คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.พ.พ. ม. 1307.

ที่ดินซึ่งกระทรวงการคลังรับโอนจากเอกชนมาขึ้นทะเบียนเป็นที่ราชพัสดุ แล้วเอามาให้เอกชนเช่าอยู่นั้น ย่อมเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน
ที่ดินซึ่งเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน ผู้ใดไม่มีอำนาจยึด
ผู้ร้องชนะคดีโจทก์ชั้นศาลอุทธรณ์ แต่ศาลอุทธรณ์มิได้กำหนดค่าฤชาธรรมเนียมให้โจทก์ชำระแทนผู้ร้อง ๆ ย่อมฎีกาฉะเพาะค่าฤชาธรรมเนียมได้ตาม ป.ม.วิ.แพ่ง มาตรา 168 เพราะศาลอุทธรณ์มิได้กำหนดค่าฤชาธรรมเนียมไว้.

โฉนดทับที่ผู้อื่นบุคคลพายนอกได้รับจำนองไว้จากผู้มีชื่อไนโฉนดโดยสุจริตแม้พายหลังเจ้าของที่ชนะความผู้มีชื่อไนโฉนดแล้วก็ไม่ทำไห้สิทธิของผู้รับจำนองเสียไป คงยึดทรัพย์เพื่อชำระหนี้จำนองได้.

การเข้าครอบครองที่ดินรกร้างว่างเปล่าซึ่งมีกดหมายกำหนดเขตหวงห้ามไว้ พายหลังวันไช้กดหมายนั้นได้ชื่อว่าเข้าครอบครองที่ดินอันเปนสาธารนะสมบัติของแผ่นดินโดยมิได้รับอนุญาต
การที่มีกดหมายถานการหวงห้ามที่ดินซึ่งได้เคยมีกดหมายหวงห้ามไว้แล้วเพื่อประโยชน์หย่างหนึ่งแต่ไนวันเดียวกันนั้นเอง ได้มีกดหมายหวงห้ามที่ดินนั้น+เพื่อประโยชน์อีกหย่างหนึ่ง เช่นนี้ถือได้ว่าที่ดินนั้นเปนที่ดินหวงห้ามตลอดมาแต่ต้น ไม่มีการยกเลิกการหวงห้ามประการได
พ.ร.บ.จัดที่ดินเพื่อการครอบชีพ พ.ส. 2485 ซึ่งยกเลิก พ.ร.บ.จัดตั้งสหกรน์นิคม พ.ส. 2463 มิได้ยกเลิกสิทธิฟ้องร้องคดีของอธิบดีกรมสหกรน์ซึ่งเปนเจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาดตามพรราชกริสดีกากำหนดเขตหวงห้ามที่ดินไนท้องที่จังหวัดเชียงไหม่ พ.ส. 2480 แต่อย่างได