คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดุลยทัณฑ์ชนาณัติ

โจทก์ฟ้องบรรยายว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่พิพาท โจทก์และบุตรครอบครองตลอดมา แม้ทางพิจารณาจะได้ความว่า
โจทก์ให้บุตรเขยดูแลรักษาครอบครองที่พิพาท ก็ถือเท่ากับโจทก์เป็นผู้ใช้สิทธิครอบครองอันได้สิทธิเป็นเจ้าของที่
พิพาทนั่นเอง ไม่เป็นการแตกต่างกับฟ้อง ศาลย่อมพิพากษาให้ที่พิพาทเป็นของโจทก์ได้./

ในคดีอาญาที่ศาลยกฟ้องเพราะโจทก์ขาดนัดไม่มาศาลตามนัดนั้น โจทก์จะฟ้องจำเลยในเรื่องเดียวกันนั้น อีกไม่ได้.

ในคดีอาญาที่ศาลยกฟ้องเพราะโจทก์ขาดนัดไม่มาศาลตามนัดนั้น โจทก์จะฟ้องจำเลยในเรื่องเดียวกันนั้น อีกไม่ได้

กฎหมายฝิ่นไม่ได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษว่าต้องลงโทษทั้งจำทั้งปรับฉะนั้นศาลย่อมลงโทษจำคุกจำเลยสถานเดียวได้ตาม กฎหมายลักษณะอาญามาตรา 11,23
พระราชบัญญัติฝิ่น 2472 แก้ไขเพิ่มเติม 2476 มาตรา 9 บัญญัติให้เรียงกระทงลงโทษตามรายตัวผู้กระทำผิดฉะนั้นจะนำกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 71 มาใช้ไม่ได้

กฎหมายฝิ่นไม่ได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษว่าต้องลงโทษทั้งจำทั้งปรับ ฉะนั้นศาลย่อมลงโทษจำคุกจำเลยสถานเดียวได้ตาม ก.ม. ลักษณะอาญามาตรา 11, 23.
พ.ร.บ.ฝิ่น 2472 แก้ไขเพิ่มเติม 2472 มาตรา 9 บัญญัติให้เรียงกะทงลงโทษตามรายตัวผู้กระทำผิด ฉะนั้นจำนะ ก.ม.-ลักษณะอาญามาตรา 71 มาใช้ไม่ได้./

โจทก์ฟ้องกล่าวอ้างว่า ได้กู้เงินจำเลยไปและมอบสวนยางให้จำเลยเป็นประกัน บัดนี้จำเลยไม่ยอมให้ไถ่สวนยางคืน แต่จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ตกลงสละสิทธิในสวนยางรายนั้นให้แก่จำเลยแล้วประเด็นในคดีจึงมีว่า โจทก์ได้สละสิทธิในสวนยางรายนี้ให้แก่จำเลยแล้วหรือไม่ การที่จำเลยจะเป็นคนต่างด้าวหรือไม่จะได้สิทธิในสวนยางตาม พระราชบัญญัติที่ดินในส่วนที่เกี่ยวกับคนต่างด้าวเพียงไรหรือไม่นั้น ไม่เกี่ยวกับประเด็นที่จะต้องวินิจฉัยเมื่อปรากฏว่าโจทก์สละสิทธิในสวนยางให้จำเลยแล้ว โจทก์ก็ย่อมหมดสิทธิที่จะมาขอให้ศาลบังคับจำเลยได้

โจทก์ฟ้องกล่าวอ้างว่า ได้กู้เงินจำเลยไปและมอบสวนยางให้จำเลยเป็นประกัน บัดนี้จำเลยไม่ยอมให้ไถ่สวนยางคืน แต่จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ตกลงสละสิทธิในสวนยางรายนั้นให้แก่จำเลยแล้ว ประเด็นในคดีจึงมีว่า โจทก์ได้สละสิทธิในสวนยางรายนี้ให้แก่จำเลยแล้วหรือไม่การที่จำเลยจะเป็นคนต่างด้าวหรือไม่ จะได้สิทธิในสวนยางตาม พ.ร.บ.ที่ดินในส่วนที่เกี่ยวกับคนต่างด้าวเพียงไรหรือไม่นั้น ไม่เกี่ยวกับประเด็นที่จะต้องวินิจฉัย เมื่อปรากฎว่า โจทก์สละสิทธิในสวนยางให้จำเลยแล้ว โจทก์ก็ย่อมหมดสิทธิที่จะมาขอให้ศาลบังคับจำเลยได้

จำเลยปีนขึ้นไปบนม้าแล้วใช้มือโหนประตู จะปีนเข้าไปในบริษัท เผอิญได้ยินเสียงบังโคลนรถจักรยานของตำรวจกระทบกันดังขึ้น จำเลยทำการลักทรัพย์ไม่สำเร็จก็พากันหนีไป ดังนี้ เป็นการกระทำเข้าขั้นพยายามลักทรัพย์แล้ว

จำเลยปีนขึ้นไปบนม้าแล้วใช้มือโหนประตู จะปีนเข้าไปในบริษัท เผอิญได้ยินเสียงบังโคลนรถจักรยานของตำรวจกระทบกันดังขึ้น จำเลยทำการลักทรัพย์ไม่สำเร็จก็พากันหนีไป ดังนี้ เป็นการกระทำเข้าขั้นพยายามลักทรัพย์

ทนายจำเลยยื่นฎีกาคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ในวันสุดท้ายของอายุความฎีกา และได้ยื่นคำร้องขอเลื่อนระยะเวลาวางเงินค่าธรรมเนียมและค่าทนายที่จำเลยจะใช้แทนโจทก์ไป15 วัน อ้างเหตุว่าจำเลยอาจเจ็บป่วยหรือมาไม่ทันรถศาลชั้นต้นอนุญาต ต่อมาครบ 15 วันจำเลยก็เอาเงินค่าธรรมเนียมค่าทนายมาวางศาลศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาดังนี้ ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยร้องขอ และศาลชั้นต้นสั่งอนุญาตขยายระยะเวลาให้ดังกล่าว ได้กระทำก่อนสิ้นอายุความฎีกา และได้พิจารณาเห็นมีพฤติการณ์สมควร จึงสั่งอนุญาต จึงเท่ากับเป็นการขยายเวลาที่จะยื่นฎีกาย่อมอยู่ในอำนาจที่จะสั่งได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23 ฎีกาของจำเลยจึงเป็นฎีกาที่ชอบด้วยกฎหมาย