คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา: ดูปลาตร์

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 283/2483

การฟ้องคดีอาญาฐานทำร้ายร่างกายและฆ่าคนตาย ศาลยกฟ้องเนื่องจากโจทก์ไม่ได้ขอลงโทษฐานวิวาท

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาและทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัส เมื่อทางพิจารณา ปรากฏว่าเป็นเรื่องวิวาททำร้ายชิงกันและกัน ดังนี้ศาลต้องยกฟ้องโจทก์ตาม ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 192

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 282/2483

การกำหนดโทษปรับในคดีฝิ่น: ราคาฝิ่นที่ใช้คำนวณโทษต้องเป็นราคาที่รัฐบาลจำหน่ายจริง

ฟ้องว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ไม่สืบถึงราคาฝิ่นที่รัฐบาลในท้องที่เกิดเหตุเช่นนี้ ศาล ลงโทษปรับ จำเลยในอัตราคั่นต่ำ คือ 50 บาท กล่าวในฟ้องว่า จำเลยมีฝิ่นดิบราคา 101 บาท 44 สตางค์ จำเลยรับว่าได้มีฝิ่นดิบไว้จริงดังนี้จะถือว่าจำเลยให้การรับถึงราคาฝิ่นที่กล่าวในฟ้องด้วยไม่ได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 265/2483

การกระทำความผิดฐานฉ้อโกงต้องมีการส่งทรัพย์สินให้ผู้กระทำความผิด การบังคับเอาทรัพย์สินไม่ถือเป็นฉ้อโกง

ปลอมตัวเป็นเจ้าพนักงานไปทำการตรวจค้นเขาหลงเชื่อยอมให้ค้น แล้วยึดเอาธนบัตร์ของเขาไป และเขาเป็นของตนเสีย ไม่เป็นผิดฐานฉ้อโกง

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 200/2483

อำนาจฟ้องคดีทำให้เสียทรัพย์ในที่ของรัฐ: ผู้เสียหายมีสิทธิฟ้อง แม้ทรัพย์สินอยู่ในความครอบครองของรัฐ

++ ซึ่งเอกชนได้ทำขึ้นในที่ของรัฐบาล เมื่อผู้ใดทำให้เสียหาย เอกชนซึ่งเป็นเจ้าของทำ++นั้น++มีอำนาจที่ฟ้องขอให้ ลงโทษฐานทำให้เสียทรัพย์ได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 199/2483

ฐานะจำเลยกับการอุทธรณ์ฎีกา: จำเลยยังไม่มีฐานะจำเลยก่อนศาลประทับฟ้อง จึงไม่อาจอุทธรณ์ฎีกาได้

ศาลชั้นต้น ตรวจฟ้องเห็นว่าฟ้องไม่เป็นความผิดทางอาญา จึงไม่รับฟ้อง ศาลอุทธรณ์ พิพากษากลับว่าฟ้องของโจทก์เป็นความผิดอาญานั้น จำเลยจะฎีกาไม่ได้เพราะกฎหมายถือว่ายังไม่มีฐานะเป็นจำเลย

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 172/2483

เบิกความเท็จตามความรู้สึกคิดเห็น ไม่ถึงขั้นลงโทษ

ในกรณีที่จำเลยเบิกความมิได้ยืนยันเด็ดขาดเป็นแต่กล่าวไปตามความรู้สึกคิดเห็นนั้น จะลงโทษ จำเลยฐานเบิกความเท็จไม่ได้ และไม่จำต้อง วินิจฉัยว่าคำเบิกความนั้นเป็นข้อสำคัญใมนคดีหรือไม่

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 161/2483

สิทธิร้องสอดแบ่งมรดก: มาตรา 1534 ไม่ห้ามการร้องสอดหากไม่ใช่การฟ้องร้อง

ในคดีฟ้องเรียกทรัพย์มฤดก ทายาทอื่นจะร้องสอดขอส่วนแบ่งมฤดกซึ่งในคดีนั้นจำเลยเป็นมารดาของผู้ร้องดังนี้ไม่เป็นการต้องห้ามตาม ปพพม 1534 คือไม่เป็นอุหลุม

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 156-157/2483

ผู้รับอนุญาตฝิ่นต้องรับผิดชอบการกระทำของผู้จัดการ แม้ไม่ได้รู้เห็น การจำหน่ายมูลฝิ่นผิดกฎหมายแม้ได้รับการผ่อนผัน

มีฝิ่นเกินปริมาณดันควรมีตามบัญชี กับมีมูลฝิ่นที่เหลือจากการสูบไว้เพื่อจำหน่าย เป็นความผิดซึ่งผู้รับอนุญาต จะต้องรับโทษผู้เดี่ยว จะยกเอาการไม่รู้เห็นมาแก้ตัวให้พ้นผิดไม่ได้ แม้ทางเจ้าพนักงานผ่อนผันให้เจ้าของร้านจำหน่ายมูลฝิ่นได้ ก็ไม่ทำให้พ้นผิดตาม กฎหมายได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 147/2483

การลดโทษฐานยั่วโทสะต้องเกิดเหตุการณ์ต่อเนื่อง การถูกทำร้ายก่อนหน้านานแล้วไม่ถือเป็นเหตุยั่วโทสะ

จำเลยถูกผู้ตายแทงที่แขนและปากแล้วต่างก็แยกทางก็น ภายหลังจำเลยส่องกระจกเห็นปากของตนแหว่งจึงถือดาบไล่ฟันผู้ตาย ดังนี้ จำเลยย่อมไม่ได้รับการลดโทษฐานยั่วโทษะตามมาตรา 54 เพราะการถูกทำร้ายในครั้งแรกได้++++มาแล้ว

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 144/2483

เคียวเกี่ยวข้าวไม่ใช่สาตราวุธ ลักทรัพย์โดยไม่มีอาวุธ

เคียวซึ่งโดยปกติใช้สำหรับเกี่ยวข้าว หญ้า ไม่ใช่สาตราวุธูตามความหมายในกฎหมายลักษณอาญามาตรา 6 (15) จำเลยกลับจากเกี่ยวข้าวมีเคียวถือมาเดินมาพบทรัพย์จึงลักทรัพย์นั้นไปเป็นผิดตามมาตรา 288 ไม่ใช่มาตรา 293 (7)

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา ดูปลาตร์

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดูปลาตร์