คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 218

ตะเกียงที่ใช้จุดในวงการพะนันที่เล่นโดยผิดกฎหมายนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะพึงริบ
ศาลชั้นต้นลงโทษและริบของกลาง จำเลยอุทธรณ์ฉะเพาะเรื่องริบ ศาลอุทธรณ์แก้ไม่ให้ริบ โจทก์ฎีกาในเรื่องริบได้

ตะเกียงที่ใช้จุดในวงการพนันที่เล่นโดยผิดกฎหมายนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะพึงริบ
ศาลชั้นต้นลงโทษและริบของกลาง จำเลยอุทธรณ์เฉพาะเรื่องริบ ศาลอุทธรณ์แก้ไม่ให้ริบ โจทก์ฎีกาในเรื่องริบได้

ข้อกฎหมายที่ว่าข้อเท็จจริงที่ได้ความต่างกับฟ้องหรือไม่ถ้าไม่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวชั้นอุทธรณ์ จะยกขึ้นฎีกาไม่ได้
ปัญหาที่ว่าควรอนุญาตให้แก้ฟ้องเรื่องสถานที่เกิดเหตุหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง
ฟ้องจำเลยสองคนว่าสมคบกันทำผิดโดยคนที่ 1 มีไม้อีกคนหนึ่งมีมีดแต่ทางพิจารณาได้ความว่าคนที่ 1มีมีด อีกคนหนึ่งมีไม้ ดังนี้ ลงโทษได้

ศาลล่างทั้งสอง ลงโทษฐานหมิ่นประมาท จำเลยฎีกาว่าคำกล่าวนั้น เป็นการด่ากันซึ่งหน้า และไม่มีใครเชื่อถือนั้นเป็นการเถียงข้อเท็จจริง ต้องห้ามฎีกา

ศาลล่างทั้งสองลงโทษฐานหมิ่นประมาท จำเลยฎีกาว่าคำกล่าวนั้น เป็นการด่ากันซึ่งหน้า และไม่มีใครเชื่อถือนั้นเป็นการเถียงข้อเท็จจริง ต้องห้ามฎีกา

การที่วินิจฉัยว่าการประทุษฐร้ายนั้นมีผลถึงทุพพลภาพหรือพิการไปจนตลอดชีวิตหรือไม่ ย่อมแล้วแต่ลักษณะบาดแผลและอาการที่ปรากฏ และถือว่าเป็นปัญหาข้อเท็จจริง
เมื่อศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยว่าบาดแผลไม่ถึงทุพพลภาพหรือทำให้เป็นคนพิการไปตลอดชีวิต โจทก์จะฎีกาว่าบาดแผลถึงสาหัสตาม ม.256 ข้อ 7 ดังนี้ ฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตาม ป. วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218
ถูกทำร้ายนิ้วชี้ชี้อยู่ตลอดชีวิตจะเป็นบาดแผลถึงสาหัสหรือไม่นั้นจะต้องพิจารณาว่าทำให้ทุพพลภาพหรือพิการไปตลอดชีวิตหรือไม่ซึ่งเป็นข้อเท็จจริง

ศาลอุทธรณ์ยกฟ้องโจทก์ด้วยเหตุ 2 ประการต่างหาก โจทก์ฎีกาคัดค้านแต่เหตุเดียวย่อมไม่มีทางชนะคดีได้ศาลฎีกาจึงไม่ต้องพิจารณาเหตุที่โจทก์ฎีกาว่าจะฟังได้หรือไม่

คดีที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น และให้ลงโทษจำคุกจำเลย 2 กะทง ๆ ละ 5 ปี รวมเป็น 10 ปีเมื่อโทษที่ลงแก่จำเลยแต่ละกะทงไม่เกิน 5 ปี แล้วจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงตลอดทั้งฎีกาในเรื่องใช้ดุลยพินิจกำหนดโทษไม่ได้ ต้องห้ามตาม วิ.อาญา ม.218
อ้างฎีกาที่ 76/2484
คดีของศาลทหารที่โอนมาพิจารณาพิพากษายังศาลพลเรือน ตาม พ.ร.บ.กฎอัยยการศึก (ฉะบับที่ 3 ) พ.ศ. 2487 ม.8 แล้ว การพิจารณาพิพากษาคดีนั้นยังศาลทหารและการพิจารณาพิพากษาคดีนั้นยังศาลพลเรือนย่อมเป็นการชอบด้วยกฎหมายโดยตลอด

ธนบัตรต่างประเทศของกลางที่จำเลยซื้อมาเพื่อจำหน่ายโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น ไม่ใช่เป็นสิ่งต้องริบตามกฎหมาย
ดุลพินิจของศาลในเรื่องของกลางว่าเป็นของควรริบตามมาตรา27 ข้อ 2 หรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง

เสมียนอำเภอได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้รับเงินค่าธรรมเนียมขอจับจองที่ดินได้ถ้ายักยอกเงินนั้นไปก็เป็นผิดตามมาตรา131
จำเลยถูกลงโทษให้จำคุกเรียงกระทงแต่ละกระทงไม่เกิน 5 ปี จำเลยจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้