คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อมาตย์

โจทก์ฟ้องว่าวันที่ 14-15 จำเลยสมคบกับพวกลักทรัพย์ต่อมาวันที่ 20 จำเลยกับพวกอีกคน 1 ได้รับของรายนั้นไว้จากคนร้าย ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยรับของกลางไว้โดยรู้อยู่ว่าเป็นของร้ายลงโทษจำเลยตาม ม.321 ได้

การเช่าต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือฉะเพาะแต่อสังหาริมทรัพย์เท่านั้น
หุ้นส่วน 2 คนไปทำสัญญาเช่าเรือเขามา เพื่อการค้าของหุ้นส่วน ผู้เป็นหุ้นส่วนอื่นก็ต้องรับผิดต่อสัญญาเช่านั้นด้วยคดีแพ่งที่โจทก์ฟ้องเรียกเงินเกินสองพันบาทนั้นแม้ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำเลยใช้เงินเพียงพันบาทเศษจำเลยก็ฎีกาในข้อเท็จจริงได้

ผู้ที่ได้รับอนุญาตให้มีอาวุธปืน ฝากอาวุธปืนไว้กับผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้มีอาวุธปืน ไม่เรียกว่าเป็นผู้อุดหนุนแก่ผู้กระทำผิด ไม่มีผิดฐานสมรู้

ผู้จัดการมฤดกโดยศาลตั้งนั้นเมื่อศาลสั่งให้ทำบัญชีแสดงทรัพย์มฤดก ผู้จัดการมฤดกมีหน้าที่จะต้องทำตามคำสั่งของศาล
ทายาทฟ้องผู้จัดการมฤดกซึ่งเป็นทายาทด้วยกันขอให้แสดงบัญชีทรัพย์มฤดกซึ่งยังไม่แบ่งปันกันเมื่อพ้น 1 ปีนับแต่เจ้ามฤดกตายนั้นไม่ขาดอายุความ

จำเลยสมคบกันแสดงตนเป็นเจ้าพนักงานจับหญิงไปขังไว้แล้วให้พรรคพวกไปหลอกลวงผู้ปกครองหญิงให้ ๆ เงินแก่ตนโดยอ้างว่าจะเอาไปให้ตำรวจเพื่อให้ปล่อยตัวหญิงนั้น ต้องมีผิดตาม ม.304 ด้วยบุคคลธรรมดาที่สมคบกันเจ้าพนักงานไปกระทำผิดต้องตาม ม.136 ไม่มีผิดตามมาตรานี้
พฤตติการณ์ที่เป็นผิดตาม ม.136
โจทก์ฟ้องบรรยายความแต่เพียงว่ามีผู้พาหญิงไปหน่วงเหนี่ยวกักขังไว้ที่บ้านจำเลยลอย ๆ ดังนี้ ไม่นับว่าเป็นฟ้องอันถูกต้องตาม ม.158(5) โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักพาหญิงไปเรียกค่าไถ่ขอให้ลงโทษตาม ม.136-270 และ 303 แต่ศาลเห็นว่าจำเลยมีผิดตาม ม.304 ก็ลงโทษตามมาตรานี้ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกายมีบาดเจ็บสาหัสดังใบชันสูตร์บาดแผลท้ายฟ้องซึ่งมีว่ามือพิการโดยโจทก์มิได้มีพะยานอื่นมาประกอบด้วยนั้น แม้จำเลยจะให้การรับสารภาพก็ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายสาหัสไม่ได้

เพียงแต่เอาแหวนซุกใส่ในกระเป๋าเสื้อเจ้าพนักงานที่มาตรวจค้นสุราเถื่อน ยังไม่พอจะฟังว่าจำเลยใส่เท็จทำพะยานแกล้งหาว่าเจ้าพนักงานกระทำผิด จำเลยจึงยังหามีผิดตามกฎหมายข้างต้นไม่

หน้าที่นำสืบ
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานกีดกั้นทางหลวงจำเลยต่อสู้ฟ้องโจทก์ขาดอายุความดังนี้ เป็นหน้าที่ของโจทก์ต้องสืบให้สม เมื่อโจทก์ไม่สืบก็ต้องยกฟ้องโจทก์
คำรับของจำเลยฟังลงโทษได้เพียงไร

ยื่นคำร้องเท็จต่อศาลขอว่าความอย่างคนอนาถา แล้วเข้าเบิกความต่อศาลว่าทรัพย์สมบัติโคกระบือไม่มีซึ่งความจริงจำเลยมีโคอยู่ 2 ตัว ดังนี้ ต้องมีผิดตาม ม.118-155
ในคดีความผิดฐานเบิกความเท็จ ข้อที่ว่าผู้ร้องมีทรัพย์สมบัติหรือไม่ในกรณีเดียวกับเรื่องขอว่าความอย่างคนอนาถานั้น ถือว่าเป็นข้อสาระสำคัญแห่งคดีในการไต่สวนคดีอนาถาจำเลยให้การต่อศาลวันหลังต่อมาในระหว่างไต่สวนอนาถานั้นจำเลยแจ้งความจริงต่อผู้พิพากษาคนเดียวกันดังนี้ ศาลลดโทษให้จำเลยกึ่งหนึ่งตาม ม.162 ตอน 2

ฟ้องอุทธรณ์ที่กล่าว แต่เพียงว่า ".. ข้อวินิจฉัยที่ให้ยกฟ้องโจทย์นั้นยังไม่ชอบด้วยทางพิจารณา ด้วยเหตุว่าโจทย์นำสืบพิศูจน์ความผิดจำเลยได้สมฟ้อง+พะยานจำเลยหามีน้ำหนักหักล้างพะยานโจทย์ได้ไม่ .." นั้นไม่เป็นฟ้องอุทธรณ์ที่ศาลจะพึงรับไว้วินิจฉัย