คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อิศร

อัยยการชุมพร จ.
นายหอย แซ่ลิ้ม ล.
มีน้ำสุรารัฐบาลที่เปลี่ยนสภาพอยู่ในครอบครองต้องมีความผิด อ้างฎีกาที่ 657/2479

สาบาลตัวเบิกความเท็จต่อศาลแม้ไม่ทำให้ผู้ใดเสียหาย แต่ถ้าเป็นข้อสำคัญที่จะทำให้คดีแพ้ชนะแล้วต้องมีความผิด

ทดแทนค่าเสียหาย ใช้โดยสถานใดนั้น ศาลจะต้องวิจิจฉัยตามพฤติการณ์และความร้ายแรงแห่งละเมิด จำเลยแกล้งชนเรือโจทก์เสียหาย โจทก์ย่อมมีสิทธิเรียกค่าเสียหายได้แม้จะทำสิ่งที่เสียหาย
ประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม. 248 โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหาย 1,000 บาท ศาลอุทธรณ์แก้ให้ 550 บาท ดังนี้เป็นแก้ใขมากจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงได้

ซื้อไม้ไว้จากพ่อค้าผู้เคยขายไว้โดยสุจริตและเปิดเผยถึงแม้ผู้ขายจะได้ไม้นั้นมาจาการกระทำผิดกฎหมายและศาลพิพากษาให้ริบแล้วก็ตาม ถ้าผู้ซื้อได้เรียกร้องขอรับไม้นั้นคืนภายในกำหนดตาม ม. 1327 ดังนี้ต้องคืนไม้นั้นให้ผู้ซื้อไป
ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 218 252 253 254
อุทธรณ์ฎีกาในคดีที่ร้องขอคืนทรัพย์ที่ศาลสั่งให้ริบตาม กฎหมายเมื่อศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันมาคู่ความฎีกาได้ฉะเพาะแต่ ปํญหาข้อกฎหมาย ค่าธรรมเนียม ในคดีร้องขอคืนทรัพย์ที่ศาลสี่งให้ริบนั้น ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมอย่างใด

โจทก์ฟ้องเรียกทรัพย์มฤดกจากจำเลยซึ่งเป็นทายาท++กันเองเกิน 1 ปีนับแต่+++เจ้ามฤดกตายแล้วมิได้++ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ปกครองทรัพย์มฤดกแทนโจทก์ +++ผู้ปกครองทรัพย์มฤดก++ด้วยวาจาจะแบ่ง+++ให้ แต่มิได้ทำเป็นหนังสือรับรองด้วยประการ+++จะถือว่าเป็นการปราณีประนอมยอมความหรือรับ++++นี้มิได้ คำรับรองเช่น++++มีผลในกฎหมายอย่างใด อายุความตาม ม. 184 ใช้+++แต่ในกรณีที่ผู้เยาว์เป็นผู้วิกลจริตจะว่ากล่าว+++แก่ผู้แทนโดยชอบธรรมเท่านั้น

ร้านจำหน่ายฝิ่นซึ่งมีมูลฝิ่นไว้เกินกว่าบัญชี เจ้าของผู้ได้รับอนุญาตต้องมีความผิดตาม ม . 57 (2) เมื่อนำสืบหักล้างไม่ได้ว่ามูลฝิ่นเกินบัญชีนั้นไม่ใช่ของร้านตน อ้างฎีกาที่ 920/2478

ฟ้องว่าจำเลยกระทำการชิงทรัพย์ ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยลักทรัพย์ก็ลงโทษจำเลยได้ แต่จะลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ไม่ได้ เมื่อในฟ้องโจทก์มิได้กล่าวว่าจำเลยเอาทรัพย์พาหนีไปต่อหน้า

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ลงโทษจำเลย 2 กะทงคือฐานชิงทรัพย์จำคุก 3 ปีกะทงหนึ่งฐานปล้นทรัพย์จำคุก 10 ปี อีกกะทงหนึ่ง ดังนี้จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงในฐานชิงทรัพย์ได้ต้องห้ามตามกฎหมายข้างต้น

ครอบครองโคของผู้อื่นมาโดยสงบและเปิดเผยเป็นเวลา 5 ปี ย่อมได้กรรมสิทธิ โจทก์ห้องว่าจำเลยลักโคซึ่งเป็นกรรมสิทธิของเจ้าทุกข์ แม้ทางพิจารณาได้ความว่าเจ้าทุกข์มีเพียงสิทธิครอบครองเท่านั้นก็ตาม จะยกฟ้องตาม ม. 192 วรรค 2 มิได้อุทธรณ์ฎีกาในคดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ลงโทษจำคุกจำเลย 3 ปี ตาม ม. 294 จำเลยฎีกาได้ฉะเพาะแต่ข้อกฎหมาย

จำเลยมีฝิ่นขณะอยู่ในร้านสูบฝิ่น เมื่อไม่ปรากฏว่าเป็นฝิ่นของร้านสูบฝิ่นนั้นเองแล้ว ก็ต้องถือว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตและถึงแม้โจทก์มิได้อ้าง ม. 8 มาด้วย แต่ได้บรรยายฟ้องว่าจำเลยมีผิดโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ ตาม ม. 53 แล้วก็ลงโทษตามมาตรานั้นได้ความผิดฐานมีฝิ่นโดยมิได้รับอนุญาตเป็นผิดต่อ มาตรา 8 ซึ่งมีมาตรา 53 เป็นบทลงโทษ