คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อมาตย

ในคดีความผิดต่อกฎหมายแผนกภาษีอากรซึ่งมีกำหนดโทษปรับและโทษจำคุกรวมอยู่ด้วยกรมการอำเภอไม่มีอำนาจเปรียบเทียบ +

คดีอาญาต้องเริ่มคำนวฯ+ในวันรุ่งขึ้น คดีที่ศาลชั้นต้นแลศาลอุทธรณ์สั่งไม่รับอุทธรณ์จำเลย ๆ ฎีกาคำสั่งนั้นต่อศาลฎีกาได้ +

หน้าที่นำสืบจะตกอยู่แก่จำเลยตาม ม.100 แห่ง พ.ร.บ.ข้างต้นจะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวด้วยผู้ลอบลักหนี้ภาษีขาเข้าและขาออกหรือเป็นผู้สมรู้ในการนี้+เท่านั้นผู้รับซื้อของไว้จากพ่อค้าโดยเปิดเผยถึงแม้ของนั้นจะยังไม่เสียภาษีก็ตามก็หาตกอยู่ในบังคับมาตราข้างต้นนั้นไม่ ซื้อของไว้โดยชื่อไม่ทราบว่าเป็นของยังไม่ได้เสียภาษีไม่มีผิดตาม ม.27 + การที่จะริบของตามม.34 ต้องปรากฎว่าเป็นของที่ได้หลีกเลี่ยงไม่เสียภาษีหรือเป็นของต้องห้ามอย่างใด เมื่อโจทก์สืบไม่สมจะริบของนั้นมิได้ อุทธรณ์ฎีกา โจทก์ยื่นฎีกาครั้งแรกศาลชั้นต้นสั่งไม่รับเพราะฎีกาโจทก์ไม่ได้ระบุข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายโดยแจ้งชัด+โจทก์จึงไปทำฎีกามายื่น+ภายในอายุความเช่นนี้ศาลรับไว้พิจารณาได้ โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิด พ.ร.บ.ศุลกากร และ+ ม.100 มาด้วย ศาลชั้นต้นเชื่อฟังพะยานโจทก์ ศาลอุทธรณ์ไม่ชื่อโจทก์จึงฎีกาว่าเป็นหน้าที่ของจำเลยต้องพิศูจน์ไม่เรียกว่าเป็นข้อกฎหมายที่มิได้ร้องอ้างอิงมาแต่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาวินิจฉัยได้

ลูกหนี้ทำสัญญาและชำระดอกเบี้ยเกินอัตราตามกฎหมายให้แก่เจ้าหนี้โดยความสมัครใจเช่นนี้ไม่เรียกว่าเป็นผู้เสียหายอันพึงจะเป็นโจทก์ฟ้องเจ้าหนี้ได้

การซื้อขายที่ดินที่ระบุจำนวนเนื่อที่ไว้ในสัญญาถ้าหากปรากฎว่าเนื้อที่+ครบตามสัญญา ผู้ซื้อ+เรียกเงินตามราคาเนื้อที่ที่ขาดไปได้

ข้อเท็จจริงใดที่ปรากฎชัดในเอกสารอยู่แล้ว ศาลมีอำนาจงดสืบพะยานบุคคลเสียได้

พระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ. 2476 ไม่มีบทบังคับศาลให้กำหนดโทษผู้กระทำผิดทั้งจำเลยปรับไว้ ศาลมีอำนาจใช้ดุลยพินิจวางโทษแต่สถานใดสถานหนึ่งได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำร้ายเจ้าพนักงานผู้กระทำการตามหน้าที่ ขอให้ลงโทษตาม ม.120 ทางพิจารณาได้ความว่าการจับกุมไม่ใช่การกระทำตามหน้าที่ ๆ ระบุไว้ตามกฎหมายดังนี้ ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.254 แม้โจทก์จะมิได้อ้างบทมาด้วยก็ตาม

เมื่อทนของคู่สมรสขาดไป ต้องนำสินสมรสมาผลักใช้ทุนจะเป็นสินสมรสที่เกิดขึ้นเพราะนำทุนมาจำหน่ายหรือโดยทางอื่นได้ใดก็ดี และในกรณีเช่นนี้ผู้ขอให้หักสินสมรสเช่นนี้ไม่ต้องฟ้องแย้ง

เมื่อทายาทผู้มีสิทธิควรได้รับมฤดกตาม ม.1629 ถึงแก่ความตาย ผู้สืบสันดานของผู้นั้นมีสิทธิได้รับมฤดกแทนที่สืบต่อไปจนกว่าจะหมดสายประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง +142 วรรค 3(2) โจทก์ฟ้องเรียกทรัพย์ทังหมด ได้ความว่าโจทก์ควรได้รับแต่บางส่วนศาลพิพากษาให้แบ่งตามส่วนที่โจทก์จำเลยควรได้รับได้