คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 222

ข้าหลวงประจำจังหวัดรับเงินไปเพื่อจัดซื้อไม้ทำที่ว่าการอำเภอในจังหวัดที่ตนรับราชการอยู่ แล้วยักยอกเสีย มีผิดตามมาตรา 131 ผู้ออกใบรับเงินลงวันรับเงินย้อนหลังขึ้นไปอันไม่ใช่ความจริงนั้นไม่เป็นปลอมหนังสือ ในคดียักยอก โจทก์ระบุวันกระทำผิดมาในฟ้องว่าระหว่างวันที่เท่านั้นเท่านี้ในเมื่อไม่สามารถจะรู้ได้ว่าจำเลยกระทำผิดวันใดเป็นฉะเพาะแล้วฟ้องนั้นก็เป็นฟ้องตามประมวล วิธีพิจารณาอาญา ม.158(5) ได้จำเลยจะขอให้ยกฟ้องตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.161 ไม่ได้

หนังสือใบอนุญาตร่อนหาแร่นั้นเป็นหนังสือราชการปลอมใบอนุญาตร่อนหาแร่โดยพิมพ์ลายนิ้วมือปลอมชื่อผู้อื่นที่มีนามในใบอนุญาตดังนี้ รัฐบาลและผู้มีชื่อตามหนังสือนั้นอาจได้รับความเสียหายได้ จำเลยต้องมีผิดฐานปลอมหนังสือ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยปลอมจดหมายของผู้มีชื่อและจัดพิมพ์โฆษณาจดหมายปลอมนั้น ทางพิจารณาโจทก์แถลงรับว่า ไม่มีการปลอมในต้นฉะบับจดหมายนั้น มีแต่ในใบโฆษณาดังนี้ ถือว่าทางพิจารณาต่างกับฟ้อง ต้องยกฟ้อง

จำเลยปลอมใบกำกับสินค้าและจดข้อความเท็จลงในใบขนสินค้าเพื่อหลีกเลี่ยงค่าภาษี ต้องมีความผิดฐานปลอมหนังสือด้วย
กฎหมายอาญา ม.222,224 ไม่แตกต่างกับ พ.ร.บ.ศุลกากร ม.99 ตามความหมายของ ม.120 แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร

ครูใหญ่โรงเรียนประชาบาลไม่เป็นเจ้าพนักงานผู้มีตำแหน่งหน้าที่ครูใหญ่โรงเรียนประชาบาลทำใบสุทธิซึ่งอยู่ในหน้าที่ของตนโดยความเท็จไม่มีความผิดฐานปลอมหนังสือ

บุคคลภายนอกไปจดแจ้งข้อความเรื่องคนพักโรงแรมในสมุดบัญชีของโรงแรมแม้จำทำเพื่อให้เป็นหลักฐานแห่งความจริงก็เป็นผิดฐานปลอมหนังสือ

พิมพ์สลากกินแบ่งปลอมขึ้นแต่ยังไม่มีเลขลำดับไม่ได้เข้าเล่มและยังไม่ประทับตราประธานและเลขานุการก็เป็นผิดฐานปลอมหนังสือ ไม่ใช่เพียงคั่นพยายาม
ข้าหลวงประจำจังหวัดได้รับอนุมัติกระทรวงมหาดไทยออกสลากกินแบ่งหาเงินรายได้บำรุงเทศบาลจังหวัดนั้น และเป็นเวลาก่อนมีกฤษฎีกาจัดตั้งเทศบาล สลากกินแบ่งนั้นถือว่าเป็นหนังสือสำคัญธรรมดา ไม่ใช่หนังสือสำคัญในราชการศาลชั้นต้นและศาลอาญาพิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 5 ปีฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้
ศาลชั้นต้นวางมาตรา 225 จำคุก 7 ปี ศาลอุทธรณ์วาง ม.224-60 จำคุก 3 ปี 4 เดือน เป็นการแก้มาก คู่ความฎีกาข้อเท็จจริงได้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม.225 พิจารณาได้ความว่าจำเลยมีผิดตาม ม.224 ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.224 ได้การฎีกาว่าตามข้อเท็จจริงที่ได้ความมาจำเลยเป็นผู้มีหน้าที่ตาม ม.319(3) หรือไม่ เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยซึ่งเป็นทหารใช้อุบายหลอกลวงบุคคลพลเรือนให้ทำใบรับเงินปลอมขึ้นแล้วนำใบรับเงินปลอมนั้นมาเบิกเงินหลวงไปขอให้ลงโทษฐานใช้หนังสือปลอมดังนี้ คดีตกอยู่ในอำนาจศาลทหารที่จะพิจารณาพิพากษา

คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์เสียโดยอาศัยข้อเท็จจริงโจทก์ฎีกาได้แต่ข้อกฎหมายพะยานศาลจะฟังคำให้การของจำเลยผู้หนึ่งมาใช้ยันจำเลยด้วยกันเองมิได้

จำเลยกับผู้อื่นเข้าหุ้นกันซื้อสลากกินแบ่ง จำเลยเป็นผู้ถือสลาก เมื่อสลากถูกจำเลยได้เอาสลากของคนอื่นมาแสดงว่าเป็นสลากของหุ้นส่วนและเขียนลงในใบสลากว่าคณะหุ้นส่วนดังนี้ ไม่เป็นผิดฐานปลอมหนังสือ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. 170, 219 คดีศาลขั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าฟ้องของโจทก์ไม่มีมูลทางอาญาให้ยกเสีย โจทก์ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ มีเจตนาทุจจริตหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง