คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อมาตย

+ดีที่ราษฎรเป็นโจทก์ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วให้ยกฟ้อง ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคดีมีมูลให้ศาลชั้นต้นรับพิจารณาต่อไปนั้น เป็นคำสั่งถึงที่สุดฎีกาไม่ได้

ผู้ที่ได้รับอนุญาตให้มีอาวุธปืนโอนหรือจำหน่ายปืนไปโดยมิใช่เพื่อประโยชน์แห่งการค้า ไม่มีความผิด

ทำนารุกล้ำทางหลวงเจ้าพนักงานสั่งให้รื้อถอน จำเลยขัดขืน มีผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานตามมาตรา 334(2)

การนำสืบถึงมูลกรณีเดิมที่เป็นหนี้กัน ไม่ถือว่าเป็นการสืบต่างกับฟ้อง
จำเลยกู้เงินบิดาโจทก์ไปบิดาโจทก์ตายโจทก์ได้รับมฤดก โจทก์จำเลยทำสัญญากันอีกฉะบับ 1 เป็นว่าจำเลยกู้เงินจากโจทก์โดยสัญญานี้มีพะยานรับรองลายพิมพ์นิ้วมือจำเลยถูกต้องตามกฎหมาย โจทกืฟ้องจำเลยโดยอาศัยสัญญา-ฉะบับที่ทำกู้จากบิดา ศาลพิพากษายกฟ้องไปแล้ว โจทก์ฟ้องใหม่โดยอาศัยสัญญาที่ทำกับตนเองนั้นได้ เพราะไม่ใช่ประเด็นเดียวกัน
เมื่อคำพิพากษาก่อนกล่าวว่าไม่ตัดสิทธิโจทก์จะฟ้องใหม่โดยอาศัยเอกสารฉะบับใดโจทก์ฟ้องโดยอาศัยเอกสารฉะบับนั้นอีกได้ ด้วยไม่ใช่คดีที่ได้มีคำพิพากษาถึงที่สุดแล้ว

โจทก์ยื่นคำร้องขออ้างพะยานเอกสารเพิ่มเติมในชั้น+ แต่เอกสารเหล่านั้นเป็นหนังสือราชการซึ่งใคร ๆ มีโอกาศไปขอตรวจดูได้และชั้นพิจารณาก็มีเหตุที่โจทก์ควรทราบว่าเอกสารเหล่า+มีอยู่+โจทก์หาได้อ้างไม่+ไม่รับฟังพะยานเอกสารในชั้นฎีกา

ข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายแก้น้อยหรือแก้มากฎีกาว่าจำเลยรับสารภาพชั้นสอบสวนและเข้าหาเจ้าพนักงานเอง ศาลอุทธรณ์ไม่ลดโทษให้ตามกฎหมายอาญาม. 59 เป็นการไม่ชอบนั้น เป็นฎีกาข้อดุลยพินิจคัดค้านคำวินิจฉัยข้อเท็จจริง.
ศาลชั้นต้นลงโทษตามกฎหมายอาญา ม.299 จำคุก 3 ปี ลดฐานรับสารภาพชั้นสอบสวนให้กึ่งหนึ่งคงเหลือ 1 ปี 6 เดือนศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไม่ลดโทษฐานปราณีให้จำเลย คงพิพากษาให้จำคุกจำเลย 3 ปีดังนี้เป็นการแก้น้อย ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้.

พะยานหลักฐาน,
คดีอาญาซึ่งจำเลยคัดค้านว่าฟ้องผิดวันนั้น แม้จะปรากฎว่าคำพะยานโจทก์กล่าววันเกิดเหตุคลาดจากวันฟ้องไปวันหนึ่งก็ดี ถ้าพะยานหลักฐานอื่นยังมีสนับสนุนพอให้ฟังได้ว่า ความจริงไม่ใช่ฟ้องผิดวันแล้วก็ไม่จำต้องวินิจฉัยว่า พะยานให้การถูกหรือผิดวันเพราะไม่สำคัญ ลงโทษจำเลยได้.

บัญญัติให้สิทธิ์แก่ผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิ์ของตนได้อยู่ก่อนที่อาจจะเรียกร้องให้เพิกถอนการจดทะเบียนนั้นได้เท่านั้นหากผู้นั้นไม่ฟ้องร้องขอให้เพิกถอนการจดทะเบียนสิทธิ์ สิทธิ์ของผู้นั้นก็ยังคงมีอยู่ตามเดิม มาตรานี้หามีผลทำให้เสื่อมเสียสิทธิ์ของผู้นั้นอย่างใดไม่.
ประมวลแพ่งฯ มาตรา 240 ซึ่งบัญญัติให้ฟ้องร้องใน 1 ปี หรือ 10 ปีนั้นเป็นเรื่องนิติกรรมซึ่งเกิดจากการฉ้อฉลที่ลูกหนี้กระทำโดยรู้อยู่ว่าจะเป็นทางให้เจ้าหนี้เสียเปรียบหาใช่บังคับในเรื่องที่ผู้มีสิทธิ์ในที่ดินไม่เรียกร้องขอให้เพิกถอนการจดทะเบียนของคนอื่นในที่ดินนั้นไม่.

จำเลยแก้หน้าปกบอกกำหนดราคาหนังสือเรียนของกองวิชาการกระทรวงธรรมการให้สูงขึ้น แล้วเอาหนังสือนั้นขายไปตามราคาที่แก้ใหม่นั้น เป็นผิดฐานปลอมหนังสือตาม ม.223 แต่ไม่เป็นผิดฐานฉ้อโกงอีกกะทงหนึ่งแก้ราคาหนังสือที่ผู้อื่นพิมพ์ขายโดยเจตนาจะขายราคาสูงขึ้นนั้น จะครบองค์ความผิดต่อเมื่อมีผู้ซื้อหนังสือนั้น

สามีภริยา (ก่อนประมวล) ต่างแยกกันอยู่ มิได้อยู่กินด้วยกันฉันท์สามีภริยาเป็นเวลานานหลายปีจนตราบเท่าสามีตาย แต่ไม่ได้ทำนิติกรรมหย่าขาดจากกัน หรือแบ่งปันทรัพย์กันระหว่างกันนั้นยังถือว่าสามีภรียามิได้ขาดจากกันตามกฎหมายสามีตายเมื่อ พ.ศ. 2481 ภริยาร้าง นั้นมีสิทธิ์ได้รับมฤดกของสามีตาม ม.1628 อ้างฎีกาที่ 494/2472 จำเลยชนะคดีในศาลชั้นต้นแต่แพ้ในชั้นอุทธรณ์ เมื่อจำเลยฏีกาจำเลยไม่ต้องวางเงินค่าธรรมเนียมที่จะต้องเสียแทนอีกฝ่ายหนึ่ง.