คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 299

โจทก์ฟ้องจำเลยขอให้ลงโทษฐานชิงทรัพย์และขอให้กักกัน ศาลมีคำสั่งให้ยกฟ้องโทษฐานกักกันเป็นอีกคดีหนึ่งต่างหาก แล้วพิพากษาลงโทษจำเลยฐานชิงทรัพย์นั้นดังนี้ ถือว่าคำสั่งของศาลเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณา เมื่อโจทก์มิได้อุทธรณ์คำพิพากษาจะอุทธรณ์ฉะเพาะคำสั่งของศาลที่ให้แยกฟ้องมิได้ต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.196

ยกฟ้อง

ยกฟ้อง

พะยานที่ให้การถึงวันแลเวลาที่จำเลยกระทำผิดแล้วภายหลังจะยื่นคำร้องข้อก้วันแลเวลาที่จำเลยกระทำผิดใหม่ดังนี้ไม่ได้เพราะจำเลยไม่มีโอกาศซักค้าน ไม่ถือว่าเป็นคำพะยานที่ชอบด้วยกฎหมายฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดในเวลากลางวัน , ทางพิจารณาโจทก์นำสืบว่าจำเลยกระทำผิดในเวลากลางคืน ดังนี้ต้องยกฟ้องโจทก์

ยกฟ้อง

จำเลยเข้าไปลักทรัพย์เขาถึงในบ้าน ครั้นเจ้าทรัพย์รู้สึกตัวตื่นขึ้นจะเปิดประตูเรือนออกมาจำเลยพูดขู่เจ้าทรัพย์จนเจ้าทรัพย์มีความกลังไม่กล้าเปิดประตูแล้วจำเลยก็พาอาทรัพย์หนีไปเช่นนี้ย่อมมีผิดฐานชิงทรัพย์ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.193 ข้อ 2 อุทธรณ์ที่ระบุข้อความแต่ย่อ ๆ ว่าคำพิพากษาศาลชั้นต้นคลาดเคลื่อนต่อบทกฎหมายและข้อเท็จจริงเพราะพะยานโจทก์ให้การแตกต่างกัน ไม่น่าเชื่อเช่นนี้ เป็นอุทธรณ์ย่อศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัย

สามคนสมคบกันมีอาวุธไปทำการชิงทรัพย์และคอยช่วยเหลือกันเพื่อให้การกระทำสำเร็จไปดังนี้ ต้องมีผิดฐานเปนตัวการปล้นทรัพย์ด้วยกัน พ.ร.บ. ฎีกาอุทธรณ์แก้มาก ศาลเดิมวาง ม.301 จำ 10 ปี ศาลอุทธรณ์วาง ม.299 จำ 3 ปี ฎีกาได้

ยึดทรัพย์และใช้อาวุธขู่จะทำร้ายพวกเจ้าทรัพย์ในเวลาเข้าจับกุม มีผิดตาม ม.299 หาใช่ ม.294 ข้อ 1-7 ไม่ วิธีพิจารณาอาญา การนับอายุบุคคลถ้าปรากฏเดือนเกิดนับเดือนต้นปี การที่จะลดโทษให้จำเลยฐานเปนเด็กหรือไม่ ไม่อยู่ในดุลยพินิจของศาล
พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.3 ศาลเดิมว่าชิงทรัพย์ ศาลอุทธรณ์ว่าลักทรัพย์ฎีกาได้

สามคนสมคบกันไปลักทรัพย์แล้วทิ้งทรัพย์วิ่งหนี ผู้ร้ายอีกคนหนึ่งชักมีดออกทำท่าจะแทงเจ้าทรัพย์มีผิดฐานชิงทรัพย์ วิธีพิจารณาอาญา เหตุในลักษณคดีศาลฎีกาพิจารณาเห็นว่าจำเลยคนใดควรมีโทษหนักกว่าที่ศาลล่างวางมาแต่โจทก์มิได้ฎีกาศาลฎีกาไม่ให้แก้

ผู้ร้ายเปนแต่พูดว่าจะต้องการตุ้มหูที่เจ้าทรัพย์แลมิได้ใช้กิริยาขู่เข็ญว่าจะทำร้าย ยังไม่เปนผิดฐานชิงทรัพย์