คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
พลางกูร

ปัญหาที่ว่าข้อความที่จำเลยนำไปแจ้งต่อกรมการอำเภอนั้นจำเลยรู้ว่าเปนความเท็จหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง คดีอาญาที่ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์เสียโดยอาศัยข้อเท็จจริงโจทก์ฎีกาได้แต่ปัญหากฎหมาย

พฤติการณ์ที่ถือว่าเป็นการฆ่าคนตายโดยเจตนาแต่กระทำโดยถูกยั่วโทษะ

ในคดีที่ศาลพิพากษาให้ปรับจำเลยตาม พ.ร.บ.จำกัดแร่ดีบุก แลให้ริบแร่ของกลางเสีย ระหว่างอุทธรณ์จำเลยถึงแก่ความตายดังนี้ ถือ+คดีเป็นระงับไป +ของจำเลยจะร้องให้ศาลอุทธรณ์พิพากษาฉะเพาะเรื่องริบแร่ของกลางไม่ได้ พ.ร.บ.จำกัดแร่ดีบุก พ.ศ.2474 ม.27 การริบแร่หรือไม่ตาม พ.ร.บ.จำกัดแร่ดีบุกนั้นเป็นโทษทางอาญา

ทั้งสองฝ่ายต่างมีพวกเกิดวิวาทต่อสู้ทำร้ายกันแต่ไม่ได้ความฝ่ายหนึ่งสมคบกันเพื่อมาทำร้าย+ฝ่ายหนึ่ง เมื่อฝ่ายนั้นมีบาดเจ็บดังนี้ จะลงโทษ+ที่ทำร้ายตาม ม.256 ไม่ได้ ต้องลงโทษตาม ม.258 ศาลอุทธรณ์วาง ม.256 จำเลยฎีกาขอให้ลงโทษตาม ม.258 +ขอให้รอการลงอาญาได้ไม่ต้องห้าม

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.276 โดยกล่าวว่าจำเลยใช้กำลังฉุดคร่าห์หรือขู่เข็ญเจ้าทุกข์ไปเพื่อการอนาจาร แม้ทางพิจารณาจะได้ความว่าจำเลยหลอกลวงเจ้าทุกข์ไป ก็ลงโทษจำเลยตาม ม.276 ไม่ได้

ในคดีเรื่องยักยอกเก็บของตกนั้นเมื่อโจทก์นำพะยานมาสืบแสดงได้ว่าของนั้นหายไปเองแล้วไปตกอยู่ที่จำเลยและจำเลยขายไปโดยทุจจริตแล้วเป็นหน้าที่ของจำเลยที่จะต้องนำสืบหักล้าง เมื่อจำเลยนำสืบหักล้างมิได้หรือไม่นำพะยานมาสืบในข้อนี้เสียเลยแล้วจำเลยก็ต้องมีความผิดฐานยักยอกเก็บของตก

พฤตติการณ์ที่ฟังว่าเป็นการฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาผู้ตายเคยเป็นชู้กับภรรยาจำเลย ในวันเกิดเหตุผู้ตายนั่งกินข้าวอยู่กับภรรยาจำเลยแล้วพูดว่าถึงจำเลยมาพบในเวลานั้นก็ไม่กลัวจำเลยจึงเข้าไปแทงผู้ตาย 1 ทีดั่งนี้เรียกว่ากระทำโดยถูกยั่วโทษะ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.213,225 ในคดีที่จำเลยมิได้ฎีกาเมื่อศาลฎีกาเห็นควรลงโทษจำเลยต่ำกว่าที่ศาลอุทธรณ์ลงมาก็ทำได้

ศาลชั้นต้นตัดสินให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินตามโจทก์ฟ้อง โดยวินิจฉัยคดีไว้อย่างหนึ่ง ในชั้นศาลอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยคดีอีกอย่างหนึ่ง แต่คงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น จำเลยฎีกาคัดค้านข้อวินิจฉัยของศาลชั้นต้น ซึ่งข้อเหล่านี้ศาลอุทธรณ์หาได้ยกขึ้นวินิจฉัยให้จำเลยแพ้ไม่เมื่อโจทก์มิได้ฎีกาคัดค้านข้อวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ด้วยแล้ว ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยฎีกาของจำเลยให้

เดิมโจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้ขายฝิ่นได้ขายมูลฝิ่นให้แก่ผู้มีชื่อไปขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ฝิ่น ม.59 ครั้นจำเลยให้การแล้ว โจทก์จึงยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องเป็นว่าจำเลยซึ่งเป็นผู้ขายฝิ่นในร้ายฝิ่นซึ่งได้รับอนุญาตแล้วได้ขายมูลฝิ่นไปดั่งคำฟ้องเดิมกับขออ้าง ม.53 เป็นบทลงโทษเพิ่มขึ้นอีกบทหนึ่งด้วยดังนี้ ไม่เรียกว่าเป็นการเปลี่ยนแก้ฐานความผิดใหม่อันจะทำให้จำเลยเสียเปรียบในเชิงคดี ศาลอนุญาตให้โจทก์แก้ได้ (หมายเหตุ จำเลยจะมีผิดตามที่โจทก์ขอแก้ฟ้องหรือไม่ศาลฎีกาไม่ได้พิจารณาถึงเพราะไม่เป็นการสมควรที่จะพิจารณาเป็นครั้งแรกในศาลสูงในปัญหาซึ่งเขายังไม่ได้ว่ากล่าวกัน)

โรงเรียนประชาบาลไม่ใช่สถานที่ใช้ราชการตามความหมายในกฎหมายอาญา ม.330