คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดูปลาตร์

จำเลย 3 คนกินน้ำกระแช่ดองเมาอันเป็นผิดกฎหมายต้องปรับจำเลยเรียงตัวไป จะปรับรวมกันมิได้
ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.191 ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลย 2 คนโดยพิพากษาว่าให้ปรับ 6 บาท ดังนี้ ถือว่าปรับรวมกัน ไม่ใช่ปรับรายตัว

ฟ้องโจทก์ข้อ 1 ว่าจำเลยมีปืนไม่ได้รับอนุญาต ข้อ 2 ว่าจับจำเลยได้พร้อมด้วยใบอนุญาตขาดอายุแล้ว ขอให้ลงโทษตาม ม.52,59 ทางพิจารณาได้ความว่าปืนของกลางมีใบอนุญาตแต่ขาดอายุแล้วดังนี้ ลงโทษจำเลยตาม ม.59 ได้ ไม่เรียกว่าข้อเท็จจริงตามทางพิจารณา+กับฟ้อง

ได้รับอนุญาตให้จำหน่าย+ดองยาตามตำราที่ได้อนุญาตจากเจ้าหนักงาน+นั้น เมื่อปรากฎว่าวัตถุใช้ในการดองนั้นไม่ทำให้ยาเปลี่ยนแปลงอย่างใด + การดองสุรานั้นก็ไม่ต้องกระทำต่อหน้าเจ้าพนักงาน.

แผนที่หลังโฉนดผิดจากความจริง ศาลก็ไม่ถือตามแผนที่นั้น ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.247,270
ปัญหาที่ว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาคดีโดยอาศัยคำพะยานหลักฐานในท้องสำนวนหรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย

จำเลยเข้าไปในห้องว่าแล้วเซาะหัวตะปูฝาห้องเจ้าทรัพย์เพื่อจะใช้คีมถอนตะปูแล้วเปิดฝาออกเข้าไปลักทรัพย์ จำเลยเซาะตะปูได้ 8 ตัวก็เลิกเซาะกลับไปดังนี้ ยังไม่มีผิดฐานพยายามลักทรัพย์

ในคดีที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น ให้จำคุกจำเลยเป็นรายกะทง ๆ ละไม่เกิน 5 ปี จำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้, ปัญหาข้อกฎหมายที่มิได้ยกขึ้นกล่าวในชั้นศาลล่าง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย,

พฤตติการณ์ที่ไม่ถือว่าจำเลยหลงข้อต่อสู้การที่โจทก์ขอแก้สถานที่เกิดเหตุในฟ้องนั้นเป็นการขอแก้รายละเอียด ซึ่งกฎหมายมิให้ถือว่าจำเลยเสียเปรียบ ไม่ว่าจะทำเช่นนี้ในระยะใดระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้น เว้นแต่จำเลยจะหลงต่อสู้ในข้อที่ผิดหรือที่มิได้กล่าวไว้นั้น

ทำสัญญาซื้อขายทรัพย์สินกันโดยให้ผู้ซื้อเอาเงินราคา+ซื้อนั้นไปชำระหนี้บุคคลภายนอกแทนผู้ขาย เมื่อผู้ซื้อเอาราคาค่าซื้อไปชำระหนี้แล้ว ยังเหลืออยู่อีกเท่าไร เมื่อมิได้มีข้อสัญญาเป็นอย่างอื่น ผู้ซื้อต้องมอบเงินที่เหลือให้ผู้ขายไป
ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.93,177,
โจทก์ฟ้องและระบุถึงรายการตามบัญชีท้ายฟ้องฝ่ายจำเลยมิได้ปฏิเสธรายการนั้น ศาลรับฟังรายการนั้นได้ แม้โจทก์มิได้ส่งต้นฉะบับรายการนั้นต่อศาล

เจ้าของที่ดินเดิมทำสัญญาให้เจ้าของที่ดินข้างเคียงใช้ทางเดินผ่านที่ดินของตนได้ เมื่อมิได้จดทะเบียนต่อเจ้าหน้าที่ ข้อสัญญานี้ไม่ผูกมัดผู้ซื้อที่ดินจากเจ้าของเดิมนั้น,
ที่ดินแปลงเดียวเจ้าของเดียวกันไม่มีภาระจำยอม,ที่ดินแปลงใหญ่เดิมเป็นของเจ้าของเดียวกัน และทางรายพิพาทอยู่ในที่แปลงนี้ ต่อมาได้มีการแบ่งแยกโฉนดที่ดินนี้ออกเป็น 4 แปลงต่างเจ้าของกัน ทางเดินรายพิพาทไปตกอยู่ในที่ดินแปลงหนึ่งดังนี้ อายุความในภาระจำยอมเหนือทางที่ดินรายนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อได้มีการแบ่งแยกที่ดิน เป็นต้นไป เมื่อยังไม่ถึง 10 ปี ภาระจำยอมก็ยังไม่เกิด+

ผู้เช่าค้างชำระค่าเช่าจึงทำสัญญาปราณีประนอมกับผู้ให้เช่ายอมชำระค่าเช่าที่ค้างและให้ได้เช่าตึกต่อไปและมีผู้มาค้ำประกันผู้เช่าในการปฏิบัติตามสัญญาปราณีประนอมนั้นเมื่อผู้ให้เช่าได้ให้ผู้เช่าทำสัญญาเช่าตึกต่อไปแล้ว และผู้เช่าผิดสัญญาปราณีประนอมนั้น ผู้ให้เช่าก็บังคับเอาแก่ผู้ค้ำประกันได้ การที่ผู้เช่มิได้แจ้งให้ผู้ค้ำประกันทราบเมื่อผู้เช่าทำสัญญาเช่าตึกใหม่ตามสัญญาปราณีประนอมนั้นไม่ทำให้ผู้ค้ำประกันหลุดพ้นความรับผิดประการใด