คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 218

ชายลักพาหญิงอายุ 18 ปีซึ่งมีผู้ปกครองไปอยู่กินด้วยกันอย่างสามีภรรยา มิได้มีการไป+มาและมิได้จดทะเบียนสมรสดังนี้ ไม่เป็นสามีภรรยากันได้ตามกฎหมายแพ่ง จำเลยต้องหาเป็นความอาญาว่าฉุดคร่าอนาจารหญิง จำเลยต่อสู้ว่าหญิงเป็นภรรยาตน การวินิจฉัยว่าเป็นภรรยาจำเลยหรือไม่นี้ต้องถือหลักตามกฎหมายแพ่งฯเพราะในทางอาญาไม่มีบัญญัติไว้
ในความผิดฐานฉุดคร่าอนาจารตามกฎหมายอาญามาตรา 276 นั้น แม้หญิงผู้เสียหายจะมิได้เป็นภรรยาจำเลยตามกำหมาย แต่ถ้าจำเลยเข้าใจโดยสุจริตว่าเป็นสามีหญิงและได้ฉุดคร่าไปเพื่ออยู่กินด้วยกันตามเดิม ดังนี้ เรียกว่าจำเลยไม่มีเจตนาในทางอาญา หรืออีกนัยหนึ่งคือการบังอาจตามมาตรา 276 จำเลยยังไม่มีผิดตามมาตรานี้ ความผิดฐานฉุดคร่าอนาจารตามกฎหมายอาญามาตรา 276 ปัญหาว่าจำเลยมีเจตนาในทางอาญาหรือได้บังอาจหรือไม่นั้น ตกหน้าที่โจทก์นำสืบ
ฎีกาว่าศาลล่างไม่ตีความตามข้อเท็จจริง ปรับรูปกฎหมายโดยเคร่งครัดและว่าศาลล่างไม่เพ่งเล็งการกระทำของจำเลยว่ามีเจตนาหรือไม่นั้นเป็นฎีกาในข้อกฎหมาย

ข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายแก้น้อยหรือแก้มากฎีกาว่าจำเลยรับสารภาพชั้นสอบสวนและเข้าหาเจ้าพนักงานเอง ศาลอุทธรณ์ไม่ลดโทษให้ตามกฎหมายอาญาม. 59 เป็นการไม่ชอบนั้น เป็นฎีกาข้อดุลยพินิจคัดค้านคำวินิจฉัยข้อเท็จจริง.
ศาลชั้นต้นลงโทษตามกฎหมายอาญา ม.299 จำคุก 3 ปี ลดฐานรับสารภาพชั้นสอบสวนให้กึ่งหนึ่งคงเหลือ 1 ปี 6 เดือนศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไม่ลดโทษฐานปราณีให้จำเลย คงพิพากษาให้จำคุกจำเลย 3 ปีดังนี้เป็นการแก้น้อย ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้.

จำเลยทำผิดตามกฎหมายอาญา ม.300,276 และ +70 รวม 3 กะทง ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำคุกจำเลยรวม 3 กะทงมีกำหนด + ปี ศาลอุทธรณ์พิพากษา+ตาม จำเลยฎีกาในกะทงชิงทรัพย์ตาม ม.300 กะทงเดียว ศาลฎีการับวินิจฉัยในข้อเท็จจริงให้

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 2 กะทง ๆ ละ 3 ปีเพิ่มโทษตามมาตรา 72 เป็น 8 ปี จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้

จำเลยที่ 1 ลักตัดสร้อยเจ้าทรัพย์รู้สึกตัวหันมาแย่ง จำเลยที่ 2 เข้ามาเอาสร้อยไปจากจำเลยที่ 1 โดยไม่ได้สมคบกันมาลักทรัพย์นั้น จำเลยที่ 2 ไม่เป็นผิดฐานลักทรัพย์
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลย 2 คนสมคบกันลักทรัพย์ลงโทษตามมาตรา 293 (11) จำคุกคนละ 1 ปีเพิ่มโทษจำเลยที่ 1 กึ่ง 1 เป็น 1 ปี 6 เดือน ศาลอุทธรณ์แก้ว่าจำเลยที่ 2 ไม่ได้ทำผิดด้วย ให้ลงโทษจำเลยที่ 1 ตาม ม.288 โทษคงเดิม ปล่อยจำเลยที่ 2 โจทก์ฎีกาข้อเท็จจริงให้ลงโทษจำเลยทั้ง 2 ตามศาลเดิม ศาลฎีการับพิจารณาข้อเท็จจริง

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.329,338(3) จำเลยไม่อุทธรณ์ โจทก์อุทธรณ์ฝ่ายเดียว ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตาม ม.299,60 จำเลยฎีกาฉะเพาะความผิดตาม ม.329 และ 338(3) ไม่ได้
ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.329,338(3) จำคุก 2 เดือน 20 วันศาลอุทธรณ์แก้ลงโทษตาม ม.299,60 จำคุก 2 ปี + เดือน เป็นแก้มาก

+ผ้าไหมเทียมเข้ามา+ที่ไม่มีด่านศุลกากร+ไม่ใช่ทางที่อนุมัติ โดยได้เสียภาษีนั้น แม้จะโดย+รัฐบาลต่างประเทศ บังคับให้นำออกจากประเทศโดยการฝ่าฝืนกฎหมายของประเทศก็ต้องมีผิดตาม พ.ร.บ.ศุลกากร +27 จะอ้างเหตุจำเป็นตามกฎหมายอาญา ม. ++ ไม่ได้ และของนั้นต้อง+ริบด้วยเสมอ
อ้างฎีกาที่ 118/2482
+ที่เคยเสียภาษีแล้วเมื่อนำ+ไปจากประเทศแล้วนำ เข้ามาอีกก็ต้องเสียภาษีใหม่ ศาลล่างพิพากษาต้องกันปรับพันบาทและริบทรัพย์+หมื่นบาทเศษนั้น ฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้ +ที่ไม่ถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม

ถูกเขาแทงแต่ไม่ทำร้ายตอบในขณะนั้น กลับไปเอาอาวุธที่บ้านและชวนเพื่อนมาทำร้ายเขาดังนี้ไม่เรียกว่ากระทำโดยบันดาลโทษะ, ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.218
ปัญหาที่ว่าพฤตติการณ์ดังกล่าวแล้วจะเข้าข้อบันดาลโทษะ ตาม ม.55 หรือไม่นั้น เป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ในคดีที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น ให้จำคุกจำเลยเป็นรายกะทง ๆ ละไม่เกิน 5 ปี จำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้, ปัญหาข้อกฎหมายที่มิได้ยกขึ้นกล่าวในชั้นศาลล่าง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย,

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 9 เดือน แล้วส่งตัวไปกักกัน 4 ปี ศาลอุทธรณ์แก้เป็นว่าไม่ต้องส่งตัวไปกักกัน นอกนั้นยืนตาม ดังนี้ โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงในเรื่องโทษกักกันได้ เพราะศาลล่างทั้ง 2 ตัดสินกลับกันมา