คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
มนธา

เหตุอย่าที่เกิดมีขึ้นก่อนวันใช้ประมวลแพ่ง ฯบรรพ 5 นั้นต้องตกอยู่ในบังคับแห่งกฎหมายลักษณผัวเมียบทที่ 55 แม้ถึงว่าจะได้ฟ้องร้องคดีกันภายหลังเมื่อใช้บรรพ 5 แล้วก็ตาม อายุความ

โจทก์ฟ้องอ้างกฎหมายอาญา ม.159 มาขอให้ลงโทษจำเลย ศาลจะลงโทษจำเลยตามมาตรา 158 ซึ่งเป็นบทที่หนักกว่ามิได้และกรณีเช่นนี้ไม่เข้าใน ม.192 วรรค 4 แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา รอการลงอาญา

ได้มีการเล่นพะนันผิดเงื่อนไขในใบอนุญาตเกิดขึ้นในขณะผู้ได้รับอนุญาตให้เปิดเล่นการพะนันไม่อยู่โดยไปรับทานเข้าเสียที่อื่นเช่นนี้ผู้ได้รับอนุญาตยังไม่มีผิด

โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งในทางแพ่งและอาญารวมกันมา ศาลฎีกาแยกพิจารณาแลพิพากษาคดีแพ่งแลคดีอาญาคนละส่วนได้
ขอถอนอุทธรณ์ ยืนคำร้องขอถอนอุทธรณ์โดยทางไปรษณีย์ ศาลไม่รับไว้วินิจฉัย
ฏีกาอุทธรณ์การคัดค้านผู้พิพากษาว่าไม่มีอำนาจตัดสินต้องคัดค้านมาในชั้นศาลล่างมิฉะนั้นศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย ฎีกาที่ไม่มีเหตุผลสนับสนุนเสียเลย ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยให้
ที่ดิน ใบเหยียบย่ำ ไม่ใช่หนังสือสำคัญแห่งกรรมสิทธิ์ เป็นเพียงพยานหลักฐานว่ามีชื่อในใบเหยียบย่ำมาจองที่รายนั้นเมื่อใดเท่านั้น

จำเลยกล่าวแก่คนทั้งหลายว่าเป็นเจ้าพนักงานตำรวจสันติบาลมาตรวจราชการ ไม่มีผิดตาม ม.218 คำว่า"ตำรวจสันติบาล" ไม่ใช่เป็นนามตำแหน่งหรือยศ ตามความหมายในมาตรา 128

ในคดีที่ศาลล่างทั้ง 2 พิพากษาต้องกันให้ส่งตัวจำเลยไปไว้ยังโรงเรียนดัดสันดานตาม ม.58 นั้น จำเลยจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลพิจารณา อาญา ม.218

ตำรวจสั่งให้ผู้ฉายภาพยนตร์นำฟิลม์ภาพยนตร์ที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้ฉายได้แล้วมาตรวจที่สถานีตำรวจ ผู้ฉายไม่ปฏิบัติตามไม่มีความผิดถ้าตำรวจจับผู้ฉายมากักขังไว้ ตำรวจต้องมีความผิดตาม ม.271
กระทำตามคำตามคำสั่งผู้บังคับบัญชาโดยชอบไม่มีผิด ประมวลวิธีพิจารณาอาญาม.219-222
คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์ โจทก์จะฎีกาได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย
ประชุมใหญ่ครั้งที่ 21/79

การที่จำเลยบอกเจ้าพนักงานจับกุมลูกจ้างผู้อื่นอันมีมูลอาจเป็นผิดในทางอาญานั้นเป็นอำนาจอันชอบด้วยกฎหมายของจำเลยที่จะกระทำได้แม้จะเป็นเหตุให้ลูกจ้างต้องคุมขังแลโจทก์ผู้เป็นนายจ้างได้รับความเสียหายเพราะเหตุนี้ โจทก์ก็หามีสิทธิฟ้องเรียกค่าเสียหายฐานละเมินได้ไม่

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรับหมายเกณฑทหารแล้วไม่มาตามกำหนดนัด จำเลยแก้ว่าเป็นเพราะเหตุสุดวิสัย ดังนี้ เป็นหน้าที่จำเลยต้องนำสืบให้สมมิฉะนั้นต้องมีผิด

เมื่อผู้มีหน้าที่ต้องเสียภาษีเงินได้ไม่ยื่นรายการเงินได้ภายในวันที่ 15 พฤษภาคมตาม ม.13 นายตรวจภาษีชอบที่จะปฏิบัติการตาม ม.16 เพื่อกำหนดประเมินจำนวนเงินภาษีและมีอำนาจที่จะเรียกเงินภาษีเพิ่มขึ้นดังที่กำหนดไว้ใน ม.16(4)ได้ เงินเพิ่มภาษีตาม ม.16(4) เป็นจำนวนที่ได้กำหนดไว้แน่ลงตัวจะลดลงอีกไม่ได้ ม.49 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีเงินได้เป็นบทลงโทษปรับผู้ไม่ยื่นรายการในทางอาญา ซึ่งผิดกับ ม.16 แต่มาตราทั้ง 2 นี้หาลบล้างซึ่งกันและกันไม่