คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดูปลาตร์

ฟ้องโจทก์บรรยายข้อเท็จจริงถูกต้องตามที่สืบได้ความแก่โจทก์อ้างบทมาตราที่ขอให้ลงโทษผิดศาลมีอำนาจลงโทษจำเลยตามฐานความผิดที่ถูกต้องได้

จำเลยบังอาจลอบเอาแหวนซุกใส่ในกระเป๋าเจ้าพนักงานซึ่งเข้าไปทำการตรวจค้นที่บ้านจำเลยโดยสงสัยว่าจะมีของต้องห้าม ถือว่าการกระทำของจำเลยเป็นการใส่เท็จทำพะยานเพื่อให้เห็นว่าเจ้าพนักงานลักทรัพย์ดังนี้ จำเลยต้องมีผิดตามม.159 แต่ไม่มีผิดตาม ม.157 ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192 วิธีพิจารณาอาญาตัดสินไม่เกินคำขอ เมื่อโจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยเพียงฐานพยายาม แม้จะปรากฎว่าเป็นความผิดสำเร็จ ศาลก็ลงโทษได้เพียงเท่าที่โจทก์ขอ

จำเลยรับเงินที่เก็บได้ไว้มากแต่ลงบัญชีว่าได้รับไว้น้อยกว่านั้นแล้วเบียดบังเอาเงินจำนวที่แตกต่างกันนั้นไว้เป็นประโยชน์ส่วนตัวเสีย ต้องมีความผิดฐานยักยอก กระทำผิดคราวเดียวแต่เป็นการละเมิดกฎหมายหลายบทต้องลงอาญาตามบทที่หนักแต่บทเดียว

โจทก็ฟ้องว่าจำเลยทำผิดในวันแรม 9-10 ค่ำเวลากลางคืน ได้ความว่าจำเลยทำผิดในวันแรม 8 ค่ำจวนค่อนรุ่งลงโทษจำเลยไม่ได้ วันเวลาถือว่าเป็นรายละเอียดอันสำคัญที่ต้องแถลงในฟ้อง หากว่าฟ้องนั้นผิดวันและโจทก์มิได้ขอแก้เสียในเวลาสมควรปล่อยล่วงเลยมาศาลต้องยกฟ้อง

จำเลยด่าโจทก์ว่าทำชู้กับผัวจำเลย แลว่าโจทก์ชาติชั่ว ต่อหน้าคนกว่า 2 คน โดยโจทก์มิได้ด่าโต้ตอบด้วยประการใด ต้องมีผิดฐานหมิ่นประมาทตามมาตรา 282

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 3 ปีตาม ม.276 -243 ศาลอุทธรณ์แก้จำคุกจำเลย 1 ปี 6 เดือน ตามมาตรา 243 แต่บทเดียวเป็นการแก้มากฎีกาในข้อเท็จจริงได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรับฝากของแล้วเอาไปจำนำเสียโจทก์จะเอาคืนจำเลยไม่มีคืนให้ และโจทก์ได้อ้างตัวเองเบิกความเป็นพะยานรับรองฟ้องนั้นแล้ว เพียงเท่านั้นเรียกได้ว่าคดีมีมูลทางอาญา พอที่จะประทับฟ้องดำเนินการพิจารณาต่อไปได้

สัญญาให้สินน้ำใจอันจะเป็นผิดตาม ม.1+7 นั้นจะต้องปรากฎว่าได้กระทำการในหน้าที่อันเป็นคุณแก่บุคคลผู้ให้สินน้ำใจ ความผิดตาม ม.137 นั้นผู้กระทำไม่จำเป็นต้องทำการนอกเหนือจากหน้าที่ เพียงแต่รับสินจ้างเพื่อช่วยเหลือกิจการในหน้าที่ก็เป็นผิดตามมาตรานี้ได้ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.213 ฎีกาอุทธรณ์ อำนาจศาลฎีกา เหตุลักษณคดี ฟ้องหาว่าจำเลยให้แลรับสินน้ำใจซึ่งกันและกัน เมื่อไม่ปรากฎว่าสัญญานั้นเป็นสัญญารับสินบน แม้จำเลยคนใดคนหนึ่งจะมิได้ฎีกาขึ้นมาศาลฎีกาก็มีอำนาจพิพากษายกฟ้องตลอดถึงคนที่ไม่ฎีกาด้วยได้

เจ้าพนักงานรังวัดที่ดินทำสัญญารับสินจ้างรางวัลจากบุคคลภายนอก เพื่อช่วยเหลือในข้อขัดข้องบางอย่างในการร้องขอประทานบัตร์ทำเหมืองแร่นั้น ต้องด้วยข้อห้ามตามพ.ร.บ.ระเบียนข้าราชการพลเรือน ม.42-43 สัญญานั้นเป็นโมฆะ สุภาษิตกฎหมาย บุคคลที่มาขอความช่วยเหลือจากศาลต้องมาโดยมือบริสุทธิ

อย่างไรไม่เรียกว่าเป็นสัญญาที่ขัดต่อกฎหมาย สัญญาที่มีข้อความตกลงให้สินจ้างรางวัลแก่ข้าราชการในการทีให้ขายที่ดินเพื่อทำเหมืองแร่ โดยปรากฎว่าข้าราชการผู้นั้นได้ทำในเวลาพักผ่อนราชการ แลราชการที่ทำก็ไม่เกี่ยวเนื่องกับหน้าที่ราชการในการทำเหมืองแร่ดังนี้ หาเรียกว่าเป็นสัญญาที่ขัดต่อกฎหมายหรือพระราชบัญญัติระเบียบราชการพลเรือนไม่