คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดูปลาตร์

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.104 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2478 แต่โจทก์อ้างปีที่ แก้ไขมาผิดพลาดพลั้งเผลอดังนี้ ศาลก็ลงโทษจำเลยได้

ในข้อที่ว่าศาลต้องฟังพะยานโจทก์จนกว่าจะเป็นที่พอใจว่าจำเลยได้กระทำผิดตาม ม.176 แห่งประมวลวิธีพิจารณาความอาญานั้น เป็นปัญหาข้อเท็จจริงที่จะต้องวินิจฉัยว่าพะยานโจทก์เท่าที่นำสืบมานั้นจะมีน้ำหนักพอเชื่อได้หรือไม่ว่าจำเลยได้กระทำผิดตามคำรับนั้น

กู้เงินกันแต่สัญญากู้ไม่สมบูรณ์+กู้ได้ไปให้ถ้อยคำต่ออำเภอว่าได้กู้เงินไปจริงอำเภอได้บันทึกถ้อยคำของ+กู้ไว้และให้ผู้กู้ลงนามไว้ดังนี้ บันทึกของอำเภอเป็นหลักฐานแห่งการกู้ยืมได้ (หมายเหตุ:ข้อนี้ไม่มีประเด็นขึ้นมาโดยตรง)
เดิมโจทก์ฟ้องอ้างสัญญาจะซื้อขายขอให้บังคับจำเลยทำสัญญาซื้อขายหรือใช้เงิน+ที่ดินคืน ศาลยกฟ้อง โจทก์จึงกลับมาฟ้องจำเลยฐานผิดสัญญากู้ยืม โดยอ้างเอกสารอันเป็นหลักฐานอย่างเดียวกับคดีเดิมดังนี้+เป็นการฟ้องซ้ำไม่เพราะคดีมีประเด็นจะต้องวินิจฉัยต่างกัน

พฤติการณ์ที่ถือว่าเปนการเล่นพะนันหวย +

ทางเดินในสวนของเอกชนซึ่งไม่ปรากฎว่าคนอื่นๆก็เดินผ่านได้ดังนี้ ไม่เรียกว่าเป็นทางหลวง, กล่าวว่าเขาว่า "ฉายหาหัวควยอะไรเข้าหน้าเข้าตา" ดังนี้ เป็นผิดฐานหมิ่นประมาทซึ่งหน้าและฐานกล่าวคำลามกอนาจาร,ในกรณีที่เป็นผิดกฎหมาย 2 บทที่มีอัตราโทษเท่ากันนั้น เมื่อโจทก์ขอให้ลงโทษตามมาตราใดศาลก็ย่อมลงโทษตามมาตรานั้นให้,

มาตรา 4ที่ห้ามรับซื้อของที่ได้จากการพะนันนั้น,มิได้ห้ามฉะเพาะเจ้าของร้านแต่ห้ามถึงบุคคลภายนอกด้วย. อ้างฎีกาที่ 1081/2481

โจทก์ยึดเงินของจำเลยไว้ก่อนคำพิพากษา ในระหว่างพิจารณาคดีอยู่นี้ จำเลยต้องคำพิพากษาให้ล้มละลายและต่อมาศาลก็พิพากษาให้โจทก์ชนะคดีให้จำเลยใช้เงินให้โจทก์ ตามฟ้องรวมทั้งค่าธรรมเนียมค่าทนายด้วยดังนี้ เงินที่ยึดไว้นี้ต้องตกอยู่ในความปกครองของเจ้าพนักงานรักษาทรัพย์ และโจทก์ไม่มีสิทธิที่จะให้เจ้าพนักงานบังคับคดีหักเงินค่าธรรมเนียมค่าทนายให้โจทก์ด้วย

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้อุบายหลอกลวงว่ามีผู้จะซื้อเพ็ชร์พลอย โจทก์หลงเชื่อมอบแหวนและสายสร้อยให้จำเลยไปขาย จำเลยเอาของนั้นไว้เป็นประโยชน์ส่วนตัวเสีย อ้าง ม.304 และ 314 ดังนี้ ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม เมื่อทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยมีผิดตาม ม.304 ศาลย่อมลงโทษได้

กฎหมายอาญามาตรา 155 เป็นบทบัญญัติเอาผิดฉะเพาะแต่ผู้เบิกความเท็จต่อศาลผู้ล้มละลายให้ถ้อยคำเท็จต่อเจ้าพนักงานรักษาทรัพย์ในการไต่สวนเรื่องทรัพย์สินของผู้ล้มละลายดังนี้ไม่มีผิดฐานเบิกความเท็จ ตาม ม. 155

เมื่อจำเลยให้การปฏิเสธเป็นหน้าที่ของโจทก์จะต้องสืบว่าวัตถุของกลางที่จับมาได้นั้นเป็นสุราเถื่อนจริงมิฉะนั้นลงโทษจำเลยมิได้การที่จะรู้ว่าเป็นสุราเถื่อนหรือไม่จะต้องทำการพิสูจน์เพียงแต่ผู้จับเบิกความว่าเป็นสุราเถื่อนยังไม่เป็นหลักฐานอันเพียงพอ