คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.พ.พ. ม. 1382

ยกที่ดินถวายวัด และได้เช่าและส่งค่าเช่าให้วัดมากว่า 10 ปีวัดย่อมได้กรรมสิทธิ์เป็นที่ธรณีสงฆ์

ผู้ที่ได้รับที่ดินตามคำตัดสินของข้าหลวงพิเศษจัดแบ่งที่ดินซึ่งยังไม่ได้รับหนังสือสำหรับที่ดิน ไม่มีสิทธิดีกว่าผู้มีสิทธิครอบครองเหนือที่ดินแปลงนั้น
เพียงแต่โจทก์ซึ่งเป็นผู้ครอบครองรับรองว่า จะไปทำความตกลงซื้อจากจำเลยซึ่งเป็นผู้ได้ที่ดินจากการจัดแบ่งของข้าหลวงพิเศษเดิมนั้นยังถือไม่ได้ว่า โจทก์ได้สละสิทธิครอบครองเป็นแต่เพียงแสดงเจตนาที่จะหาทางปรองคองเท่านั้น

ผู้ที่ได้รับที่ดินตามคำตัดสินของข้าหลวงพิเศษจัดแบ่งที่ดินซึ่งยังไม่ได้รับหนังสือสำหรับที่ดิน ไม่มีสิทธิดีกว่าผู้มีสิทธิครอบครองเหนือที่ดินแปลงนั้น
เพียงแต่โจทก์ซึ่งเป็นผู้ครอบครองรับรองว่า จะไปทำความตกลงซื้อจากจำเลยซึ่งเป็นผู้ได้ที่ดินจากการจัดแบ่งของข้าหลวงพิเศษเดิมนั้น ยังถือไม่ได้ว่า โจทก์ได้สละสิทธิครอบครองเป็นแต่เพียงแสดงเจตนาที่จะหาทางปรองดองเท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่า ได้ซื้อที่ดินตามโฉนดที่ระบุไว้ และปกครองมากว่า 10 ปี ขอให้ศาลแสดงว่า ที่ตามโฉนดนั้นเป็นของโจทก์ ดังนี้ศาลไม่พิจารณาถึงที่บอกโฉนดด้วยเพราะนอกฟ้องและคดีไม่มีประเด็นที่จะต้องวินิจฉัยว่า ที่ตรงนั้นเป็นของโจทก์หรือมิใช่

โจทก์ฟ้องว่า ได้ซื้อที่ดินตามโฉนดที่ระบุไว้ และปกครองมากว่า 10 ปีขอให้ศาลแสดงว่า ที่ตามโฉนดนั้นเป็นของโจทก์ ดังนี้ศาลไม่พิจารณาถึงที่นอกโฉนดด้วย เพราะนอกฟ้องและคดีไม่มีประเด็นที่จะต้องวินิจฉัยว่า ที่ตรงนั้นเป็นของโจทก์หรือมิใช่

ที่บ้านที่สวนต้องละทิ้งช้านานถึง 9-10 ปี จึงขาดกรรมสิทธิ์และในกรณีเช่นนี้การครอบครองเพื่อให้ได้กรรมสิทธิ์ในที่ดินนั้นก็ต้องครอบครองนานถึง 10 ปี นับแต่เจ้าของได้ละทิ้งที่นั้น อ้างฎีกาที่ 228/24811071,1072/2482

ที่บ้านที่สวนต้องละทิ้งช้านานถึง 9-10 ปี จึงขาดกรรมสิทธิ และในกรณีเช่นนี้การครอบครองเพื่อให้ได้กรรมสิทธิในที่ดินนั้น ก็ต้องครอบครองนานถึง 10 ปีนับแต่เจ้าของได้ละทิ้งที่นั้น
อ้างฎีกาที่ 228/2481,1071-1072/2482

โจทก์ฟ้องว่านาพิพาทเป็นโจทก์ โจทก์ให้จำเลยทำต่างดอกเบี้ยเงินกู้ จำเลยว่านาพิพาทเป็นของจำเลย โจทก์บรรทึกที่จำเลยรับว่าที่เป็นโจทก์ดังนี้ ศาลรับฟังบรรทึกนั้นประกอบการพิจารณาว่าที่เป็นของโจทก์ได้

โจทก์ฟ้องว่านาพิพาทเป็นของโจทก์ โจทก์ให้จำเลยทำต่างดอกเบี้ยเงินกู้ จำเลยว่านาพิพาทเป็นของจำเลย โจทก์อ้างบันทึกที่จำเลยรับว่าที่เป็นของโจทก์ ดังนี้ศาลรับฟังบันทึกนั้นประกอบการพิจารณาว่าที่เป็นของโจทก์ได้

พ.ร.บ.ออกโฉนดที่ดิน (ฉบับที่ 7) พ.ศ.2486 ม.13 เพียงแต่บอกระเบียบให้จัดการขึ้นทะเบียนเป็นเจ้าของที่ดินตามกฎหมาย แต่บุคคลอาจได้ที่ดินมาตามกฎหมายที่ใช้อยู่ก่อนพ.ศ.2486 เมื่อโจทก์มิได้คัดค้านว่า การให้ที่ดินไม่เป็นการได้มาตามกฎหมายที่ดินที่ใช้อยู่ก่อนนั้นแล้วก็ไม่พอฟังว่าที่ดินซึ่งจำเลยตัดต้นไม้ชะนิดหวงห้ามนั้นตกเป็นป่า ตามวิเคราะห์ศัพท์ใน พ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ.2484 มาตรา (1) คดีจึงไม่พอลงโทษจำเลยฐานตัดต้นไม้หวงห้ามในที่ป่า