คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 319

การรวมกระทงลงโทษ เมื่อรวมโทษทุกกระทงเข้าด้วยกันแล้ว จะลงโทษเกินกว่าอัตราขั้นได้
การที่จำเลยเขียนชื่อและประทับตราชื่อห้างร้านที่ไม่มีตัวจริงแต่เป็นห้างร้านที่สมมุตขึ้นและใช้ชื่อและประทับตราที่สมมติขึ้นในการออกเช็คสั่งจ่ายหรือสลักหลังเช็คที่ไม่มีห้างร้านตัวจริง เป็นผิดฐานปลอมหนังสือทั้งฉบับ
เช็คเป็นใบสั่งให้จ่ายเงินตาม ก.ม.อาญา ม.225(4) และ ป.ม.อาญา ม.266(4) โดยอยู่ในลักษณะ 21 ป.พ.พ.
คำร้องขอแก้ฟ้องที่ศาลไม่ได้สอบถามคู่ความและมีคำสั่งอย่างไรนั้น ไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของคำฟ้อง แม้ศาลจะได้ส่งสำเนาให้คู่ความอีกฝ่ายก็ตาม และศาลย่อมชี้ขาดคดีนอกฟ้องตามคำร้องที่ไม่ได้สอบถามและมีคำสั่งประการใดนี้ ไม่ได้

ยักยอกทรัพย์ในขณะมีสัญญาณภัยทางอากาศในขณะที่ใช้ พ.ร.บ.คุ้มครองทรัพย์สินของประชาชน พ.ศ.2487 แต่เมื่อคดีขึ้นสู่ศาลสูงเป็นเวลาใช้ พ.ร.บ.คุ้มครองทรัพย์สินของประชาชน พ.ศ.2488 ศาลสูงต้องลงโทษจำเลยตามกฎหมายฉะบับหลังซึ่งมีโทษเบากว่า

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นเจ้าพนักงานยักยอกในหน้าที่ด้วยเจตนาทุจริต แต่โจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.319 แต่บทเดียวไม่ได้ขอให้ลงโทษตาม ม.131 ด้วยเมื่อความผิดของจำเลยเป็นความผิดตาม ม.131 ก็ต้องฟ้องยังศาลทหารฟ้องยังศาลพลเรือนไม่ได้ เพราะประกาศกองบัญชาทหารสูงสุด ฯลฯ ใช้คำว่า "ความผิดตาม ม.129 ถึง 146 ให้ฟ้องยังศาลทหาร.

พนักงานเทสบาลเก็บเงินพาสีโรงร้านจากพนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากสัตร์แล้วทุจริตยักยอกไว้เปนประโยชน์ส่วนตัว แม้ทรัพย์สินมหากสัตร์ไม่ต้องเสียพาสี จำเลยก็คงมีผิดถานยักยอกเงินของเทสบาล
พนักงานเทสบาลเปนเจ้าพนักงานตามความไนกดหมายลักสนะอาญาแล้ว
โจทฟ้องขอไห้ลงโทสตาม ม.131 และ พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม 2477 (ฉบับที่ 3) ม.3 สาลอุธรน์แก้ไห้ลงโทสตามฉบับที่ 2 ม.3 ได้ไม่เปนการเกินคำขอ

จำเลยมีหน้าที่รับเงินจากนักโทษเพื่อส่งแก่ผู้บังคับบัญชาโดยข้อบังคับเรือนจำห้ามมิให้นักโทษเก็บเงินเอง ระหว่างจำเลยรับเงินมาได้ชื่อว่ามีหน้าที่ปกครองรักษาเงินนั้นเมื่อยักยอกเสียเป็นผิดตาม ม.131 ไม่ใช่ 319่

จำเลยเป็นตำรวจ ผู้กำกับการสั่งให้ไปช่วยในกองก่อสร้างสถานีตำรวจ และมอบหมายให้ดูแลรักษาเหล็กซึ่งใช้ในการก่อสร้างจำเลยยักยอกเหล็กนั้นไปผิดตาม ม. 131 ไม่ใช่ ม. 319 เพราะการรักษาเหล็กเป็นหน้าที่ของจำเลยตามกฏหมายแล้ว ส่วนจะเป็นหน้าที่ชั่วคราวหรือประจำ ไม่สำคัญ

เงินที่นายอำเภอมอบให้จำเลยเป็นเงินของสุขศาลาซึ่งอยู่ในความควบคุมของคณะกรมการอำเภอ จึงถือว่าคณะกรมการอำเภอเป็นผู้เสียหายในเงินที่จำเลยรับมอบและยักยอกนั้น

รับมอบเงินมัดจำในการตกลงขายข้าวแล้วปฏิเสธว่าไม่ได้รับเงิน ถือว่าเป็นกรณีผิดสัญญาซื้อขายไม่ใช่เรื่องยักยอก

เจ้าอาวาสรับเงินผลประโยชน์ของวัดไปเพื่อใช้ซ่อมแซมกุฏิแล้วยักยอกเงินนั้นคงมีผิดฐานยักยอกตามมาตรา 114 ไม่ใช่มาตรา 319
กรมการอำเภอที่ได้รับมอบหมายจากกระทรวงธรรมการให้เป็นผู้ดูแลรักษาเงินผลประโยชน์ของวัดนั้น เมื่อมีผู้ยักยอกเงินนั้น กรมการย่อมเป็นผู้เสียหาย มีอำนาจร้องทุกข์ได้

แม้ศาลชั้นต้นจะได้กล่าวว่าจำเลยได้ทำผิดตาม ม.131 และ ม.319แต่คงลงโทษในบทที่หนักคือ ม.131 จำเลยฎีกาว่าไม่มีผิดตามมาตรา 319 ก็ไม่มีผล ศาลฎีกาไม่ต้องวินิจฉัย.
เงินที่จำเลยยักยอกเอาไปเป็นเงินคนละราย และของคนที่นำมาฝากต่างกันในคดีก่อนไม่เป็นเรื่องฟ้องซ้ำ