คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 218

กรณีที่เป็นการฎีกาในข้อเท็จจริง ต้องห้าม.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกาย จ. บาดเจ็บสาหัสประกอบด้วยทุกขเวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสทำให้ไม่อาจประกอบการอาชีพได้เป็นปกติเกินกว่า 20 วันศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์นายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่าโจทก์ฟ้องว่าบาดแผล จ. ถึงสาหัสโดยมีอาการประกอบด้วยทุกขเวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน ข้อเท็จจริงทางพิจารณาจึงต่างกับฟ้องลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสไม่ได้ ควรลงโทษฐานทำร้ายร่างกายธรรมดาดังนี้ คดีจึงฎีกาได้แต่เฉพาะปัญหาข้อกฎหมายเท่านั้น จำเลยฎีกาว่าโจทก์ไม่มีพยานแสดงว่าจำเลยทำร้ายร่างกาย จ. ถึงสาหัสตามฟ้อง จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218

โจทก์ฟ้องหาฐานปล้นทรัพย์ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ศาลอุทธรณ์ยกฟ้อง โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษฐานปล้นทรัพย์ได้

โจทก์ฟ้องหาฐานปล้นทรัพย์ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยฐานลักทรัพย์ศาลอุทธรณ์ยกฟ้อง โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษฐานปล้นทรัพย์ได้

ฟ้องฐานชิงทรัพย์ ไม่ปรากฏว่าพนักงานสอบสวนได้แจ้งข้อหาในข้อนี้ให้จำเลยทราบ ต้องถือว่ายังไม่มีการสอบสวนในความผิดนั้นพนักงานอัยการจึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยในข้อหาข้อนี้
ศาลชั้นต้นลงโทษ 2 กระทงตามมาตรา 298,299,60 รวมกระทงลงโทษจำคุก 4 ปี ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตามมาตรา 299,60 กระทงเดียว จำคุก 2 ปี ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ในกระทง 299,60

ฟ้องฐานชิงทรัพย์ ไม่ปรากฏว่าพนักงานสอบสวนได้แจ้งข้อหาใน+นี้ให้จำเลยทราบ ต้องถือว่ายังไม่มีการสอบสวนในความผิดนั้นพนักงานอัยยการจึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยในข้อหาข้อนี้ ศาลชั้นต้นลงโทษ 2 กะทงตามมาตรา 298,299,60 รวมกะทงลงโทษจำคุก 4 ปีศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตามมาตรา 299,60 กะทงเดียว จำคุก 2 ปี ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ใน+

เอกชนไม่มีอำนาจฟ้องตามพระราชบัญญัติการพิมพ์ เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับระเบียบควบคุมการพิมพ์โดยเฉพาะ
ผู้พิมพ์ซึ่งไม่ใช่เจ้าของลิขสิทธิ์ไม่มีอำนาจเป็นโจทก์ฟ้องผู้ละเมิดลิขสิทธิ์หนังสือนั้น
ศาลไม่อนุญาตให้คู่ความสืบพยานเพิ่มเติมได้ ไม่ผิดต่อประมวลวิธีพิจารณา เพราะเป็นการใช้ดุลพินิจ
จำเลยพิมพ์หนังสือของผู้เสียหายอันเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์และประทับตราปลอมดวงตราของผู้เสียหายในหนังสือนั้น ผิดฐานละเมิดลิขสิทธิ์กระทงหนึ่งและฐานปลอมหนังสืออีกกระทงหนึ่งด้วย ประชุมใหญ่ครั้งที่ 1 และที่ 3/85

บาดแผลอยู่ในไรผม ไม่ถือว่าเป็นบาดแผลถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัวตาม มาตรา 256

จำเลยรับว่าเคยต้องโทษจริงแต่เกิน 3 ปีแล้ว จะฟังว่าพ้นโทษยังไม่เกิน 5 ปีด้วยไม่ได้จึงเพิ่มโทษจำเลยไม่ได้ในเรื่องที่ไม่ควรเพิ่มโทษจำเลยนั้น เป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน แม้จำเลยมิได้อุทธรณ์ศาลอุทธรณ์ก็ยกขึ้นวินิจฉัยได้การแปลคำให้การจำเลยประกอบกับฟ้องนั้นเป็นปัญหากฎหมาย

จำเลยเป็นคนจูงกระบือที่ลักมา พวกของจำเลยหันไปขู่จะทำร้ายพวกเจ้าทรัพย์ ยังไม่เรียกว่าจำเลยได้สมคบกันพวกทำการขู่เข็ญอันจะเป็นผิดฐานชิงทรัพย์ จึงมีผิดแต่เพียงฐานลักทรัพย์ ศาลเดิมลงโทษจำคุก 2 ปี ฐานลักทรัพย์ ศาลอุทธรณ์แก้ให้จำคุก 2 ปี ฐานชิงทรัพย์ถือว่าแก้มาก