คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 321.

ฟ้องบรรยายว่า เมื่อเวลาค่ำคืนระหว่างวันที่ 6 - 7 พฤศจิกายน 2494 คนร้ายได้ลักทรัพย์ของผู้เสียหายไป ต่อมาวัน
ที่ 7 เดือนเดียวกัน เวลากลางวัน จับของกลางได้ที่ลิ้นชักตู้ของจำเลยทั้งนี้โดยจำเลยเป็นคนร้ายลักทรัพย์นั้นมาร หรือมิฉะนั้นจำเลยก็รับเอาทรัพย์ดังกล่าวแล้ว ไว้จากโจรโดยรู้ว่าเป็นของร้ายได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา 293, 294, 321 คงถือได้ว่า ฟ้องดังกล่าวได้มีวันเดือนปีที่หาว่าจำเลยทำ
ผิดไว้แล้ว เป็นฟ้องที่สมบูรณ์ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 158(5) แล้ว.

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยลักทรัพย์ หรือรับของโจรทรัพย์สิ่งของที่ใช้เพื่อสาธารณะประโยชน์อันเป็นความผิดตาม พ.ร.บ.คุ้มครองสิ่งที่ใช้เพื่อสาธารณะประโยชน์ในภาวะคับขัน พ.ศ. 2486 มาตรา 3 กำหนดโทษอย่างสูงไว้ถึงจำคุก 10 ปีขึ้นไป ดังนี้ แม้จำเลยรับสารภาพว่าได้กระทำผิดฐานรับของโจรแล้ว โจทก์ก็นำพยานมาสืบให้ศาลฟังพะยานต่อไปได้ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 176 ได้ และเมื่อทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยกระทำผิดฐานลักทรัพย์ อันเป็นความผิดที่โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย ศาลก็ต้องลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ตามความผิดที่ได้กระทำ

โจทก์ฟ้องที่เกิดเหตุรวม 2 ตำบล ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยได้กระทำผิดในตำบลหนึ่งนั้น ไม่เรียกว่า ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง ลงโทษจำเลยได้
การรับของโจร ไม่จำต้องรับไว้จากคนร้ายที่ลักมาโดยตรง เพียงแต่รับไว้โดยรู้ว่าทรัพย์นั้นได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมาย ก็มีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา 321 ได้.

ขณะพะยานพบจำเลยกับพวกพาโคของเจ้าทรัพย์ไปนั้น เป็นเวลาพระอาทิตย์จวนจะขึ้นของคืนที่โคหายนั้นเอง และที่ ๆ พะยานพบจำเลยกับพวกพาโคไปก็ห่างจากที่โคหาย ราว 200 เส้นเท่านั้น รูปคดีบ่งชัดว่าจำเลยกับพวกเป็นผู้ร้ายลักโครายนี้ จำเลยต้องมีความผิดฐานลักทรัพย์

ในคดีลักทรัพย์หรือรับของโจรของกลางมีการโต้แย้งกรรมสิทธิกันอยู่ ศาลจะคืนของกลางให้แก่จำเลยหาควรไม่.

ในความผิดฐานรับของโจร โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้รับไม้ขอนสักของบริษัทบอมเบเบอร์ม่าที่ถูกคนร้ายลักไป โดยรู้ว่าเป็นของได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมาย แต่คำพะยานโจทก์ว่าไม้นี้ได้หลุดลอยไปจากบริษัทแล้วมีผู้เก็บเบียดบังเอาไว้ แล้วจำเลยได้รับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย ดังนี้ ข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาคลาดเคลื่อนจากฟ้องในรายละเอียด ยังถือไม่ได้ว่าแตกต่างกับฟ้องอันจะเป็นเหตุให้ยกฟ้อง.

เอากระบือใส่คอกไว้แล้วไปนอนที่อื่น จนประมาณ 4.00 น. คืนเดียวกันนั้น จึงทราบว่ากระบือหาย ได้ออกติดตามรอยไปเป็นระยะทางประมาณ 10 กิโลเมตร ถึงที่แห่งหนึ่งเวลา 8.00 น. พบจำเลยกำลังพากระบือไปข้าหน้า จำเลยเหลียวมาเห็น ก็ทิ้งกระบือแล้วหนีเข้าป่า ดังนี้ ลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ได้.