คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.โรงรับจำนำ พ.ศ.2480

เจ้าของจักรได้ให้เช่าซื้อจักรไปโดยมีข้อสัญญาว่าผู้เช่าซื้อจะไม่นำไปจำนำแก่บุคคลอื่น เมื่อผู้เช่าซื้อนำไปจำนำ โจทก์ผู้เป็นเจ้าของชอบที่จะกลับเข้าครอบครองจักรรายพิพาทได้ และใช้สิทธิติดตามฟ้องเรียกคืนจากผู้รับจำนำได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1336 เว้นแต่ผู้รับจำนำจะได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติโรงรับจำนำ แต่ปรากฏว่าเวลาที่รับจำนำจักรรายพิพาทยังอยู่ในระหว่างเวลาที่พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2480 และพระราชบัญญัติโรงรับจำนำ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2484 ยังใช้บังคับ ซึ่งกำหนดให้โรงรับจำนำรับจำนำแต่ละรายไม่เกิน 400 บาท เมื่อผู้รับจำนำรับจำนำไว้แต่ละรายเกินกว่า 400 บาท ก็ไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติโรงรับจำนำดังกล่าว ส่วนพระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ.2505 ก็ไม่อาจนำมาใช้บังคับ เพราะผู้รับจำนำรับจำนำไว้ก่อน โจทก์ไม่จำต้องนำสืบว่าผู้เช่าซื้อมีเจตนาทุจริตหรือไม่และไม่จำต้องฟ้องเรียกร้องตามสัญญาจากผู้ค้ำประกันก่อน โจทก์มีสิทธิติดตามฟ้องเรียกจักรรายพิพาทคืนจากผู้รับจำนำได้โดยตรง

ได้ความเพียงว่ารับจำนำของ 15 สิ่งไว้จากบุคคล 9 คน เพื่อเป็นประกันกับเงินกู้ ซึ่งแต่ละรายไม่เกิน 400บาทนั้น ยังไม่พอให้ถือว่ารับจำนำเป็นปกติธุระ จึงไม่มีผิดตาม พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ

ได้ความเพียงว่ารับจำนำของ 15 สิ่งไว้จากบุคคล 9 คน เพื่อเป็นประกันกับเงินกู้ นั้นยังไม่พอให้ถือว่ารับจำนำเป็นปรกติธุระ จึงไม่ผิดตาม พ.ร.บ.โรงรับจำนำ