คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ไพบูลย์ ไวกาสี

จำเลยเดินรถขนส่งสาธารณะทับเส้นทางที่โจทก์ได้รับอนุญาตขนส่งประจำทาง ไม่ใช่ลักษณะพาผู้โดยสารไปท่องเที่ยว ทำให้รายได้ของโจทก์ตกต่ำ เป็นละเมิด

จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ จึงมีสิทธิเพียงสาบานตนให้การเป็นพยานเองและถามค้านพยานโจทก์ ไม่อาจเรียกพยานของตนเข้าสืบได้ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 199 วรรค 2 จึงรับฟังใบเสร็จรับเงินหมาย ล.1 ประกอบคำให้การของตัวจำเลยไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยร่วมกันเข้าไปในเคหสถานของ ก. ผู้เสียหายโดยไม่มีเหตุสมควร ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 364, 365 (2) ข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยเดินเข้าไปในที่ดินของผู้เสียหายตามคันบ่อเลี้ยงปลาอันเป็นทางเดินออกสู่ถนนหลวง ดังนี้ ย่อมถือไม่ได้ว่าจำเลยเข้าไปอยู่ในเคหสถานของผู้เสียหายโดยไม่มีเหตุสมควรอันจะเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 364 ดังโจทก์ฟ้อง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยร่วมกันเข้าไปในเคหสถานของ ก. ผู้เสียหายโดยไม่มีเหตุสมควร ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 364, 365(2)ข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยเดินเข้าไปในที่ดินของผู้เสียหายตามคันบ่อเลี้ยงปลาอันเป็นทางเดินออกสู่ถนนหลวง ดังนี้ ย่อมถือไม่ได้ว่าจำเลยเข้าไปอยู่ในเคหสถานของผู้เสียหายโดยไม่มีเหตุสมควร อันจะเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 364 ดังโจทก์ฟ้อง พิพากษายกฟ้อง

นายประกันผิดนัดไม่สามารถนำตัวจำเลยส่งศาลตามนัดศาลต้องเลื่อนคดีไปออกหมายจับจำเลยและอ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ลับหลังจำเลยแต่คดีนี้ผลที่สุดศาลฎีกาพิพากษายืน ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลยพ้นข้อหาไปความเสียหายในข้อที่ไม่ได้ตัวจำเลยมาลงโทษตามคำพิพากษาเพราะเหตุนายประกันผิดสัญญาประกันจึงไม่มี ศาลพิจารณาลดจำนวนค่าปรับให้แก่นายประกันได้ตามที่เห็นสมควร นอกจากนั้นการที่จำเลยเข้ามอบตัวต่อเจ้าพนักงานตำรวจเพื่อต่อสู้คดีถือได้ว่าเป็นการบรรเทาผลเสียหายที่ศาลได้รับและเป็นประโยชน์แก่ศาลในอันที่จะพิจารณาลดค่าปรับให้แก่นายประกันได้

โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายเนื่องจากสิ่งของของผู้โดยสารสูญหายไปอันเป็นส่วนหนึ่งของความเสียหายที่โจทก์ได้รับ ซึ่งศาลจะให้เพียงใดหรือไม่นั้นสุดแต่ข้อเท็จจริงที่ได้จากทางพิจารณา หาใช่เกี่ยวกับอำนาจฟ้องของโจทก์ไม่ ข้อที่ว่าโจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายแทนคนอื่นไม่ได้ จึงไม่เป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน

เจ้าพนักงานตำรวจไล่จับญาติของจำเลยซึ่งเป็นผู้ต้องหาในข้อหาฆ่าคนตายจำเลยที่ 1 กอดเอวเจ้าพนักงานตำรวจคนหนึ่ง จำเลยที่ 2 ดึงเสื้อเจ้าพนักงานตำรวจอีกคนหนึ่งไว้ เพื่อมิให้เจ้าพนักงานจับกุมผู้ต้องหาการที่จำเลยที่ 1 กอดเอวและจำเลยที่ 2 ดึงเสื้อนั้นเป็นการใช้แรงกายกระทำต่อกายของเจ้าพนักงานตำรวจ ถือได้ว่าเป็นการใช้กำลังประทุษร้ายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 1(6) เพื่อต่อสู้ขัดขวางเจ้าพนักงานเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 138 วรรค 2

จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์ชนรถจักรยานยนต์ที่โจทก์เช่าซื้อมาเสียหายจนไม่สามารถซ่อมแซมให้กลับคืนดีได้ แม้โจทก์จะชำระราคาค่าเช่าซื้อยังไม่ครบ โจทก์ย่อมเป็นผู้เสียหาย และต้องถือว่าจำเลยที่ 1 ได้ทำละเมิดโดยตรงต่อโจทก์ โจทก์ฟ้องเรียกค่าสินไหมทดแทนจากจำเลยที่ 1 และจำเลยที่ 2 ผู้รับประกันภัยค้ำจุนได้เต็มราคารถจักรยานยนต์

ผู้จำนองย้ายไปรับราชการต่างจังหวัด ทนายความของเจ้าหนี้ส่งหนังสือแจ้งการบังคับจำนองไปยังผู้จำนองตามภูมิลำเนาในกรุงเทพฯ มีผู้ลงชื่อรับแทน เวลามากรุงเทพฯ ทุกครั้งผู้จำนองพักที่ภูมิลำเนาเดิมซึ่งครอบครัวมิได้ย้ายไปที่อื่น ฟังได้ว่าผู้จำนองได้ทราบคำบอกกล่าวแล้ว แม้ไม่มีหนังสือมอบอำนาจให้ทนายความทำหนังสือบอกกล่าว ผู้รับจำนองให้สัตยาบันตาม มาตรา 823 แล้ว การบอกกล่าวบังคับจำนองจึงชอบแล้ว

จอดรถปิดกั้นทางหลวง เป็นความผิดสำเร็จตั้งแต่จอดรถผู้ที่มาร่วมด้วยภายหลังไม่เป็นตัวการร่วมกระทำผิดด้วย