทษ ก็จะลดโทษจากกำหนดโทษซึ่งได้ลดมาจากคราวก่อน และคงเหลืออยู่นั้นจะถือตามโทษเดิมคงที่อยู่ไม่ได้เพราะได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว

ในคดีที่จำเลยผู้ต้องคำพิพากษาร้องต่อศาลว่าทางเรือนจำคิดลดโทษให้ไม่ถูกต้อง ขอให้ศาลคิดลดโทษให้นั้น เมื่อศาลมีคำสั่งให้คิดลดโทษให้จำลยนั้น พัสดีจะอุทธรณ์ ฎีกาคำสั่งศาลต่อไปไม่ได้ เพราะพัสดีไม่ใช่โจทก์จำเลยหรือคู่ความ หรือผู้เสียหาย และเป็นกรณีตรงกันข้ามกับมาตรา 90 จะอ้างมาตรา 90 มาเป็นอำนาจอุทธรณ์ฎีกาไม่ได้เช่นเดียวกัน

ผู้ต้องหายื่นคำร้องขอให้ศาลวินิจฉัยว่า พ.ร.บ.กำหนดเวลาขังผู้ต้องหาในกรณีที่ต้องหาว่าปลงพระชนม์พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอนันทมหิดล 2491 เป็นโมฆะ ไม่มีผลบังคับ ต่อมาพนักงานอัยการ ได้ฟ้องผู้ต้องหาเป็นจำเลยในความผิดที่ถูกศาลสั่งขังในระหว่างสอบสวนนั้น และศาลสั่งรับประทับฟ้องไว้แล้ว ดังนี้ ย่อมไม่เป็นประโยชน์หรือผลแก่คดีของผู้ต้องหาอย่างใดที่จะวินิจฉัยว่ากฎหมายที่ผู้ต้องหากล่าวอ้างเป็นโมฆะหรือไม่ ศาลฎีกาย่อมให้ยกฎีกาเสีย (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 19/91)