คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ดูปลาตร์

คณะกรมการจังหวัดเป็นนิติบุคคลหรือไม่ คณะกรมการจังหวัดมีอำนาจและหน้าที่ในทางบริหารราชการแผ่นดินทั้วไป ไม่มีอำนาจจัดการทรัพย์หรือกิจการของผู้หนึ่งผู้ใด และเป็นผู้แทนโดยชอบธรรมไม่ได้

โจทก์ฟ้องผู้กู้แลผู้ค้ำประกัน ผู้กู้ขาดนัดยื่นคำให้การ ผู้ค้ำประกันมาทำยอมความต่อศาล ๆ ได้พิพากษาให้เป็นไปตามยอมแล้ว และจัดการยึดทรัพย์ผู้ค้ำประกันได้ไม่พอดังนี้ โจทก์มาฟ้องเรียกเงินที่ขาดจากผู้กู้ได้อีก ไม่นับว่าผู้กู้ได้หลุดพ้นความรับผิด และไม่นับว่าเป็นคดีเสร็จเด็ดขาดแล้ว

จำเลยเอาความเท็จไปแจ้งต่อเจ้าพนักงานหาว่าโจทก์กระทำผิดทางอาญาเจ้าพนักงานจึงจับโจทก์+กักขังเพื่อไต่สวนดังนี้ผิดตาม ม.158 แต่ไมผิดตาม ม.270 อ้างฎีกาที่ 916-917/2467

ระยะเวลา 15 วันตามข้อ 1 แห่งกฎกระทรวงนั้นเป็นการให้เวลาเกี่ยวกับการจดทะเบียนและทำเครื่องหมายไม่ใช่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการมีเครื่องรับวิทยุโดยยังไม่ได้รับอนุญาต
บุคคลจะมีเครื่องรับวิทยุไว้ในครอบครองต้องได้รับใบอนุญาตให้มีเสียก่อนและผู้ทำการค้าจะขายเครื่องให้แก่บุคคลที่มิได้นำใบอนุญาตให้มีมาให้ดูนั้นไม่ได้
ฏีกาอุทธรณ์
สัญญาทางพระราชไมตรี
คดีที่คนบังคับอังกฤษเป็นคู่ความ ๆ ฎีกาได้ฉะเพาะปัญหากฎหมาย

ซื้อของเชื่อเอาไปขายมีอายุความ 2 ปี ไม่ใช่ 5 ปี

การให้สัตยาบันแก่โมฆียะกรรมโดยปริยายตาม ม.142 นั้น ผู้ให้สัตยาบันได้ต้องเป็นบุคคลตามที่กฎหมายระบุไว้ใน ม.137 และ 139 เท่านั้น การที่เจ้าหนี้ไปเรียกทวงลูกหนี้ให้ชำระตามโมฆียะกรรม ลูกหนี้มิได้แสดงแย้งสงวนสิทธิแต่ประการใด ภายหลังลูหนี้ไปทวงหลักประกันคืนและพูดว่าถ้าไม่ได้คืนจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ให้ดังนี้ ถือได้ว่าลูกหนี้ได้ให้สัตยาบันแก่โมฆียะกรรมนั้นแล้วโดยปริยายตาม ม.142(2)

ฎีกาอุทธรณ์ แก้ไขมาก ศาลเดิมลงโทษจำเลยฐานชิงทรัพย์และทำร้ายร่างกายตาม ม.254 และ 299 ให้จำคุก 3 ปี ศาลอุทธรณ์แก้ว่าจำเลยมีผิดฐานทำร้ายร่างกายตาม ม.254 กะทงเดียวจำคุก 8 เดือน เป็นแก้มาก ฎีกาในข้อเท็จจริงได้

เข้าหุ้นส่วนกันรับเป็นตัวแทนจำหน่ายน้ำมัน เมื่อบริษัทน้ำมันบอกเลิกไม่ให้หุ้นส่วนนั้นเป็นตัวแทนอีกต่อไป หาเป็นเหตุทำให้หุ้นส่วนนั้นเลิกจากกันตาม ม.1055(3)ไม่ ลงประกาศหนังสือพิมพ์ว่าหุ้นส่วนเลิกจากกันแล้วและว่าหุ้นส่วนผู้หนึ่งไม่ได้เป็นหุ้นส่วนในห้างหุ้นส่วนนั้นต่อไปแล้ว แต่ความจริงหุ้นส่วนนั้นยังหาได้เลิกจากกันไม่ ผู้ประกาศยอมต้องรับผิดในความเสียหายฐานเลมิดตาม ม.423
ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.249 ประเด็นข้อใดที่มิได้เป็นประเด็นข้อทุ่มเถียงกันมาแต่ศาลชั้นต้น ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

ขายให้เงินแก่ฝ่ายหญิงเป็นค่าเรือนหอที่ปลูกอยู่แล้วในที่ดินของฝ่ายหญิง เมื่อพ.ศ.2469 เรือนนั้นต้องเป็นเรือนหอและตกได้แก่ขาย อ้างฎีกาที่ 612/125 การใช้กฎหมายเรื่องผัวเมียที่เกิดขึ้นในสมัยกฎหมายผัวเมียอย่างเก่า ต้องใช้กฎหมายเก่านั้นบังคับ

ยื่นเรื่องราวใส่ความเจ้าพนักงานหาว่ากระทำรายงานเท็จต่อสภาผู้แทนราษฎร ฯ จึงส่งเรื่องราวต่อ ๆ ไปยังเจ้าหน้าที่เพื่อทำการสอบสวน ปรากฎว่าไม่เป็นความจริงดังกล่าวหา ดังนี้ถือว่าได้กล่าวแก่บุคคลตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาทแต่ไม่เป็นผิดฐานแจ้งความเท็จ เพราะผู้แทนราษฎรไม่มีหน้าที่ทางบริหาร ไม่ใช่เจ้าพนักงาน ศาลอุทธรณ์ +ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำคุกจำเลย 1 เดือน ปรับ 100 บาทตาม ม.284 แต่โทษจำให้รอไว้ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีผิดตาม ม.118 ให้จำคุก 1 เดือนดังนี้เป็นแก้มาก ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.42 โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม. 286 พิจารณาได้ความว่าจำเลยมีผิดตาม 284 ศาลลงโทษตาม มาตรานี้ได้ ศาลเดิมลงโทษตาม ม.284 โจทก์ไม่อุทธรณ์ในเรื่องวางบท ศาลอุทธรณ์แก้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 118 จำเลยฎีกา เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นผิดตามมาตรา 284 ก็ย่อมลงโทษจำเลยตาม ม.284 ได้