คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.พ.พ. ม. 1304

พฤตติการณืที่ถือว่าเป็นทางน้ำสาธารณะ

การอุทิศที่ดินเป็นถนนสาธารณะนั้นไม่ต้องมีการจดทะเบียน

เจ้าของที่ดินจดทะเบียนที่ดินของ+ให้เป็นทางสาธารณแล้ว+หมดกรรมสิทธิ แม้เจ้าหน้าที่จะออกโฉนดให้ในนามของ+ถือกรรมสิทธิเป็นเจ้าของภายหลังต่อมาก็ตามก็ไม่ทำให้ได้กรรมสิทธิกลับคืนมา อ้าง ฎีกาที่ 662/2470,332/2475,538/2469 และ 497/2473 การอุทิศที่ดินให้เป็นทางสาธารณะหรือทางหลวงนั้นไม่จำต้องโอนโฉนดมอบให้แก่แผ่นดิน เพียงการอุทิศโดยแจ้งชัด เช่นบอกความจำนงแก่เจ้าหน้าที่หรือจดทะเบียนในหน้าโฉนดก็เป็นการเพียงพอ
การที่อสังหาริมทรัพย์กลายสภาพเป้นสาธารณะสมบัติของแผ่นดินตามประมวลแพ่งฯ ม.1304 แล้วจะกลับมาตกได้แก่เอกชนอีก+แต่โดยอาศัยอำนาจตามที่บัญญัติไว้ใน ม.1305 เท่านั้น
พ.ร.บ.เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ไม่ใช่กฎหมายที่ก่อตั้งกรรมสิทธิให้แก่ผู้ที่มีรายชื่อเป็นเจ้าของที่ดินที่จักถูกเวนคืนการที่บุคคลมีชื่อเป็นเจ้าของกรรมสิทธิที่ดินที่จะถูกเวนคืนใน พ.ร.บ.เวนคืนอสังหาริมทรัพย์นั้นมิใช่ข้อสันนิษฐานโดยเด็ดขาดว่าเป็นเจ้าของกรรมสิทธิที่ดินนั้นเสมอไป
ข้อตกลงของเจ้าพนักงานที่ยอมให้ค่าทำขวัญแก่บุคคลซึ่งมิได้เป็นเจ้าของที่ดินที่ต้องถูกเวนคืนนั้นเป็นโมฆะตาม ม.113 แห่งประมวลแพ่งฯ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยปิดสำรางสาธารณะ เมื่อทางพิจารณาโจทก์นำสืบไม่สมเช่นว่านั้นศาลต้องยกฟ้อง ถึงแม้โจทก์จะสืบถึงประเด็นอย่างอื่นก็ตามก็ไม่ต้องวินิจฉัยการฟ้องขอให้เปิดลำน้ำสาธารณะนั้น เมื่อปรากฎว่าลำน้ำไม่ใช่ลำน้ำสาธารณะแล้วผู้มีประโยชน์ส่วนได้เสียเท่านั้นที่มีสิทธิฟ้องร้อง

คนต่างด้าวนำเรือและอวนเข้ามาจับสัตว์น้ำในน่านน้ำสยามเป็นผิดตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยสิทธิจับสัตว์น้ำและ พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ ต้องลงโทษตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำซึ่งเป็นบทหนัก การริบทรัพย์ตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยสิทธิ์จับสัตว์น้ำสยามบัญญัติไว้ต่างหากจากกฎหมายอาญา มาตรา 27
ในเรื่องค่าสินบนนำจับถ้าโจทก์ไม่ปฏิบัติให้ถูกต้องในการขอให้ใช้ค่าสินบนศาลไม่ตัดสินให้
อ้างฎีกาที่ 76/2472,770/2480,1168/2480
เกาะซึ่งเป็นอาณาเขตต์สยาม อยู่ห่างฝั่ง 20 ไมล์ไม่มีคนอยู่และกรมการอำเภอไม่เคยไปที่เกาะนั้นเลยก็คงถือว่าเป็นอาณาเขตต์สยาม ใครจะยกการครอบครองขึ้นยันรัฐไม่ได้สนธิสัญญาสยามกับยี่ปุ่น ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.218,220 คดีคนในบังคับยี่ปุ่นเป็นจำเลย ฎีกาภายหลังวันยกเลิกสิทธิถอนคดี แต่ศาลล่างทั้ง 2 พิพากษาปรับจำเลยอย่างสูง 500 บาท จำเลยฎีกาไม่แต่ฉะเพาะในปัญหาข้อกฎหมาย

ทางเดินผ่านที่นาซึ่งราษฎรอาศัยเดินในฤดูแล้งไม่ใช่เป็นทางสาธารณหรือทางหลวง ครั้งถึงฤดูทำนาเจ้าของนาปลูกข้าวปิดทางนั้นเสีย จึงไม่มีผิดฐานบุกรุกทางหลวง

ทางน้ำซึ่งมีน้ำไหลเข้าออกได้แต่ไม่มีผู้ใดใช้สายทางนี้ ยังไม่เป็นทางสาธารณ เมื่อจำเลยปิดกั้นทางนี้ จึงไม่มีผิดตามกฎหมายข้างต้น

เพียงแต่มีสีทธิครอบครอง ผู้ครอบครองก็ฟ้องขับไล่ผู้ที่จอดแพบังหน้าที่ดินที่ตนครอบครองอยู่ได้

ปลูกกล้วยและล้อมรั้วกั้นทางซึ่งสาธารณชนใช้สรอยไปมาย่อมมีผิดฐานบุกรุกทางทหลง
ทางสาธารณะซึ่งในฤดูน้ำ ๆ ท่วมใช้เดินไม่ได้ชั่วคราวหาหำให้ทา-งหลวงเปลี่ยนสภาพไปไม่

ข้าหลวงประจำจังหวัดไม่มีอำนาจทำสัญญาขายทางเดินซึ่งเป็นทางสาธารณชนใช้ไปมาให้แก่เอกชน เอกชนผู้ซื้อย่อมไม่ได้กรรมสิทธิ ตาม ม.1305 อ้างฎีกาที่ 637-638-639/2472
ที่สาธารณผู้ครอบรองก่อนย่อมมีสิทธิดีกว่าผู้อื่น