คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ศุลกากร พ.ศ.2469 ม. 32

กางเกงในที่ทำขึ้นไว้เป็นพิเศษเฉพาะสำหรับเพื่อการซุกซ่อนทองคำแท่งที่ยังไม่ได้เสียภาษีหรือที่นำเข้ามาในราชอาณาจักรโดยมิได้รับอนุญาต เป็นสิ่งที่ต้องริบ

ฟ้องโจทก์บรรยายว่า จำเลยได้ลักลอบนำสลากกินแบ่งของสหพันธ์รัฐมลายาเข้ามาในราชอาณาจักรโดยวิธีซ่อนเร้น ด้วยการละเว้นไม่ผ่านศุลกากรให้ถูกต้อง นั้น ชัดเจนพอที่จำเลยจะเข้าใจข้อหาได้ดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงรายละเอียดว่าการผ่านศุลกากรโดยถูกต้องจะต้องทำอย่างไรก็เป็นฟ้องที่สมบูรณ์
พระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ. 2469 มาตรา 27 เป็นบทบังคับให้ผู้นำของเข้ามาในราชอาณาจักร แม้จะเป็นของที่ไม่ต้องเสียอากร ก็ต้องผ่านศุลกากรโดยถูกต้องก่อน
พระราชบัญญัติศุลกากร (ฉบับที่ 7) พ.ศ.2480 มาตรา 11 นั้น เป็นบทลงโทษผู้ทำการขนส่งฝ่าฝืนมาตรา 7 และ 8 จะนำมาปรับแก่กรณีผู้ลักลอบนำของเข้ามาในราชอาณาจักรไม่ได้
เมื่อจำเลยใช้รถยนต์ของกลางลักลอบขนของซ่อนเร้นเข้ามาในราชอาณาจักรอันเป็นความผิดแล้ว แม้ของจะมากน้อยเท่าใดก็ได้ชื่อว่าจำเลยใช้รถยนต์ของกลางกระทำผิดด้วยแล้ว
พระราชบัญญัติควบคุมการส่งออกไปนอกและการนำเข้ามาในราชอาณาจักรซึ่งสินค้าบางอย่าง(ฉบับที่ 3) พ.ศ.2490 มาตรา 3 ที่บัญญัติให้ริบทรัพย์ที่ใช้ในการกระทำผิดโดยไม่คำนึงว่าจะเป็นของบุคคลใดและเจ้าของจะได้รู้เห็นในการกระทำผิดด้วยหรือไม่ นั้นขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญเป็นโมฆะ

กรนีที่ถือว่าฟ้องโจทไม่เคลือบคลุมพนักงานเจ้าหน้าที่ฝ่ายสุลกากรเปนผู้ตรวดค้นของกลาง และมิได้ทำการบันทึกการตรวดค้นตามวิธีการแห่งประมวนกดหมายวิธีพิจารนาความอาญาดังนี้ โจทนำพยานบุคคลที่รู้เห็นเข้าสืบได้เพราะการตรวดค้นได้กะทำโดยอำนาดของเจ้าพนักงานเจ้าหน้าที่ฝ่ายสุลกากรตามกดหมายสุลกากร
ตามฟ้องกล่าวว่าเหตุเกิดเวลา 18.00 น. เสสทางพิจารนาปรากตว่าเหตุเกิดเวลา 17.00น. เสสดั่งนี้ เปนการประมานเวลาไกล้เคียงกัน เรียกไม่ได้ว่าข้อเท็ดจิงต่างกัน
จำเลยนำยาสูบออกไปยังสถานีปะดังเบซานอกราชอานาจักรโดยมิได้รับอนุญาตจากรัถมนตรีกะซวงพานิชหรือผู้ที่ได้รับมอบหมายซึ่งเปนเจ้าพนักงาน ดั่งนี้ ย่อมมีความผิดตาม พ.ร.บ.ควบคุมการส่งออกไปและนำเข้ามาไนราชอานาจักรซึ่งสินค้าบางหย่าง

เรือของกลางอันจะพึงริบตาม พระราชบัญญัติศุลกากร มาตรา 32โจทก์จะต้องบรรยายฟ้องให้ได้ความชัดว่ามีระวางบรรทุกเท่าใดมิฉะนั้นศาลจะไม่สั่งริบ
กรณีที่ถือว่าโจทก์ระบุเป็นความผิดตาม พระราชบัญญัติศุลกากรและ พระราชบัญญัติควบคุมการนำเข้ามาและส่งออกไปซึ่งสินค้าบางอย่าง

เรือของกลางอันจะพึงริบตาม พ.ร.บ.สุลกากร ม.32 โจทจะต้องบันยายฟ้องไห้ได้ความชัดว่ามีระวางบันทุกเท่าได มิฉนั้นสาลจะไม่สั่งริบ
กรนีที่ถือว่าโจทระบุเปนความผิดตาม พ.ร.บ.สุลกากรและ พ.ร.บ.ควบคุมการนำเข้ามาและส่งออกไปซึ่งสินค้าบางหย่าง

สินค้าที่ผู้ร้องขอคืนแม้จะได้บรรทุกมาในเรือลำเดียวกับสินค้าอื่นๆ ที่ถูกศาลสั่งริบไปแล้วก็ดี. แต่ก็ไม่ได้ถ่ายหรือขนออกจากเรือดังเช่นสินค้าอื่นๆ ที่ถูกริบนั้น. ทั้งไม่ได้ความว่าผู้ร้องได้เป็นนายเรือได้รู้เห็นเกี่ยวข้องในการขนหรือหลีกเลี่ยงภาษี. และสินค้าอื่นๆที่ถูกริบก็ไม่ใช่ของผู้ร้อง. รูปคดีไม่เข้าอยู่ในมาตรา 74 แห่งพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ.2469. ต้องคืนสินค้าดังกล่าวให้ผู้ร้อง.

ผู้ร้องอ้างว่าเขียนชื่อผิดพลาดชั้นยื่นฟ้องอุทธรณ์โดยความพลั้งเผลอ. ศาลฎีกามีอำนาจย้อนสำนวนให้ศาลชั้นต้นสอบสวนความข้อนี้ก่อนได้.

ผู้ร้องอ้างว่าเขียนชื่อผิดพลาดชั้นยื่นฟ้องอุทธรณ์โดยความพลั้งเผลอ ศาลฎีกา+อำนาจย้อนสำนวนให้ศาลชั้นต้นสอบสวนความข้อนี้+ได้

เรื่องของกลางเป็นของผู้ร้องให้จำเลยยืมไปจับปลาจำเลยใช้บรรทุกของหนีภาษีเข้ามาในราชอาณาจักร์ไทยจนถูกจับลงโทษ ผู้ร้องมิได้เกี่ยวข้องในการกระทำผิดด้วย ขอรับของกลางคืนได้

รถยนต์ที่ใช้บันทุกของหนีภาษีเป็นของที่ต้องริบ